...แรกๆก็ดีอ๊ะน๊ะ ได้เจอเพื่อนๆที่เคยเรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาลยัน ม.6

ทุกวันนี้ก็ยังดีอยู่ แต่ไม่ค่อยได้ไป เคยไปล่าสุดก็ 3 ปีที่ผ่านมา

ไปถึงก็กิน กินอิ่มก็อยากกลับบ้าน พยายามเลี่ยงกลับบ้านไม่ให้ใครเห็น

แต่เพื่อนก็เห็นจนได้ กำลังเดินจะถึงรถ เพื่อนวิ่งตามทำไมรีบกลับ ต้องโกหกเพื่อนไปว่ามีธุระ

แล้วบอกว่าปีต่อไปเราจะอยู่ให้ดึกกว่านี้ ขับรถกลับบ้านผ่านสวนหย่อม ที่มีแม่น้ำไหลผ่าน

จอดรถเดินไปนั่งสวนหย่อม มองดูน้ำที่ไหลช้าๆเอื่อยๆ รู้สึกมีความสุขมากกว่า เสียงเพลงเสียงดนตรีดังๆ

รู้สึกมีความสุขมากกว่าเสียงน้ำแข็งกระทบแก้ว รู้สึกว่านี่แหล๊ะคือตัวเรา เราคงจะชอบความเงียบความสงบ

นั่งเล่นเพลินๆ มองดูนาฬิกาจะ 4 ทุ่มแล้ว เดี๋ยวเจ้าหน้าที่จะมาปิดสวนหย่อม มองดูแม่น้ำอีกครั้ง

แม่น้ำนี้ที่เราเคยว่ายน้ำข้ามได้เมื่อตอนเป็นเด็ก แม่น้ำนี้ที่ตอนเป็นเด็กครูให้มาอาบน้ำที่นี่ทุกวันศุกร์

ถึงแม้ปัจจุบันจะกลายเป็นสวนหย่อมสวยๆข้างแม่น้ำ มีเขื่อนหินป้องกันตลิ่งพัง แต่แม่น้ำก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่

ธรรมชาติไม่เปลี่ยนแต่คนนี่สิเปลี่ยน เปลี่ยนจากเด็ก เป็นผู้ใหญ่

ผู้ใหญ่ที่โหยหาความสุขในวัยเด็กจึงได้นัดพบปะสังสรรค์กันเพื่อย้อนรอยหาอดีตตอนเป็นเด็ก...