ตอนนี้ผมอายุ 24 กำลังเรียนปริญญาโท แฟนผม อายุ 23 พึ่งจบปริญญาตรีใหม่ๆเลย
เราคบกัน รักกันดีมาตลอดครับ
คบกันมาตั้งแต่ผมเรียน ปี 3 แฟนอยู่ ปี 2 ตอนนี้ก็ 2 ปีผ่านมาแล้วครับ
รักกันให้เกียรติกันมาตลอด อยู่ด้วยกันแทบจะตลอด
คนรอบข้างก็เห็นดีด้วยน่ะครับ ความรักดูดีไปทุกอย่าง
ผมพามารู้จักกับทางบ้านผม พ่อแม่ ญาติพี่น้อง ฝ่ายผมก็รับรู้และเห็นดีด้วยมาตลอด
ไม่ว่าจะทำอะไร ไปไหน กับใคร อยู่ไหน เราจะบอกกันตลอด
ถึงติดต่อกันไม่ได้ ก็จะหาทางติดต่อกันจนถึงที่สุด เรียกได้ว่ารักมาก ให้ใจกันมา
ไม่ว่าเพื่อนเค้าหรือเพื่อนผม เราจะรู้จักกันทุกๆคน
ต้องบอกก่อนน่ะครับว่า แฟนผมนี่ผับไม่เข้า เหล้าไม่กิน ดีทุกอย่าง
เทคแคร์กันและกันดีทุกอย่าง เชื่อใจไว้ใจกันทุกอย่าง

เคยวาดฝันกันไว้ว่า จะมีครอบครัวด้วยกัน จะรักกันจนวันสุดท้ายของขีวิต
ผมเคยเจ้าชู้มากมาก่อน แล้วผมก็ตัดสินใจว่า จะหยุดทุกอย่างที่เค้าคนนี้
เพราะเค้าดีกับเรา ทุ่มเทกับเรา กับครอบครัวเรามาก มากจนคิดว่าเราเจอคู่ชีวิต เจอคนสุดท้ายของขีวิตแล้ว

จนมาวันนึง ช่วงแฟนผมเรียน ปี 4 ซึ่งตอนนั้นผมเริ่มเรียน ปริญญาโท เทอมแรก
แฟนผมเค้าก็เริ่มมีเพื่อนกลุ่มใหม่ ซึ่งเพื่อนกลุ่มนี้ผมไม่เคยได้รู้จักนิสัยใจคอกันเลย
ไม่เคยทำความรู้จักกันเลย พอเริ่มมีเพื่อนกลุ่มใหม่กลุ่มนี้ แฟนผมเริ่มขอไปเที่ยวกลางคืน
เริ่มขอกินเหล้า เริ่มติดเพื่อน เริ่มพูดไปเพราะ ซึ่งต่างจากเมื่อก่อนมาก
แต่ผมก็ไม่ได้อะไร คิดแค่ว่า เค้าคงโตขึ้นเฉยๆมั้ง
ก็เป็นแบบนี้ยามมาเรื่อยๆ บางทีเวลาโทรหากัน ถ้าบอกว่าอยู่กับเพื่อนกลุ่มนี้
ผมเหมือนเป็นส่วนเกินในชีวิตเค้า เลยได้แต่รอให้ว่างจากเพื่อนกลุ่มนี้
พอช่วงประมาน ปลายๆปี 2559 ผมก็รู้สึกว่าเราห่างกันมากขึ้น
เราได้อยู่ด้วยกัน สัปดาห์ละ 3 วัน แต่ก็รู้สึกว่าห่างกันมาก
เหมือนอยู่ด้วยกันตามหน้าที่ แฟนผมจะติดโทรสับมากครับ เล่นมือถือตลอด
ผมก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะไว้ใจเค้ามาก เพราะเราไม่เคยมีเรื่องให้หึงหวงกัน
จนมาช่วงประมาน มกราคม 2560 ผมก็ใจไม่ดีแล้ว เพราะเวลาอยู่ด้วยกัน
เค้าชอบอารมเสียใส่ผม แล้วก็ไประบายกับเพื่อน ทั้งๆที่เรื่องเล็กๆน้อยๆ
ก็เอามาทะเลาะกันได้ พอมาวันนึง ผมก็เลยแอบดูโทรสับเค้า ว่าคุยอะไรกันกับเพื่อน
ปรากฎว่า เพื่อนกลุ่มนี้ยุให้เลิกกับผม ว่าผมไม่ดีแบบนั้นแบบนี้
อยู่กันไปก็คงไม่รอด ทั้งๆที่คนกลุ่มนี้ไม่เคยรู้จักผมเลยด้วยซ้ำ
ผมก็ไม่พูดอะไร ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
ยังดูแล เทคแคร์ เอาใจใส่ รักและเชื่อใจตลอดเวลา

แต่พอมาปลายเดือน มกรา 60 ผมมาจับได้ว่าแฟนผมมีผู้ชายคนอื่น
วินาทีที่ผมได้รู้เรื่อง ผมนี่ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ หน้าชา ปากชา แขนขาหมดแรง
สมองตันไปหมด ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ พูดไม่ออก น้ำตาไหล
เลยถามแฟนไปตรงๆว่า คุยกันมานานยัง คำตอบที่ผมได้คือประมาน 2 เดือน
ผมเหมือนโดนอะไรซักอย่างฟาดมาตรงหน้า ทำไรไม่ถูกเลย
คนที่เรารักมาก เชื่อใจไว้ใจมาก ไม่เคยระแวงอะไร
เพราะเราดูแลใจกันดีมาตลอด จนพอเราถามแฟนว่า จะเลือกใคร
แฟนบอกว่าจะเลือกเรา เราก็เลยว่า กล้าโทรไปบอกเลิกมันมั้ย
แฟนเราก็โทรไปบอกเลิกกันกับมัน ต่อหน้าเรา
ใจเราก็ไม่ค่อยเชื่อหรอกว่า จะเลิกติดต่อกัน
เราก็ดูมาตลอด ในหัวเราคิดมาตลอดว่า เราผิดอะไร
ผิดอะไร ผิดที่รักมาก ผิดที่ห่วงมาก ผิดที่ไว้ใจมาก
ผิดที่ให้ใจมากเกินไป จนเกิดเรื่องแบบนี้
จากวันที่เค้าบอกว่าจะเลิกติดต่อกับมัน เค้าก็ยังแอบติดต่อกันมาเรื่อยๆตลอด

เราก็รู้ แต่ก็ยอมมาตลอด ยอดเพื่อที่จะให้มีเค้าอยู่ข้างๆ
จากวันนั้น 12 ม.ค. 60 ถึงวันนี้ 12 ก.พ. 60 หนึ่งเดือนเต็มๆที่ต้องร้องไห้คนเดียว
หนึ่งเดือนเต็มๆที่ต้องเหงาคนเดียว พอถามแฟนว่าจะเลิกกันกับเรามั้ย กลับบอกว่าไม่เลิก
แล้วให้เราอยู่ในฐานะอะไร? ให้เราทำยังไง โทรคุยกันก็ได้คุยแค่ตอนก่อนนอนเพื่อนบอกว่าจะนอนแล้ว
ให้เรารอทั้งวัน เพื่อคุยกันแค่นั้น ให้เราคิดยังไงทำยังไง ใจคนน่ะเว้ย

เจ็บที่ต้องเป็นตัวจริงที่ไร้ตัวตน
เจ็บที่ต้องรู้ว่าเธอคุยกับใครแต่ต้องยอม
เจ็บที่ทุกเวลามีแต่คิดถึงเค้า ทั้งๆที่เค้าไม่ได้คิดถึงเรา
เจ็บที่ไปไหนมาไหนก็มีแต่ภาพเก่าๆของเรามาหลอกหลอน