จัดว่าเป็นละครเวทีที่เขียนรีวิวเร็วที่สุดเท่าที่เคยทำมา(ไม่นับเรื่องที่เขียนตั้งแต่นั่งรถเมล์กลับนะ5555) แนะนำสักนิดเผื่อใครไม่รู้จัก ละครเวทีเรื่อง หลายชีวิต เป็นละครประจำปีของคณะอักษรฯ จุฬาฯ แสดงที่ศูนย์ศิลปการละครสดใส พันธุมโกมล เลื่อนมาจากช่วงเดือน ต.ค. มาชนกับละครอีกหลายเรื่องที่เลื่อนมาเหมือนกัน จัดคิวไม่ทันกันเลยทีเดียว
    ไม่พูดพร่ำทำเพลง ว่าเรื่องย่อกันสักนิดหนึ่งก่อนเข้าบทวิจารณ์ หลายชีวิตเป็นเรื่องราวโศกนาฏกรรมของคน 11 คนจากต่างถิ่นต่างที่ ที่ต้องมาตายลงพร้อมกันในเหตุการณ์เรือล่มกลางแม่น้ำเจ้าพระยา เท่ากับว่าตัวเรื่องแยกออกเป็น 11 เรื่องย่อย ตัวละครหลักประจำตอนได้แก่ ลอย ผล โนรี หมอแสง ผู้พันจั่น ท่านชายเล็ก พระเสม พรรณี ทองโปรย ลินจง และละม่อม
    ทางผู้จัดทำเล่าเรื่องแบบฉากซ้อนฉาก กล่าวคือ เล่าทีละ 2 เรื่องพร้อมๆกันคนละมุม เพื่อให้ประหยัดเวลา มิเช่นนั้นรอบบ่ายคงเลิกเป็นทุ่มแน่ๆ ไฮไลท์สำคัญของฉากคือเรือโดยสาร เรือนตายของตัวละครหลักทุกตัว จัดทำเป็นโครงแบบหักกลางไว้แล้ว มีสลิงยกขึ้นลงได้ มีไฟเรืองแสงอยู่ตรงมุมแต่ละมุมทำให้เวลาดับไฟทั้งโรงก็ยังเห็นเป็นรูปเรืออยู่
    เปิดฉากมาน่าสนใจมาก เพลงประกอบชวนให้นึกถึงโฆษณาพัดลมยี่ห้อหนึ่ง(เย็นไว้โยม) ฉากจมน้ำแสงสวยมาก เหมือนได้นั่งดูอยู่ใต้น้ำด้วยกันทั้งโรง ลีลานักแสดงก็สมจริง ชวนให้เชื่อได้ว่ากำลังจมน้ำอยู่ sound effect ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ฝนตกฟ้าคะนองมาเต็ม ถ้ามีน้ำเป็นฝอยๆมาด้วยนี่ 4 มิติกันเลยทีเดียว
    ตัวเรื่องดำเนินไปเรื่อยๆ ตัวละครสลับกันออกมาโลดแล่น และออกไปแบบมีลีลา สิ่งที่ชอบมากตรงจุดนี้คือเวลาเดินออก ตัวละครค่อยๆเดินแบบ slow motion แม้ไฟจะ fade แล้ว ทำให้การเคลื่อนไหวแทบไร้เสียง ไม่รบกวนอีกเรื่องหนึ่งที่เล่าอยู่อีกมุม ชอบมากๆ
    เนื่องจากนักแสดงมี“หลายชีวิต”มากตามชื่อเรื่อง จึงจะขอรีวิวรวมๆ เจาะจงบ้างบางคน ขอออกตัวว่าตอนแรกไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้ใช้นักแสดงรุ่นไหน ค่ายไหนมาเล่น ตอนนี้ได้คำตอบแล้ว ทุกรุ่น ทุกค่าย 5555555 รุ่นใหญ่(มาก)ที่รู้จักก็จะมี พ่ออี๊ด-สุประวัติ(กราบในฝีมือการแสดงมากๆค่ะ ฉากนั้นอินจนลืมหายใจเลย) จ้อน-ธานี แม็ค-เทพธนะ(เป็นอองซอมตัวโหดมาก) ที่เหลือถึงไม่รู้จักชื่อแต่ก็รู้สึกคุ้นหน้า(เพื่อนบอกแกก็คุ้นไปทุกคนอะ555555555555) เล่นดีทุกตัวไม่มีใครยอมใคร มีที่ส่วนตัวแอบรู้สึกว่าได้มากกว่านี้ก็คือท่านชายเล็ก น่าจะรันทดได้กว่านี้อีก เพราะตอนอ่านหนังสือนี่คนนี้บีบหัวใจที่สุดแล้ว แต่ว่า...หน้าตาและบุคลิกเหมือนเพื่อนเราคนนึง หน้าใส ให้อภัย555555555(เกี่ยวมั้ยเนี่ย) นอกจากนี้ แอบรู้สึกว่าการแสดงบางตอนอ่อนกว่าตอนอื่น เช่น ตอนของลินจง อาจจะเป็นเพราะนักแสดงได้รับบทนุ่มๆนิ่มๆ ไม่สวิงสวายด้วยก็เป็นได้
    ตัวละครหลักที่ชอบการแสดงคือ จ้อน-ธานี ที่รับบทพระเสม คือครั้งแรกที่เห็นโปสเตอร์ก็เอ๊ะ...ใช่คนนี้มั้ย คิดว่าไม่น่าใช่เพราะรุ่นใหญ่ไปไม่น่าจะมาเล่นละครคณะแบบนี้ แต่พอถึงฉากโรงลิเกแล้วเห็นพ่ออี๊ด-สุประวัติเดินออกมา ธานีแน่ๆ รอดูรอชมใหญ่เลยเพราะได้ยินชื่อมานานแต่ยังไม่เคยดูตัวจริงแสดง และก็ไม่ผิดหวัง แม้จะไม่ได้ฟังร้องเพลงแต่ได้ฟังลีลาในการพูดก็สุดยอดแล้ว อีกคนที่ชอบคือละม่อม นางเก็บกดมาก(ถึงมากที่สุด) ดูแล้วเห็นใจ โกรธนางไม่ลงทั้งๆที่นางทำผิดศีลธรรมแบบมหันต์ชนิดที่ให้อภัยไม่ได้ สุดท้าย คนนี้ตอนแรกไม่ได้ชอบเท่าไหร่ แต่พอเจอฉากนางกรี๊ดแล้วเกิดความประทับใจ//ทำให้นึกถึงนันทนาจาก #ลอดลายมังกรเดอะมิวสิคัล (โยงมาได้ยังไง...แกทเชื่อมเกือบเต็มค่ะ55555555) ทองโปรยนั่นเอง สะดุ้งตกใจกับฉากนั้นอยู่นานพอควรทีเดียว
    ในส่วนของอองซอม ขอชื่นชมว่าเรื่องนี้ใช้อองซอมคุ้มมาก แต่ละคนรับบทไม่น้อยกว่า 3 แต่ keep character ในแต่ละตอนได้ดีมาก ไม่มีหลุดว่าถึงตอนนี้แต่ยังเป็นอีกคนอยู่ ชั้นครูกันจริงๆ ขอกล่าวถึงตัวที่ชอบกันบ้าง อยากบอกว่าอองซอมเรื่องนี้ขโมยซีนกันเหลือร้ายมากจริงๆ คนแรกที่ชอบ หนึ่งในแก๊งของพรรณีและรับบทนางปลั่ง เมียหมอแสงด้วย ชอบความ project เสียง และความแซ่บเหลือรับประทาน อีกคนที่ชอบคือตาชม สัปเหร่อติดฝิ่นที่ชอบเข้ามาคุยกับพระเสมตอนดึกๆ เป็นคนบ้าที่มีสติมาก(ฟังดูย้อนแย้งแต่ถ้าใครได้ดูจะรู้ว่าจริง) ตีบทกระจุย น่าจะได้บุญที่สุดในเรื่องแล้วมั้งเพราะเป็นคนพูดให้พระเสมได้คิด ได้บรรลุธรรม(แม้จะแบบต๊องๆหน่อย) ในขณะที่คนอื่นฆ่าคนบ้าง โกหกบ้าง หลากหลายรูปแบบ คนสุดท้ายที่ชอบคือครูจวง ใบเบิกทางสู่เส้นทางนักเขียนของโนรี ชอบตอนเมามาก เล่นฮาดี แต่เวลาต้องดราม่าก็เอาใจไปเลย อ้อ ลืมอีกคน แม่ของละม่อม ไม่พูดถึงไม่ได้ทีเดียว ออกมาแต่ละทีต้องมีเสียงฮา โอ๊ยยย ใจหวิว...
    เสื้อผ้าในเรื่องนี้สวยงามและช่วยเล่าเรื่องได้ตามที่ควรจะเป็น บอกสถานะของตัวละครได้ชัดเจน ไม่ได้เปลี่ยนชุดมากมาย หลายคนใส่ชุดเดียวตลอดเรื่องแต่ก็ไม่น่าเกลียดอะไร อุปกรณ์ประกอบฉาก(prop)ก็กำลังดี ไม่มากไม่น้อยเพราะฉากใช้เป็นแท่นเลื่อนเข้าเลื่อนออก ต้องเปลี่ยน prop ตลอดเวลา เห็นแล้วนึกถึงฉากใน Dracula : Blood is Life ที่เคยไปดูมา มีแนวๆนี้เหมือนกัน ที่ประทับใจคือความสมจริง ฉากโรงลิเกก็เล่นลิเก ร้องลิเกกันจริงๆ เล่นดนตรีกันจริงๆ สนุกมาก ต้อง cast และฝึกฝนกันมาอย่างหนักเลย ขอปรบมือให้ฝ่าย casting และนักแสดงทุกคนด้วย
    เรื่องนี้เป็นละครพูด ไม่ใช่ละครเพลง เพราะฉะนั้นจึงไม่มีเพลงให้ได้รีวิวกัน มีแต่เพลงบรรเลงประกอบ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นแนวเย็นๆ หง่างเหง่ง ธรรมะ มีซ่าๆนิดหน่อยในตอนของพรรณี
    ขอตบท้ายด้วยบท(ซึ่งควรจะพูดตั้งแต่แรกแต่ไม่ได้จังหวะ) ส่วนตัวไม่ได้หยิบหนังสือเรื่องนี้มาอ่าน 3 ปีแล้ว เลยจำได้เลือนๆรางๆ ดูครั้งนี้เหมือนได้ทบทวนความจำ และได้ข้อคิดใหม่ๆกลับมาเพียบ รวมทั้งความเชื่อมโยงบางอย่างของตัวละครที่ตอนอ่านไม่ได้สังเกต ข้อเสียมีนิดหน่อยตรงที่ค่อนข้างติดเรทพอสมควร ถึงขนาดห้ามเด็กอายุต่ำกว่า 15 ปีเข้าชม แต่ก็นะ เราอีกไม่เท่าไหร่ก็เข้าผับได้แล้วกลัวอะไร55555 ว่าแล้วก็อยากไปเรียนเขียนบท #ก็ใจมันรักด้านนี้ #ผิด
        เสริมอีกนิดหน่อยด้านการขาย รู้สึกว่ากระแสดีเหลือเกิน บัตร sold out ทุกรอบ(รอบนี้มีคนดังอย่างป้าแจ๋ว-ยุทธนา พี่ต้อ-มารุต และคณะมาชมด้วย นั่งอยู่ด้านหลังอิฉันนี่เอง) อยากให้ restage นะ ปีหน้าก็ได้หรือจะปลายปีนี้ก็ได้ ช่วงกลางปีละครแน่นแล้ว5555
        สุดท้ายนี้ บกพร่องตกหล่นประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ไม่ได้เรียนหรือมีความรู้อะไรด้านการทำละครเลย รีวิวด้วยความชอบล้วนๆ  ขอบคุณที่อ่านมาจนจบ(ใครจะเข้ามาอ่านของแกฟระ ถถถถถถ)