สวัสดีครับตอนนี้ผมอายุ 21 ปีนี้ 22 เรียนมหาลัยอยู่ปี 2 เทอม 2 ครับแต่เกิดปัญหาครับคือขอบอกก่อนครับว่าผมได้คิดมาหลายวันหลายครั้งเเล้วได้คุยกับทางบ้านบ้างเเล้วแต่อยากตั้งกระทู้นี้ถามเผื่อผมจะได้ข้อคิดอะไรในชีวิตมากขึ้น
เริ่มเลยนะครับคือผมดรอปเรียนไปเเล้ว 1 ปีเนื่องจากค้นหาตัวเองจนเจอสิ่งที่ใช่คือด้านศิลปะครับก็สมัครมหาลัยสอบติดเรียนมาเรื่อย ๆ จนปี 2 เทอม 1
แม่ผมป่วยหนักจนผมไม่สามารถไปเรียนตามปกติได้ทำให้ผมเรียนตกไป 4 ตัวหน่วยกิจหายไปจนจะถูกทายออกจากมหาลัยเรื่องนี้สะสมมาเรื่อย ๆ ครับยอมรับครับผมอ่อนแอไม่สามารถข้ามปัญหาหรือปล่อยวางได้คืออยู่กับแม่ครับทำให้เวลาเกิดอะไรขึ้นผมจะต้องรับคนเดียวต่อนะครับคือระยะเวลาที่ผมต้องหยุดเรียนไปคือเดือนครึ่งทำให้ผมเรียนตามเพื่อนไม่ทันงานค้างกองเท่าภูเขาเวลาว่างก็ฝึกฝืมือด้านศิลปะอยู่บ้านครับออกไปทำงานกะดึกบ้างจนไม่มีพักผ่อนทำให้แม่เริ่มสงสัยในตัวผมไม่เชื่อใจในตัวผมเหมือนแต่ก่อนผมมีความคิดที่จะดรอปเรียนเทอมนี้เเล้วฝึกฝืมือเต็มที่ + ทำงาน + ดูแลทางบ้านเเล้วกลับไปเรียนในปีหน้าเท่ากับผมดรอปเรียนไป 2 ปี อยากทราบว่ามีความคิดยังไงบ้างครับหรือข้อคิดอะไรให้ผมบ้างแต่สำหรับผมไม่ว่าผมจะเรียนหรือไม่ได้ไปเรียนผมศึกษางานเเล้วฝึกอยู่ตลอดครับแต่ที่จะดรอปเพราะผมไม่สามารถปล่อยวางเรื่องที่บ้านได้
ขอบคุณครับ