เมื่อ 2 ปีก่อนผมแอดติดมหาวิทยาลัยรัฐแห่งนึงที่มีเด่นเรื่องสิทธิเสรีภาพครับ ผมอยากเรียนที่นี้มากเลยบอกพ่อว่าอยากเรียนที่นี้ พ่อผมเป็นคนที่มีภาวะตนเองเป็นใหญ่สูงครับ คือถ้าผมไม่สอบที่ดีๆได้ก็ต้องไปเรียนกับลูกพี่ลูกน้องทางภาคเหนือเท่านั้น ด้วยความที่ผมอยากเข้ากรุงเลยเลือกที่นี่ไว้ทุกอันดับ ปรากฏว่าติดครับ แต่ติดในสาขาที่ผมไม่ถนัด ผมเป็นคนโง่เรื่องสังคมมากครับ โง่ตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่เคยได้เกรด 4 วิชานี้ซักที แต่ผมโดดเด่นมากในคณิตศาสตร์ แบบไม่ต้องเรียนแค่อ่านตัวอย่างก็สอบได้ แต่คณะที่ผมต้องเรียนมันเกี่ยวกับสังคม 80% และคณิต 20% ครับ ผมก็บอกกับตัวเองว่าเอาวะ ลองตั้งใจกับมันดู ปรากฏว่าล้มไม่เป็นท่าครับ ผมได้ C บ้าง C+ บ้าง ทั้งที่ผมตั้งใจสุดๆแล้ว ปี 1 ก็ผ่านไปแบบไม่ค่อยสวยงามเท่าไรครับ พอจะขึ้นปี 2 ผมก็ปรึกษากับเพื่อนว่าผมอยากจะซิ่ว เพราะไม่มีความสุขกับที่เรียนอยู่ เพื่อนก็บอกว่าซิ่วก็ได้แต่ลองดูอีกซักหน่อย พอปี 2 เทอมแรกผมก็ลองดูครับ แต่ไม่ไหวจริงๆ หัวผมไม่ไปทางด้านนี้เลย การเมืองเอย กฏหมายเอย ไหนละครับตัวเลขที่ผมใฝ่ฝันไว้ว่าอยากจะเจอ ตัดสินใจครับอยู่ห้องเฉยๆ ไม่ไปเรียน คิดว่าจะแอดใหม่กับเด็ก 60 และผมจะไม่ทำมันพลาดอีก ผมยอมรับครับว่าที่เลือกคณะนี้เพราะผมชอบมหาวิทยาลัย และกลัวพ่อผม ทุนเดิมผมกับพ่อเราไม่ค่อยสนิทกันอยู่แล้วครับ เหมือนผมทำอะไรก็ไม่เคยดีในสายตาพ่อซักอย่าง อาจเป็นเพราะผมเป็นลูกชายให้พ่อไม่ได้ ตอนอยู่บ้านผมไม่ค่อยพูดกับพ่อด้วยครับ เพราะผมกลัว กลัวที่จะคุยกับพ่อตัวเอง มันอาจฟังดูแปลกนะครับแต่มันเกิดขึ้นจริงกับผม คือพ่อผมเป็นคนที่ดุมากๆเลยครับ เหมือนเค้าตั้งความหวังกับผมไว้มาก เค้าให้ผมทำเกรด 3.80 เป็นอย่างต่ำ ผมทำได้แค่ 3.78 ก็โดนไม้กวาดฟาดจนตัวลายแล้วครับ โรงเรียนที่ผมเรียนค่าเทอมประมาณ 2 หมื่นครับ มีลูก 3 คน พ่อเลี้ยงดูคนเดียว เห็นค่าเทอมผมแพงอย่างนี้พ่อผมขี้เหนียวมากเลยนะครับ ที่โรงเรียนชอบเก็บจุกจิกครับ ค่านู่นนี่นั่น แล้วผมได้ไปวันละ 60 บาท ก็ต้องขอพ่อ พอขอเค้าก็บ่นทุกครั้งครับบอกผมใช้เงินเยอะ ทั้งๆที่ผมต้องเอาไปจ่ายให้โรงเรียนอีกที ผมเลยตัดปัญหาด้วยการไม่ค่อยขอ เก็บจากค่าขนมเอง ถ้าไม่ทันจริงๆจึงขอ นี่คงเป็นอีกสาเหตุนึงมั้งครับที่ผมกลัวพ่อ นอกเรื่องมากแล้ว คือตอนนี้ผมอยากแอดใหม่ครับ อยากเริ่มใหม่ แต่ผมไม่กล้าบอกพ่อเพราะกลัว กลัวทุกอย่างครับ กลัวเค้าด่า กลัวเค้าตี กลัวเค้าผิดหวัง กลัวเค้าเสียใจ กลัวว่าเค้าจะไม่เห็นผมเป็นลูกเค้าอีก ตอนนี้ผมมาอาศัยกับป้าครับ ป้าก็ถามว่าผมดร็อปใช่มั้ย บอกป้ามาตรงๆป้าไม่โกรธหรอก ผมก็ได้แต่โกหกเค้าไปก่อนครับ ผมไม่รู้จะเริ่มพูดกับเค้ายังไงดี คือตอนนี้ผมอึดอัดมาก อยากจะบอกแต่ก็ติดที่ว่าผมกลัว สภาพจิตใจตอนนี้ย่ำแย่มากครับ ผมอยากเริ่มใหม่กับคณะที่มันใช่ และผมจะตั้งใจกับมันมากๆ แต่ก็กลัวว่าก่อนหน้านั้นจะมีอะไรเกิดขึ้น ขอโทษด้วยนะครับที่อ่านแล้วมันสะดุด คือตอนนี้ผมนึกอะไรในหัวได้ก็พิมพ์เลยครับ ไม่ทันได้เรียบเรียง