ตอนนั้นผมอยู่ ม.3 ครับ ทุกๆ รร. ต้องมีกิจกรรมลูกเสือกันทุก รร. แน่นอน เพราะว่าอยู่แค่ ม.ต้น ยังไงก็เลี่ยงไม่ได้แน่นอนครับ
ส่วนเรื่องเข้าค่ายลูกเสือนั้นทุกๆคนก็น่าจะเคยไปกันมาบ้างเเล้ว บาง รร อาจจะเข้าค่ายในจังหวัด บาง รร อาจไปค่ายต่างจังหวัด
ดังเช่น รร. ของผมที่จัดกิจจกรรมเข้าค่ายลูกเสือไปที่ค่ายแห่งหนึ่งที่ต่างจังหวัด
**มาเข้าเรื่องกันเลยครับ ต้องบอกก่อนว่าค่ายที่ผมไปนั้นอยู่ในป่าในเขาครับ เป็นค่ายที่ห่างจากตัวเมืองประมาน 10 กิโลได้ถ้าจำไม่ผิด
วันแรกที่มาถึงก็ทำกิจกรรมต่างๆตามที่ครูฝึกสั่งให้ทำตามปกติ เมื่อถึงเวลาประมาณบ่าย 2 โมง เป็นเวลาที่จะต้องออกเดินทางไกล โดยไปกันทีละกอง ผมอยู่กองสุดท้ายครับคือกองที่ 4 หมู่ที่2 (กองที่ 4 มีทั้งหมด 6 หมู่) กองสุดท้ายก็คือต้องออกเดินทางช้าที่สุด ตอนนั้นก็เวลาประมาณ 2 โมงครึ่งได้แล้ว ถึงเวลาที่กองที่ 4 จะต้องออกเดินทางเพื่อไปทำกิจกรรมล่าลายเซ็นจากฐานผจญภัยต่างๆในระหว่างทางซึ่งมีทั้งหมด 12 ฐาน ฐานแต่ละฐานนั้นจะมีคนคอยโบกธงอยู่หน้าฐาน เพื่อเป็นสัญญาญบ่งบอกว่าเราได้มาถึงฐานนี้กันแล้ว
ในฐานที่ 1 - 11ทุกอย่างก็ปกติครับไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นแต่รู้สึกเหนื่อยมากๆเพราะทางที่เดินนั้นต้องเดินขึ้นเขาตลอดทางแต่ทางเดินคือเดินตามสายถนนคอนกรีตจึงทำให้สะดวกขึ้นมานิดนึง  ระหว่างทางผมกับเพื่อนๆในกองก็เล่นกันอย่างสนุกตลอดทาง เสียงดังบ้าง ตะโกนไรบ้าง วิ่งไปดักหน้าหัวหน้าหมู่เพื่อไปแอบบอยู่ในป่าเเล้วพอมันเดินมาถึงก็จ๊ะเอ๋บ้าง ซนกันตลอดทาง เรียกได้ว่าเจออะไรข้างทางก็เล่นไปสะหมดคือเล่นกันตามประสาวัยรุ่นครับเพราะในกองส่วนใหญ่จะมีแต่ผู้ชาย ผ่านไปเกือบๆ 3 ชั่วโมงได้ เวลาตอนนั้นก็ 6 โมงหน่อยๆแล้ว พระอาทิตย์ก็เริ่มตกดิน แดดที่ร้อนก็เริ่มจางเพราะกำลังจะค่ำเเล้ว  ณ ตอนนั้น ใกล้ถึงทางจะลงเขาแล้วครับ ฐานสุดท้ายที่กำลังจะถึงนั่นคือฐานที่ 12 ตอนนั้นรู้แค่ว่าฐานที่ 12 จะแตกต่างออกไปเพราะเป็นฐานที่อยู่ทางลงเขา คือเดินลงเขามาก็จะเจอทันทีโดยไม่มีทางเลี้ยวช้ายหรือเลี้ยวขาวเลยสักนิด เรียกได้ว่าเเค่เราถึงทางลงตรงนั้นเราก็จะเห็นธงปักอยู่หน้าฐานเลยเพราะมันห่างกันประมาณ 200 เมตร คือเรามองจากข้างบนก็เห็นรางๆแล้วว่านั่นคือฐานสุดท้าย  
             
                  เมื่อพวกผมมาถึงทางที่จะลงเขาเเล้วทุกๆคนในกองก็มองตรงไปตามถนนแต่กลับไม่มีใครเห็นฐานผจญภัยเลย ในใจตอนนั้นผมคิดว่ามันคงยังไม่ถึงหรอกมั้งเพราะเราไม่มีแผนที่จะไปรู้ได้ยังไงว่าถึงยัง คือรู้เเต่ว่าเดินไปตามทางก็จะเจอ เมื่อพวกผมกำลังเดินลงจากเขานั้น พวกผมทั้งกองก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง แต่เห็นไกลๆครับ เค้ายืนนิ่งๆพร้อมกับชี้ทางให้กับพวกผม คือชี้เข้าไปในป่า

"รีบๆไปกันเถอะ จะได้กลับไปนอนพักผ่อน" (เพื่อนคนหนึ่งตะโกนพูดออกมา)
พวกผมได้ยินที่เพื่อนพูดก็ไม่รีรอ  

ผ่านไปประมาณ 10 วิ ผู้ชายคนนั้นเขาก็เดินเข้าไปในป่าที่เข้าชี้ทางให้พวกผม

พอผมกับเพื่อนๆถึงจุดที่ผู้ชายคนนั้นชี้ทางเเล้วก็พากันเดินเข้าไปในป่าอย่างไม่รีรอ  ระหว่างทางเป็นป่าอ้อย ป่าดงกล้วย และรกมากๆ แถมยังไม่มีรอยเท้าผ่านมาทางนี้เพราะถ้าหากฐานที่ 12 อยู่ในนี้จริงๆมันต้องมีรอยเดินผ่านหรือธงบอกทางอยู่ แต่พวกผมก็ไม่เอ๊ะใจอะไรกันเพราะกำลังสนุกกับการเล่นซนไปตามทาง

ผ่านไปประมาณ 5 นาที  หัวหน้าหมู่ที่ 1 มันพูดขึ้นมาว่า
"เห้ย พวกหยุดก่อนน กุว่ามันแปลกๆเเล้วนะ ทำไมทางเดินยมันโทรมขนาดนี้ แล้วพี่ผู้ชายที่เขาเดินเข้ามาเค้าหายไปไหน!!  กูว่าเราออกไปจากที่นี่เหอะ"

หลังจากที่หัวหน้าหมู่ได้เอ่ยปากขึ้น เพื่อนๆทุกคนต่างก็มองหน้ากันด้วยความแปลกใจว่าที่มันพูดมันก็จริง
หลังจากนั้นพวกผมก็ตัดสินใจถอยหลังเดินกลับไปทางเดินอย่างเร่งรีบด้วยความที่ท้องฟ้ามืดลงเสียเเล้ว เมื่อเดินย้อนกลับไปจนจะถึงทางเข้าที่เข้ามาก็ได้ยินเสียงรถวิ่งผ่าน เสียงรถนั้นก็คือรถรักษาความปลอดภัยของทางค่ายของพวกผมนั้นเอง  พวกผมรู้สึกโล่งใจมากๆที่มีคนมารับเเล้ว  พี่ๆในรถลงมาจากรถด้วยสีหน้าแปลกๆ พร้อมกับถามพวกผมว่า

     "พวกน้องไม่เห็นฐานพี่หรอ อยู่ข้างหน้านี้แล้วทำไมถึงเดินเข้ามาในป่านี้ พี่เห็นพวกน้องนะตอนแรกคิดว่าเห็นพวกพี่สะอีกแต่เห็นเดินเข้าไปกันสักพักพี่เลยต้องมาตามกลัวจะหลงทาง"

     "ขอบคุณมากครับพี่ พี่ช่วยพาพวกผมกลับค่ายเถอะ พวกผมไม่อยากอยู่ที่นี่เเล้ว" (ผมเอ่ยปากพูดกับพี่เค้า)

และพวกผมก็กลับไปที่ค่ายพร้อมเล่าเรื่องนี้ให้พวกเพื่อนกองอื่นฟัง ทุกคนก็ต่างพากัน งง ว่าทำไมพวกผมถึงไม่เห็นฐานที่ 12 ทั้งๆที่อยู่ตรงทางเดินลงเขาก็เห็นธงเเล้ว

และเรื่องนี้แหละครับที่ทำให้ทุกวันนี้ผมยังสงสัยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่ามันคืออะไรทำไมพวกผมถึงไม่เห็น