เมื่อก่อนเราเป็นคนอยู่ได้ด้วยตัวเองจริงๆ ไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์แบบใกล้ชิดกับใคร ก็แค่คุยกับเพื่อนที่โรงเรียน กลับบ้านมาก็เจอพ่อแม่ ก็จบ ไม่เหงา ไม่ต้องการอะไรจากใครเลยจริงๆ

ตอนเย็นไม่ต้องมาแชท วันเกิดไม่มีใครสนใจก็ไม่คิดอะไร เพื่อนไปกินข้าวไม่ชวนก็ไม่คิดอะไร

แต่พอตอนนี้เริ่มเข้าสังคมมากขึ้น รู้สึกว่าอยู่ๆมันต้องมีเพื่อน แต่พอมีแล้ว ทำให้เกิดความคาดหวัง เวลาเขาไม่สนใจจะนอยทันที กลายเป็นคนใจร้อน เรียกร้องความสนใจ ต้องเสียใจหลายต่อหลายครั้งเวลาที่อยู่ๆเขาไม่คุยด้วย และตอนนี้มีคนคุย พอเค้าเริ่มออกห่าง ทำให้หมดความเชื่อมั่นในตัวเองไปเลย

มันทำให้เราเกิดความสับสนว่าหรืออยุ่คนเดียวมันจะดีกว่าจริงๆ ไม่ต้องคาดหวัง ไม่ต้องคิดอะไร แค่อยู่กับครอบครัว กับหมา แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว แต่พอจะกลับไปอยู่คนเดียวก็ยากอีก คนมันเคยมีคนคุยมาตลอด พอมาอยู่คนเดียวกลับทำได้ยากซะงั้น เฮ้อ ไม่น่าเลยค่ะ