(ผิดพลาดประการใด ข้ออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ)

หากท่านไดไม่อยากอ่านเรื่องราวสามารถข้ามไปย่อหน้ารองสุดท้ายได้เลยครับ

คือ เรื่องมีอยู่ว่า...
          ตอนนั้นเวลาหลังเลิกงานประมาณห้าโมงกว่าๆ
ผมต้องไปเอาตั๋วรถไฟที่โทรจองไว้ที่สถานีไฟ ที่ไหนก็ได้ที่สะดวก
ผมเลือกที่จะไปที่สถานีลาดกระบัง เพราะน่าจะสะดวกสุด
พอเดินทางไปจริงๆแล้วโคตรจะไม่สะดวกเลยครับ เวลานั้น
รถติดมาก ผมขี่รถตาม google maps ไป ก็ถึงสถานีครับ
แต่ข้ามไปอีกฝั่งหนึ่งของสถานีแล้ว
แต่ผมดูๆแล้วไม่เห็นจะมีที่ทำการสถานีเลย (หรือผมไม่เห็นก็ไม่รู้นะ)
ผมก็เลยหาคนที่พอจะถามได้ว่าที่ทำการสถานีรถไฟอยู่ตรงไหน
ขี่รถมาช้าๆเรื่อยๆบนถนนเลียบรางรถไฟ
สักพักเจอน้องผู้หญิงสองคนเดินอยู่ข้างหน้าพอดี
คิดว่าน่าจะเด็กลาดกระบังนี่แหละ เลยตัดสินใจขี่รถนำไป
ผมจอดข้างหน้าไกลๆหน่อย แล้วเดินลงมาถาม
น้องเค้าน่ารักนะ พูดจาดี และไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร
(หน้าตาผมไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่)
น้องแนะนำว่า ให้ไปที่สถานนีหัวตะเข้ดีกว่า
เพราะที่สถานีลาดกระบังเหมือนจะไม่มีที่ทำการ
แต่ระหว่างพูดคุยกันอยู่นั้น ผมได้แต่มองตาน้องเค้า
จนจบการสนทนา และขี่รถจากไป
ไม่ได้คุยอะไรต่อ ไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม
แต่พอมานึกทีหลังแล้ว รู้สึกเสียใจและเสียดาย
ว่าทำไมวันนั้นไม่ถามชื่อ อย่างน้อยก็น่าจะได้รู้จัก

          มาวันนี้ก็เลยตัดสินใจขอมาพึ่งพาอาศัยที่นี่แหละ
เห็นมีคนชอบมาหาคนที่เจอกันเยอะ (ไม่รู้เจอจริงรึเปล่านะ)
ผมไม่คิดว่าผมจะมาใช้วิธีนี้ เพราะผมไม่เคยเชื่อว่ามันจะเจอจริงๆ
แต่มันก็ไม่มีทางไหนที่ดีกว่านี้แล้ว

          ขอฝากความหวังให้กับคนที่เข้ามา ที่กำลังเรียนอยู่ลาดกระบัง
หรือมีเพื่อนเรียนอยู่ที่นั่น ที่ชอบไปเดินเล่น ไปถ่ายรูป ที่สถานีรถไฟลาดกระบัง
ฝากถามว่า  "วันนั้นได้มีคนมาถามทางไปสถานีรถไฟลาดกระบังไหม?"

ผมไม่ได้หวังว่าจะเจอจริงๆหรอกนะ แต่ถ้าเจอจริง อย่างน้อยแค่รู้จักชื่อ ก็ยังดี

(ขอบคุณท่านที่เข้ามา และขอบคุณท่านที่อ่านเรื่องราวที่ผมเล่าทั้งหมด)