สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้ามีข้อผิดพลาดอะไรก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

เราเคยมีแฟนค่ะ คบกันเกือบ 3 ปี เป็นแฟนคนแรกที่รู้สึกจริงจังด้วยมากๆ เวลาที่อยู่ด้วยกันมันดีมากๆค่ะ มีความสุขมากๆ แต่สุดท้ายเราก็เลิกกัน เราเป็นฝ่ายบอกเลิกค่ะ สาเหตุที่เลิกคือทะเลาะกันหลายเรื่องค่ะ เรายอมรับว่าเราก็งี่เง่าเองด้วย รู้สึกว่าอยู่ด้วยกันไปก็จะมีแต่ทะเลาะกับทะเลาะ ก็เลยขอเลิก ตอนแรกเขาก็ตื๊อค่ะ แต่เราใจแข็งใส่เขา เขาง้ออยู่ประมาณเดือนนึง เหมือนเขาก็เหนื่อย ละช่วงนั้นก็มีน้องผู้หญิงคนนึงเขามาในชีวิตแฟนเก่าเรา แฟนเก่าเราที่เจ็บจากเราก็อยู่ในโหมดหวั่นไหว เลยจีบๆน้องคนนั้นค่ะ เราที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าขาดเขาไม่ได้ก็เป็นฝ่ายง้อบ้างค่ะ แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ ก็ไม่โทษเขากับน้องคนนั้นนะคะ เรารู้ตัวว่าเราผิดเองจริงๆ ยอมรับค่ะ

เรารู้สึกเหมือนเราไม่พร้อมจะมีใครใหม่ ไม่อยากมาทำความรู้จักกับใครใหม่ ยังไม่ลืมแฟนเก่า ถึงเวลาจะผ่านมาเป็นปีกว่าแล้ว เราเห็นเขามีความสุขกับแฟนใหม่ เราก็รู้สึกยินดีไปกับเขานะคะ แต่เราก็ไม่สามารถทำใจเดินออกมาจากเขาแล้วเปิดรับใครใหม่ได้ เรามีคนเข้ามาจีบอยู่2-3คนค่ะ คุยกันได้ไม่ถึงอาทิตย์เราก็พอ เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ เราไม่พร้อม เราไม่อยากไปเป็นส่วนแย่ๆในชีวิตของใครอีกแล้ว

ที่ผ่านมาไม่นาน เรารู้จักกับผู้ชายคนนึงค่ะ ความรู้สึกที่เรามีต่อเขามันไม่เหมือนที่เรารู้สึกกับคนอื่น คือเรารู้สึกดีกับเขา รู้สึกว่า เออออ เริ่มใหม่กับคนนี้ก็ได้นะ เป็นครั้งแรกในรอบปีที่เราพร้อมจะก้าวออกมาจากจุดเดิมๆ แต่เราก็ยังคงกลัวอยู่นิดๆค่ะ กลัวจะเจ็บ กลัวผิดหวัง ทำให้เราไม่กล้าเข้าไปคุยกับเขา ที่สำคัญคือเรากลัวว่าถ้าเราผิดหวังอีก เราจะกลับไปที่จุดเดิม จุดที่ไม่เปิดใจให้ใครทั้งนั้น แล้วเราก็ไม่รู้ว่าครั้งนี้เราจะสามารถข้ามผ่านมันไปได้อีกมั้ย

ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างมั้ยคะ แล้วคุณทำยังไงคะ ทำยังไงถึงจะก้าวข้ามความรู้สึกแย่ๆแบบนี้ไปได้ เราเคยคิดว่าปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆเราคงดีขึ้น แต่ไม่เลยค่ะ ปีกว่าแล้วเราก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม

ช่วยมาแชร์ประสบการณ์กันหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ