ขอพื้นที่ระบาย (Y)
เรื่องเกิดจากตัวผมเอง เปิดเทอมที่แล้ว ตอนผมขึ้นม.6 ก็มีนักเรียนสมัครเข้ามาเรียนม.4  หนึ่งในนั้นคือคนที่ผมมีปัญหากับมัน มันอายุเท่าผม แต่เรียนอยู่สายอาชีพแล้วเปลี่ยนมาเรียนที่นี่ จำได้ว่าสนิทกับมันเพราะน้อง มันจะชอบเค้ามาเกาะผมตลอด เกาะหลัง เกาะแขน มันเป็นคนที่ เกลียดเกย์เอามากๆ ซึ่งผมเป็นไบ และมันก็รู้ด้วย มันก็เกาะผมอยู่อย่างเดิม คือมันชอบเพื่อนในกลุ่มผม และเพื่อนผมก็คบกับคนอื่นอยู่ พอมามีเรื่องจนต้องเลิกกัน มันเลยตามจีบอยู่นาน สุดท้ายคบกัน ผมรู้จักมันได้ไม่นานแต่ก็พอดูออก ทั้งเจ้าเล่ห์ เจ้าชู้ เกเร ดีหน่อยแค่ไม่ดูดบุหรี่ (เพื่อนผช.ห้องผมนี่ไม่มีใครชอบขี้หน้ามันซักคน) ก็คิดเป็นอยู่ว่ามันจะมาแบบไหน ตอนที่มันเกาะแรกๆก็ไม่อะไรหรอก พอเกาะบ่อยๆเข้าเนี่ยสิ ผมเริ่มรู้สึกแล้ว มีวันนึงเราไปเล่นน้ำกัน ผมไม่ชอบเล่นน้ำกลัวจมน้ำเหมือนตอนเด็ก ก็ไม่ได้ลงไปกับมัน มันลงไปเล่นกับเพื่อนผมอยู่พักใหญ่ มีผมคนเดียวที่ไม่ลงเล่นน้ำวันนั้น และวันนี้แหละทำให้ผมเกือบสติแตก มันขึ้นจากสระแล้วมานั่งข้างๆผม ทั้งที่เปียกๆนั่นแหละ มันถามว่าทำไมไม่ลง ผมตอบว่ากลัว มันเลยบอกว่าถ้าไม่ลงจะนั่งเป็นเพื่อน ผมก็งงว่ามันจะมานั่งด้วยทำไม ไหนว่าเกลียดไหนว่าไม่ชอบ แต่ก็โคตรรู้สึกดี มั้ยล่ะครับ แฟนเพื่อนสนิทที่ผมรักมาก ที่ผมดันไปรู้สึกดีด้วย จากวันนั้นมันไลน์ผมมา ไปขอไลน์ผมมาจากใครไม่รู้มันไม่บอก ทักมาแทบทุกคืน นอนไม่หลับก็ทัก หนักสุดจะวีดิโอคอลมา คิดดูดิคนรู้สึกมันก็ยิ่งรู้สึก ขอตัดช่วงมาตรงสำคัญ งานเทศกาลประจำอำเภอจัดขึ้น รร.ผมก็ต้องร่วมกิจกรรม ตอนเช้ามันบอกว่าไม่สบายผมก็เออ ปล่อยมันพัก มันก็ยังเสนอหน้าเข้าร่วมทั้งๆที่ป่วย จนถึงตอนเย็น ฝนตก ทุกคนเปียก ละคือเวลาอ่ะค่ำแล้ว มีรถ2คัน  มันขับรถไม่ไหว ผมขับรถไม่เป็น แฟนมันจะขับ แต่จะให้ผู้หญิงเสื้อเปียกขับรถก็ไม่ใช่ ผมเลยต้องจำใจหัดขับ ณ นาทีนั้นเลย หนาวก็หนาว เปียกก็เปียก ต้องขับรถไกลอีก มันเอาหน้าซบหลังผมมาเกือบครึ่งทางแหนะ ตัวร้อนโคตร ทั้งห่วงว่าจะขับรถถึงบ้านมันมั้ย ใจนึงก็อยากพามันไปหาหมอ ผมถามตลอดทางว่าไหวไหมจนมันบอกให้ขับไปเถอะ กูไหว พอขับไปครึ่งทาง สงสัยมันจะหนาวมาก มันขยับขึ้นมากอดผม ตกใจสิครับ ปกติจะให้แต่พ่อแม่กับแฟนกอด ไอ้นี่มากอด ทั้งตกใจทั้งรู้สึกดี ทั้งกลัว ไม่รู้ตอนนั้นคิดไร ถึงถามออกไป 'ไม่รังเกียจกูหรอ' มันเงียบสักพัก ขยับกอดแน่นกว่าเดิม ผมยิ่งทำตัวไม่ถูก สักพักมันตอบ '  พุง' มันกวนตีนเบี่ยงเบนไปแต่ผมก็ไม่อยากอะไรมาก กลัวมันถีบตกรถ พอถึงบ้านมัน มันก็ลงจากรถ มันจ้องผม ผมไม่กล้ามองตามันเลยตอนนั้น แล้วคือรถเพื่อนจอดรอผมหน้าบ้านมัน ผมกับมันก็ต่างคนต่างเงียบ ผมเลยหันตัวกลับจะขึ้นรถกลับบ้าน มันพูดไม่ดังเท่าไหร่  'ขอบคุณนะ' ผมทำเป็นไม่ได้ยินละเดินออกมา คืนนั้นเป็นคืนที่ผมนอนไม่หลับเลย คิดเรื่องมัน คิดเรื่องความรู้สึกของผม หลังจากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้คุยกัน ผมไม่อยากให้มันแย่ไปกว่านี้ ผมเลยเฉยๆไม่ค่อยอะไรกับมัน จนแฟนเก่ามันมาขอคืนดี ตอนนั้นมันทะเลาะกับเพื่อนผม(แฟนมันนั่นแหละ) ก็เลยเลิกกัน มันก็เลยไม่มาเกาะผมอีกเลย ผมกับมันมีหลายสาเหตุที่ทำให้ผมไม่อยากไปยุ่งกับมันอีก เอาเป็นว่าผมจะไม่พูดถึง ตอนนี้จะเรียกว่าตัดเพื่อนกันเลยก็ได้  เพราะไม่ไปยุ่งไปคุยอะไรกับมันอีกเลย นี่ก็ผ่านมาตั้งหลายเดือนละ ไม่รู้ว่าผมทำถูกรึป่าวที่ทำแบบนี้ แต่ถ้าพูดถึงความรู้สึกที่ผมมีต่อมันยังเหมือนเดิม มันอัดอั้นในอก อยากระบายออกมา ...