ผมมีปัญหากับการคบเพื่อนมาตั้งแต่ปี1 ครับ สมัยนั้นผมเเคร์เพื่อนมาก ยอมต่างๆ เเม้แต่รายงานกลุ่ม ผมทำคนเดียวแต่ใส่เพื่อนด้วย ผมจำเป็นต้องทำเพราะงานกลุ่ม ครับ พอเพื่อนเริ่มจับกลุ่มกัน เหมือนผมเป็นหัวเน่าทัน เขาเกาะกลุ่มเขาทันที วันนั้ผมรู้จะร้องไห้ จนไม่ค่อยได้เข้าเรียนเพราะว่าไม่มีเพื่อน ความรู้สึกตอนนั้นผมร้องไห้ที่บ้านมาก เเม่โทหารอาจารย์ที่ปรึกษามันทำให้ผมไม่ค่อยสบายใจเลยที่นำปัญหามาให้แม่ที่บ้านครับ ตอนเเรกผมมาเลี้ยงเพื่อนเพื่อต้องการเพื่อน พอเวลาผมเลี้ยงเหมือนต่างคนต่างเดินแต่กลุ่มตัวเอง ผมเจ็บมากครับที่เจอเพื่อนเเบบนี้ครับ

ปี2 ผมจะเริ่มเดินคนเดียวครับ เพื่อนที่เป็นชายเเท้ที่ดูถูกที่ผมเป็นเกย์ เขาไม่ค่อยเดินกับผม ความรู้ตอนนั้นทำให้ขาดเรียนบางวิชาครับ เเต่ผมไโชคดีที่ได เกรด D เพราะอาจารย์สงสารครับ ที่ให้เเก่ครับ เพราะความเห็นเเก่ตัวของเพื่อนทำให้ผมไม่อยากเข้าเรียน อยากย้ายเรียนเพราะไม่ได้เพื่อนเห็นเเก่ตัวครับ ผมร้องไห้ทุกครั้ง เลยที่เพื่อนไม่คบ ความคิดตอนนั้น "เพื่อนเห็นแก่ตัวมาก "  เพราะเพื่อน มีงานอะไรไม่ยอมบอกครับ ผมเคยสัญญากับตัวเองว่า ต่อไปผมจะเห็นแก่ตัวบ้าง ครับ  จากนั้น ปี2 เทอม 2 ผมเริ่มจะเห็นเเก่ตัวมากขึ้น เลิกช่วยใคร ครับ

ปี3 ผมเริ่มเห็นแก่ตัวบ้าง ไม่สนใครทั้งสิ้น ความพยายามของผม  ในรายวิชาหนึ่ง อาจารย์มอบหมายให้ทำกลุ่ม ครับ ผมรู้ว่า ทุกครับเห็นเเก่ผลประโยชน์มาก ผมตัดสินใจทำงานโปรเจ็คคนเดียว ผมทำงานเกี่ยวกับ งานวีดีโอ ครับ ด้วยการถนัดการตัดต่อวีดีโอ ผมชอบตอนผมเรียนอีกวิชาหนึ่งมาอะครับ
ผมท่องว่า ผมต้องแกร่งครับ เพราะว่าผมเคยเจอเเต่เพื่อนที่เห็นแก่ประโยชน์  บทเรียนจากเรื่องเก่าๆทำให้ผมจำตลอดชีวิต ถึงไม่มีมันผมอยุ่ได้ ผมไม่เเคร์ ทุกวันนี้ผมเข้าหาอาจารย์อย่างเดียว เพื่อนเห็นเเก่ตัวผมไม่คบครับ มันไม่คบช่างหัวมัน

*** ผมจะสู้ถึงที่สุดครับ ไม่ง้อ  ** เพื่อนมีเรื่องแบบไหนมาแชร์ด้วยนะครับ