สวัสดีเพื่อนๆ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรานะ
อยากแชร์ประสบการณ์ประทับใจคนๆนึง
ที่มาเล่าเพราะอยากให้ทุกคนรู้ว่า ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับตัวเองแล้ว
อย่าปล่อยให้มันพ้นไปโดยไม่สานต่ออะไรกันเลย เสียดายความรู้สึกดีดี
จงอย่าปล่อยให้โอกาสที่ผ่านเข้ามาผ่านไปแค่นั้น
อย่างน้อยๆ ถ้าไม่ได้เป็นคนรัก เราก้ยังคงได้เพื่อนวิ่งดีดีเพิ่มอีก 1 คนนะ
นึกแล้วก็หงุดหงิดตัวเองไม่หาย

เรื่องนี่คือเรื่องจริง คือ เรื่องมีอยู่ว่า......

เมื่อเช้านี้ มีงานวิ่ง 100 ปี คณะวิทยาศาสตร์ จุฬาฯ
เราลงวิ่งมินิมาราธอน 10.5 km (ไกลมากก แต่ก็ซ้อมมามาก)
ตอนแรกที่ปล่อยตัว ณ เวลา 5.15 น. (ง่วงมากก เช้าไปไหน)
ก็ยังไม่มีเหตุการณ์อะไรหรอก มีแต่ตึกรามบ้านช่อง
ถนนที่นานๆทีจะมีรถวิ่งผ่านมากสักคัน
จนเราออกวิ่งไปสักประมาณกม.ที่ 3 หน้า Platinum ในเวลารุ่งสาง (เวลสใกล้สว่าง)
เราได้เจอคนๆนึง ที่วิ่งมาในความเร็วเท่าๆกัน สูงพอกับเรามั้ง แต่ก็อาจจะเตี้ยกว่า
เราก็ได้มาวิ่งในระดับเดียวกัน แรกๆก็ไม่อะไร
แต่แปลกใจเพราะในเวลาปกติในสนามวิ่งจริงๆแล้ว
เค้าก็วิ่งกันแซงหน้าไปหมด บางคนช้าจนเราแซงได้
แต่ทั้งเราและเค้ารักษาระยะการวิ่งให้คงที่ (ประมาณ 5.45-5.55 นาที/กม.)
ถ้าเค้าแวะกินน้ำ เราก็จะชะลอให้วิ่งมาพร้อมกัน
ถ้าเราช้า เค้าก็จะชะลอให้ระดับเราเท่าๆกัน
เป็นแบบนี้เรื่อยมา วิ่งตีคู่กันมาผ่านกม.ที่ 3 4 5 6 7 8 9 จนถึง กม.ที่ 10
เราตัดสินใจสปีด เพื่อเข้าเส้นชัย (มีความเก็บสถิติ)
ทำให้เราและเค้าต่างคลาดกัน แต่ก็พยายามมองหาอยู่นะ
ตอนถึงเส้นชัย แต่ก็ไม่เจอ เพราะค่อนข้างมืด (เวลาประมาณ 6.15 น.)
เราก็เก็บมาคิดกลับมาคิดว่า เสียดายมากจริงๆ
เราไม่สามารถติดต่ออะไรจากเค้าได้เลย

อยากบอกว่า ตลอดการวิ่ง เราท้อหลายครั้ง
เราอยากจะหยุดในทุกๆกิโลเมตร เพราะเหนื่อยมากจริงๆ
แต่เพราะมีคุณที่ทำให้เรามีกำลังที่จะก้าวต่อไปในทุกๆวินาทีที่ผ่านไป
ขอบคุณมากๆจริงๆนะ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้เข้าบอกด้วยตนเอง

เราอยากฝากเพื่อนๆไว้เป็นอุทาหรณ์นะ
ถ้าเกิดได้พบคนที่ถูกใจและการกระทำบางอย่างของเค้า
ที่บ่งบอกว่าเค้าอาจคิดเหมือนกันกับเรา
ให้ตัดสินใจไปเลย ใจๆหน่อย เข้าไปทำความรู้จัก ทักทาย ก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีก

ถ้าคุณคนนั้นผ่านมาเห็น หลังไมค์มาหน่อยนะอยากรู้จักจริงๆ
สุดท้ายนี้ เราก็ขอให้ได้พบกับคุณอีก เราสัญญาว่าจะวิ่งไปพร้อมคุณจนถึงเส้นชัย