สวัสดีค่ะ
เรามีอะไรจะเล่าให้ฟัง เกี่ยวกับตัวเรานี้เเหละ คือเราคุยกับคนๆนึงมาซักพักเเล้ว( แค่คนคุยนะ)เราไม่เคยเจอกัน เขาอยู่คนล่ะทึ่กะเรา เขาเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที  เราก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขาตั้งเเต่เเรกหรอก กะคุยเเก้เหงา เเรกๆตอบบ้าง ไม่ตอบบ้าง หรือ ตอบก็ตอบช้ามาก ใครทักมาเราก็คุยไปเรื่อย ใครคุยถูกคอหน่อยก็คุยนานหน่อย  (เราน่าตาไม่ได้สวยมากนะ) เราเขาไม่ได้คุยกันทุกวันหรอก นานๆทีจะโทรคุยกัน เป็นเเบบนี้มาสักพักแล้ว จนเมื่อ2-3วันก่อน เขามาเเถวบ้านเรา แล้วอยากเจอ ชวนไปเที่ยว ไปกินข้าวกัน ที่จริงมาหลายครั้งเเล้ว แต่เราก็บอกปฏิเสธไปตลอด พอเขากลับไป เขาก็เปลี่ยนไป เราส่งข้อความไปก็ตอบช้า อ่านก็ไม่ตอบ เราเลยแอบงงว่าเป็นเพราะอะไร (เเต่เราก็รู้ว่าเพราะอะไร งงมั้ย)คราวนี้เรากับคิดถึงเขา รู้สึกว่าเขาเงียบ เราจะทักไปก็ไม่ได้ ไม่เหมือนเดิมเเล้วอะ มันรู้สึกได้ เอาไปเอามา เราว่าเราชอบเขาอ่ะ แต่เขาเหมือนพอเเล้วกะเรา มีใครเคยเป็นเหมือนเรามั้ย ?
เเต่ถ้าคบกันเราก็ไม่อยากคบอ่ะ อยากคุยกันเฉยๆ แต่พอเขาหายไปเรากับรับไม่ได้ งงกะตัวเอง เฮ้อ😥
เเต่เราก็รู้ว่าคงไม่มีใครอยากจะเป็นเเค่คุยไปตลอดชีวิตหรอก ใครก็ต้องการความชัดเจนกัน แต่เราเเอบเสียใจอ่ะ ความรู้สึกมันหน่วงๆ
มันเหมือนเราเหนเเก่ตัวเรารู้ เราก็พยายามจะไม่ทักไปเเล้ว เพราะเหมือนเรากักเขาไว้ ปล่อยให้เขาไปเจอคนใหม่น่าจะดีกว่า เคสเเบบนี้เกิดกะเรามาหลายรอบเเล้ว เราเหมือนต้องการเเล้วก็ต่อต้านความรักในเวลาเดียวกัน เดี๋ยวอย่าพึ่งหนีนะอ่านให้จบก่อน มันเหมือนเรากลัวที่จะมีเเฟนอ่ะ แต่อยากคุยอ่ะะ งงกับตัวเอง.. ใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ยเนี่ย ?
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ