นานแสนนานที่ผ่านมา คิดถึงมาก อยากย้อนเวลาคงไม่ได้ ถ้าเราทำวันนั้นให้ดีที่สุดเราคงอาจจะได้คบกันรักกัน น่าเศร้า รักที่ไม่เคยจะเข้าใจ ไม่คิดจะดุแลห่วงใย เราก็แปลกคนคิดไปคิดมามันก็ทำให้นึกถึง ตั้งแต่คุยวันแรกจนวันสุดท้าย
แน่ใจแค่ไหน ว่านี้คือความรัก  
รักทำไมไม่พุดให้เข้าใจทำไมต้องอารมณ์มาก่อน
ทำไมเราผิดตรงไหนทำไมต้องทิ้งเราไปโดยไม่มีคำลำลา (การเงียบเจ็บสุดๆ)
มันก็สมควรนะสำหรับคำพุดที่พุดออกไป ก็เธอไม่บอกเป็นรัยต้องการอะรัยแล้วใครจะไปรับรุ้
การรอคอยรู้ไม เป็นสิ่งที่ทรมานที่สุดเกลียดการรอคอยทรมาน
เมื่อป่วยเมื่อไม่สบายใจเมื่อมีปัญหาเราก็อยู่คนเดียวเคยไม่ที่จะถามจากช้านเอง
สุดท้าย ถ้ารักเราคงไม่คบน้องเรา ถ้ารักเราคงไม่บล็อก ถ้าสิ่งที่เราจะให้คงรับ

แต่นี้ทุกอย่างเงียบ เราก็คงต้องหยุดออกมา
อยากมีความสุขไม่อยากเสียใจอยากได้กำลังใจ

ไม่มีกันคงเข้าใจ  เสียเวลา พิสูจน์น ลองใจ รักไม่รักกะบอก