สวัสดีค่ะ คือวันนี้ที่เราเขียนกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะเราอยากระบาย เราอึดอัด คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราคบกับแฟนคนนึงมาได้ประมาณ2ปีกว่าๆแล้ว เราเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อน เรามักจะอยู่กับเค้าตลอดเวลา ไปไหนมาไหนตัวติดกันตลอด จนกระทั่งวันหนึ่ง ย่าเราต้องเข้าโรงพยาบาล เพื่อไปรักษาโรคหัวใจ เราต้องไปนอนเฝ้าย่า1คืน เพราะย่าจะไม่สามารถกระดิกตัวได้เป็นเวลา10ชม. เราจึงขอให้แฟนเราไปนอนค้างเป็นเพื่อน แต่แฟนเราก็บ่ายเบี่ยงทุกวิถีทาง เพื่อที่จะไม่ไปกับเรา บอกย่าเค้าไม่ให้ไปบ้าง บอกว่าขนาดย่าเค้าไปนอนโรงพยาบาลย่าเค้ายังไม่ต้องให้เค้าอยู่เฝ้าเลย แล้วนี่เป็นใคร ทำไมต้องอยู่เฝ้า เราเจอคำถามนี้ไปเราถึงกับจุกเลย (อ่อ เราลืมบอกเราอายุ17ปี) เราเห็นว่าโรงพยาบาลมันน่ากลัว ข่าวต่างๆก็มีออกเยอะแยะ เราก็เลยพยายามขอร้องให้เค้าไปเฝ้าเป็นเพื่อนเรา แต่เค้าก็ปฏิเสธทุกทางที่จะไม่ไป เราก็เลยบอกว่าถ้าเค้าไปกับเราไม่ได้ เราก็คงต้องชวนคนอื่นไปด้วย เราก็เลยถามเค้าว่า เราชวนเพื่อนของเค้าไปได้มั้ย (เพราะเพื่อนในรุ่นเราเราไม่ได้คบใครเลย เราจะสนิทกับพวกเพื่อนเค้ามากกว่า อ่อ เราลืมบอก แฟนเราเป็นรุ่นพี่เราปีนึง) เค้าก็ตอบกลับเรามาว่า ทำไมต้องชวนเพื่อนเค้าไป ทำไมไม่ชวนเพื่อนเราไปเอง เราก็เลยรู้เลยว่า ณ จุดๆนี้ เราเคยคิดว่าเค้าจะเป็นคนที่เข้าใจเรามากที่สุด แต่มันไม่ใช่เลย เค้าถามคำถาม ทั้งที่เค้าก็รู้คำตอบดี ว่าเราไม่มีเพื่อน เรามีแค่เค้าคนเดียว มันทำให้เรารู้เลยว่า เค้าไม่เคยเข้าใจอะไรเราเลย เราขอแค่ไปนอนโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเราแค่คืนเดียว ไม่ถึง12ชม.ด้วยซ้ำ แต่เค้าบ่ายเบี่ยงทุกวิถีทาง ส่วนหนึ่งที่เราไม่ให้เค้ากลับ ให้เค้าไปนอนค้างกับเรา เพราะเค้าบอกเราว่าเค้าจะกลับประมาณตี1ตี2 เราก็เป็นห่วง แต่คำพูดที่เค้าใช้บ่ายเบี่ยงเราในวันนี้ เราก็เลยบอกเค้าไปว่าวันนี้เรารู้แล้ว ว่าถ้าคนที่ต้องไปนอนโรงพยาบาลเป็นเรา เค้าก็คงไปดูแลเราไม่ได้ เราจึงย้อนกลับมาถามตัวเราเองว่า เค้าคนนี้จริงๆหรอที่เราอยากฝากชีวิตไว้ด้วย เค้าสามารถดูแลเราได้จริงๆหรอ หรือความรักของเรามันยังเด็กเกินไป เค้าทำทุกอย่างได้เพื่อความสบายใจของตัวเค้าเอง แล้วความรู้สึกเราล่ะ แล้วกำลังใจของเราในเวลานี้ล่ะ เค้าเคยมีให้เราบ้างมั้ย เราผิดมากใช่มั้ยที่เราต้องการให้เค้าอยู่ข้างๆในเวลาที่เราไม่เหลือใคร..