ไม่แปลกหรอกเพราะห้องผมรก เหมาะสำหรับให้ สัตว์ มาอาศัยอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็น มด แมลงสาบ ตะขาบ แมงป่อง กบ แมลง นาๆชนิด แต่ผมก็ไล่มันออกจากห้องไปสำเร็จโดยไม่ทำร้าย ให้ถึงแก่ชีวิต เพราะผมไม่กล้าฆ่าสัตว์ที่ดุร้ายเพราะกลัวว่าวันนึงมันจะกลับมาเอาคืน วันนึงผมโดน ตะขาบตัวนึงกัดผมไม่ค่อยรุสึกเจ็บเท่าไหร่เพราะตะขาบตัวมัน ยังเล็กแถมน่ารัก เวลามัน เลื้อยคลาน ผมไล่มันไป มันก็ไปหลบใต้ ซอกประตู และทุกครั้งเวลาที่มันโผล่มาผมก็ไล่มันไปมันก็หลบอยู่ที่ซอกประตูนั้น วันเวลาผ่าไปหลาเดือน จนผมคิดว่ามันคงตายรึไม่ก็ คงย้ายที่อยู่ไปแล้ว จนวันนึงมันโผล่มาใต้โต๊ะของผม ผมสะดุ้งตกใจมาก เพราะมันไม่ใช่ แจ๊คกี้คนเดิม เอ่อ ผมตั้งชื่อมันว่าแจ๊คกี้ มันตัวใหญ่น่ากลัว ผมตัดสินใจคว้าไม้กวาดและปุ้งกี๋ กะจะกวาดมันออกไปนอกห้องแล้วให้มันซุกที่เดิมใต้ประตู แต่ผมลองคิดดูอีกที หากผมปล่อยมันไปอีก ซักวันมันก็คงมาระราน เราไม่จบไม่สิ้น และมันคงจะตัวใหญ่เกินที่เราจะรับได้ อย่ากระนั้นเลย ทุบมันให้ตายด้วยปุ้งกี๋ดีกว่า ผมทุบ ทุบ ทุบมันจนดิ้นแล้วกวาดออกนอกห้องแล้วทุบซ้ำอีกหลายทีจนคิดว่ามันตายสนิท จนข้างห้องถามว่าฆ่าอะไร ผมบอกว่า ตะขาบครับมันเข้ามาในห้อง โอ้แย่ละ ฉันฆ่ามัน ผมทำอะไรไม่ถูก ผมได้แต่คิดในใจว่า ถ้ามันฟื้นแล้วกลับมาทำร้ายเราล่ะ หรือถ้าเพื่อนมันมาทำร้ายเราล่ะ ผมเหมือนฆาตกร ผมอาเจียน ผมขาดสติ มองไปทางไหนก็เห็นภาพหลอน ดูสิตะขาบไต่ยั้วเยี้ยไปหมดเลย จะทำอย่างไรให้ผมยอมรับการกระทำนี้ได้