การจัดลำดับ 108 พี่น้องนั้น เหมือนจะมีการแฝงนัยยะของโครงสร้างการบริหาร อาวุโส บุญคุณ (หรือความสัมพันธ์กับผู้บริหาร) ชื่อเสียง และความสามารถด้านใดด้านหนึ่ง ยกตัวอย่างเช่น สี่อันดับแรก คือ หัวหน้าใหญ่ และกุนซือสูงสุด อันดับที่ 10-11 น่าจะมาจากชื่อเสียง และอาวุโสเป็นสำคัญ (ไฉจิ้น - เชื้อพระวงศ์ หลี่อิง - หัวหน้าหมู่บ้านใหญ่) ส่วนที่เหลือนั้น น่าจะเป็นเรื่องของความสามารถในการต่อสู้เป็นประเด็นสำคัญ

ในข้อมูลเวปไซด์แห่งหนึ่ง ระบุถึงกลุ่มนายทหารเอาไว้ ดังนี้
- ห้าทหารเสือ คือ กวนเซิ่ง หลินชง ฉินหมิง ฮูเหยียนจั๋ว ต่งผิง
- แปดกองหน้า คือ ฮัวหยง จูถง จางขิง หยางจื้อ สวีหนิง สั่วเฉา สือจิ้น มู่หง
- หัวหน้ากองทหารราบ คือ หลู่จื้อเซิน อู่ซง หลิวถัง หลี่ขุย เหลยเหิง หยางสง สือซิ่ว เซี้ยเจิน เซี้ยเป่า เอี่ยนชิง
- หัวหน้ากองทหารเรือ คือ หลี่จุ้น และคนอื่นๆ (หลี่จุ้น น่าจะเก่งสุดในทางน้ำอย่างชัดเจน)

พอตั้งสมมุติฐานว่า ขนาดหลี่จุ้นที่ว่าเก่งสุดทางน้ำ ยังอยู่ถึงอันดับ 26 ก็มองผ่านกลุ่มนายพราน และเยี่ยนชิง ที่อยู่รั้งท้ายในอันดับที่ 36 ไปได้ แสดงว่า ถึงแม้ในเรื่องจะมีบทบาทเยี่ยนชิงไม่น้อย แต่ฝีมือต่อสู้ยังไม่สูงส่งอย่างเด่นชัด และด้วยศักดิ์ศรีที่เคยเป็นแค่ผู้ติดตาม (องครักษ์รับใช้?) ของหลู่จุนอี้ จึงถูกจัดไว้อันดับท้ายสุดในกลุ่มแรก

ต่อมา ดูที่กองทหารราบ นอกจากหลวงจีนหลู่จื้อเซิน กับ อู่ซง แล้ว คนอื่นๆเริ่มต้นที่อันดับ 21 ต่ำกว่า ไต้จง - จ้าวลมกรด ที่ฝีมือธรรมดา แต่วิชาตัวเบาเป็นเลิศ ทั้งๆที่มี หลิวถัง หลี่ขุย  ซึ่งเป็นตัวเดินเรื่องช่วงสั่นๆบางตอน แสดงว่า ฝีมือโดยรวมของคนกลุ่มนี้ ก็ยังเป็นรอง หรือซ้อนทับกับพวกแปดกองหน้าบางคน อยู่อีกขั้นหนึ่ง หลู่จื้อเซิน อู่ซง อาจจะได้อานิสงส์ความสัมพันธ์กับซ่งเจียง และต่างก็เคยเป็นหัวหน้ากลุ่มโจร ชื่อเสียงโด่งดัง จึงดันให้ติดอันดับที่สูงกว่าที่ควรจะเป็น เพื่อรักษาศักดิ์ศรี และน้ำใจเอาไว้ส่วนหนึ่ง แต่ยังไม่อาจผ่านด่านของพลังฝีมือในการต่อสู้ที่แท้จริงไปได้ จึงอยู่ได้ที่ 13-14 เท่านั้น ยังเป็นรองต่อไฉจิ้น หลี่อิงเสียด้วยซ้ำ

ถัดมา หยางจื้อที่มีฝีมือใกล้เคียงกันกับหลินชงนั้น อยู่ที่อันดับ 17 เคยต่อสู้กันกับซกเถียว อันดับ 19 ไม่แพ้ชนะเช่นกัน แสดงว่า ตรงนี้ เป็นการจัดตามลำดับฝีมือจริงๆ และเมื่อดูประกอบกันกับ จางชิง - ลูกศรไร้เงา ที่ปราบพวกเหลียงซานได้หลายคนด้วยวิชาพิศดารเกินคาดเดา (ไม่ใช่พลังฝีมือในการต่อสู้จริงๆ) จึงปักหมุดคนกลุ่มนี้เป็นเกณฑ์วัด ยาวขึ้นไปจนถึงหลู่จื้อเซิน อันดับ 13 (หัวหน้าของกลุ่มทหารราบ) กับ ฮัวหยง จูถง อันดับ 9 กับ 12 (หัวหน้าของกลุ่มกองหน้า) ซึ่งไม่ได้มีจุดเด่นด้านการต่อสู้ว่า พลังฝีมือน่าจะยังห่างจากพวกห้าทหารเสืออีกระดับหนึ่ง

คราวนี้ ก็เหลือเพียงกลุ่มห้าทหารเสือที่เข้าชิงกันเอง หลินชง ฉินหมิง ระดับครูทหาร กับ ขุนพลรักษาเมือง  แต่มีความผูกพันกับซ่งเจียง อู่หยงมาเกือบจะตั้งแต่ต้นเรื่อง จึงถือว่าเป็นพวกคนสนิท  จึงสมควรได้รับอันดับสูงๆเอาไว้ก่อน พอมาผนวกกับความที่หลินชง สูสีกับ หยางจื้อ และหยางจื้อ สูสีกับซกเถียว จึงอนุมานว่า พลังฝีมือยังมาทีหลังความสัมพันธ์ส่วนตัวนั้น น่าจะมีเค้ามูลอยู่จริง

ลองดู ฮูเหยียนจั๋ว กับ ต่งผิง ที่มาร่วมกลุ่มในช่วงท้ายๆ อาศัยว่าเป็นขุนพลฝีมือดี ถูกกลอุบายให้เข้ามาเป็นพวกเหลียงซาน ไม่มีเบื้องหลังความเป็นมาอย่างอื่นโดดเด่น แต่กลับมาถึงอันดับ 8 กับ 15 ได้ แสดงว่า ต้องมีของจริงๆ และฮูเหยียนจั๋วน่าจะเหนือกว่าหน่อยๆ  เพราะอันดับยังดีกว่าบ้าง บางคนอาจจะนึกถึงว่า ม้าเหล็กของฮูเหยียวจั๋ว แพ้ทางทวนตะขอของสวีหนิง อันดับ 18 และเคยโดนกระสุนของจางชิงจนแส้หลุดมือ ก็จริง แต่ในเมื่อคนชนะยังอยู่ต่ำลงไปอีกหลายอันดับ บ่งบอกว่า หากต่อสู้กันจริงๆ จางชิง สวีหนิงก็คงยังยากจะต้านทานได้

แต่แล้ว พอเข้าไปอ่านตอนที่กวนเซิ่งบุกเขาเหลียงซาน เคยปะทะหลินชง ฉินหมิง แบบสองรุมหนึ่ง จนแทบจะเสียที แสดงว่า ถ้าหากดวลเดี่ยว กวนเซิ่งก็อาจจะรับมือสองขุนพลมือดีไหวอยู่ ผมจึงสรุปว่า กวนเซิ่ง น่าจะเหนือกว่าคนอื่นๆเล็กน้อย โดยมีฮูเหยียนจั๋วเป็นผู้ท้าชิง เพราะทั้งสองเหมือนจะไม่เคยสู้รบกันจริงๆสักครั้ง ส่วนอันดับสาม ม้ามืดอาจจะเป็นฉินหมิง ขุนพลเลือดเดือด อีกคนหนึ่งที่เหมือนจะเป็นนักรบหลัก เคียงคู่มากับหลินชงมาตั้งแต่ต้น

ผิดถูกขออภัย ไม่ได้กลับไปเปิดอ่านหนังสืออย่างจริงจัง อาจจะตกหล่นเรื่องราวไปบ้างครับ