สวัสดีค่ะ จริง ๆ แล้วกระทู้นี้ไม่ได้ต้องการคำตอบ เพียงแต่อยากจะชวนคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเท่านั้นค่ะ อาจจะระบายความรู้สึกอยู่บ้าง แต่อยากชวนเชิญให้คนที่เข้ามาอ่านได้เขียนแลกเปลี่ยนกันอ่านค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือ เจ้าของกระทู้ทำงานราชการแห่งหนึ่ง ตอนนี้อยู่ในระดับผู้บริหารชั้นต้น (มีลูกน้องที่ต้องดูแล แต่ตัวเองยังไม่ใช่คนใหญ่สุด เป็นรองอยู่ค่ะ) ซึ่งตอนนี้กำลังจะปรับตำแหน่งขึ้น เพียงแต่อยากย้ายไปอยู่สายวิชาการแทน เป็นระดับผู้เชี่ยวชาญด้านนั้น ๆ ตำแหน่งก็จะเทียบเท่ากับสายบริหาร แต่ไม่มีอำนาจในการบริหาร เข้าใจแบบง่าย ๆ คือ เราไม่มีลูกน้อง แต่เรามีผู้บังคับผู้บัญชาแทนค่ะ ที่นี่เคยนั่งคุยให้น้องที่รู้จักฟัง เขาพูดประโยคหนึ่งออกมาว่า "หากวันหนึ่งเด็ก ๆ อย่างพวกเขาได้ขึ้นมาในตำแหน่งผู้บริหาร พี่จะทนที่เห็นเด็กพวกนี้ขึ้นมาเป็นหัวหน้าพี่ได้หรือ" ที่จริงเจ้าของกระทู้มีคำตอบในใจแล้ว แต่อยากฟังหลากหลายความคิดเห็นของคนที่ได้อ่านกระทู้นี้ ว่าคุณจะรู้สึกอย่างไร ทราบค่ะว่า ตำแหน่งเป็นเพียงหัวโขน หากออกจากที่ทำงาน ทุกคนก็เท่าเทียมกันหมด แต่จะมีใครคิดแปลก ๆ ไหมคะ ว่าครั้งหนึ่งเราเคยมีตำแหน่งเป็นหัวหน้าเขา แต่วันหนึ่งเราต้องกลับไปอยู่ใต้การบริหารงานของเด็กในลูกน้องเราแทน แบบเราอาจจะขึ้นระดับ 10 11 12 ในขณะเดียวกันอดีตลูกน้องอาจจะเป็นผู้บังคับบัญชาเรา
สำหรับเจ้าของกระทู้มีคำตอบแล้ว คือ อยากทำงานเฉพาะส่วนของเรา ไม่อยากไปรับผิดชอบงานของใคร มีความสุขแบบนี้ ไม่ต้องไปถูกกดดันมากเหมือนสายบริหารก็เป็นอะไรที่น่าพอใจแล้ว ต่อให้วันหนึ่งเด็กจะขึ้น เราก็จะยินดีกับเขาค่ะ
แต่ในขณะเดียวกัน แม่ผู้รู้จักเจ้าของกระทู้ดีมากกว่าใคร บอกว่า "แม่เชื่อว่า ลูกคิดแน่นอน" ขัดแย้งกันใช่ไหมคะ ตอนนี้เราอาจตอบได้ไม่เต็มปาก เพราะเหตุการณ์นั้นยังไม่เกิด หากลองมานั่งคิดดูก็คงจะแปลกพิลึก (หรือไม่) ที่ครั้งหนึ่งเราเคยสอนงานเขา แก้ไขงานเขา ลงนามผ่านงานเขา แต่วันหนึ่งหากน้องเป็นผู้บริหาร คนที่เราเคยสอนงานกลับกลายเป็นคนบอกนโยบาย ทิศทางการทำงานให้เราเดินตามแทน อาจจะมีคนบอกว่า กว่าเด็กจะขึ้นมา เราคงจะตำแหน่งโตไปถึงไหนแล้ว แต่ตอนนี้มีแนวโน้มว่าเด็กรุ่นใหม่จะขึ้นเร็ว เนื่องจากผู้ใหญ่ทยอยเกษียณ ก็เลยต้องผลักให้พวกเรา (รวมทั้งเจ้าของกระทู้) เติบโตทันกับตำแหน่งที่จะว่างลงค่ะ และสายวิชาการไม่สามารถขึ้นหรือย้ายกลับในตำแหน่งสายผู้บริหารได้เลยค่ะ ต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับไปเรื่อย ๆ (เทียบเท่า) จนถึงวันเกษียณ ซึ่งเจ้าของกระทู้รู้จักนิสัยตัวเองดีว่าคุมใครไม่อยู่ เป็นคนอ่อน (หงอคน) แต่ความคิดเห็นต่างก็แย้งด้วยเหตุผลค่ะ ไม่สามารถคุมลูกน้องได้ ที่อยู่ได้ทุกวันนี้ ลูกน้องยังเกรงใจ เขาบอกว่าที่ยอมทำงานให้เจ้าของกระทู้ เพราะเห็นเราทำงานหนัก เป็นที่พึ่งให้กับลูกน้อง ไม่ใช่ชมตัวเอง ส่วนหนึ่งยังเพราะประสบการณ์ความเก๋า เวลางานเกิดปัญหาอะไร เราก็จะเป็นคนเข้าไปแก้ไข ทำงานเฉพาะด้านได้อยู่ในขณะที่คนอื่นไม่เอากันค่ะ
ถ้าอย่างไรเจ้าของกระทู้ขอบคุณทุกคนที่อ่านถึงจุดนี้นะคะ
อยากแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องตำแหน่งงานค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือ เจ้าของกระทู้ทำงานราชการแห่งหนึ่ง ตอนนี้อยู่ในระดับผู้บริหารชั้นต้น (มีลูกน้องที่ต้องดูแล แต่ตัวเองยังไม่ใช่คนใหญ่สุด เป็นรองอยู่ค่ะ) ซึ่งตอนนี้กำลังจะปรับตำแหน่งขึ้น เพียงแต่อยากย้ายไปอยู่สายวิชาการแทน เป็นระดับผู้เชี่ยวชาญด้านนั้น ๆ ตำแหน่งก็จะเทียบเท่ากับสายบริหาร แต่ไม่มีอำนาจในการบริหาร เข้าใจแบบง่าย ๆ คือ เราไม่มีลูกน้อง แต่เรามีผู้บังคับผู้บัญชาแทนค่ะ ที่นี่เคยนั่งคุยให้น้องที่รู้จักฟัง เขาพูดประโยคหนึ่งออกมาว่า "หากวันหนึ่งเด็ก ๆ อย่างพวกเขาได้ขึ้นมาในตำแหน่งผู้บริหาร พี่จะทนที่เห็นเด็กพวกนี้ขึ้นมาเป็นหัวหน้าพี่ได้หรือ" ที่จริงเจ้าของกระทู้มีคำตอบในใจแล้ว แต่อยากฟังหลากหลายความคิดเห็นของคนที่ได้อ่านกระทู้นี้ ว่าคุณจะรู้สึกอย่างไร ทราบค่ะว่า ตำแหน่งเป็นเพียงหัวโขน หากออกจากที่ทำงาน ทุกคนก็เท่าเทียมกันหมด แต่จะมีใครคิดแปลก ๆ ไหมคะ ว่าครั้งหนึ่งเราเคยมีตำแหน่งเป็นหัวหน้าเขา แต่วันหนึ่งเราต้องกลับไปอยู่ใต้การบริหารงานของเด็กในลูกน้องเราแทน แบบเราอาจจะขึ้นระดับ 10 11 12 ในขณะเดียวกันอดีตลูกน้องอาจจะเป็นผู้บังคับบัญชาเรา
สำหรับเจ้าของกระทู้มีคำตอบแล้ว คือ อยากทำงานเฉพาะส่วนของเรา ไม่อยากไปรับผิดชอบงานของใคร มีความสุขแบบนี้ ไม่ต้องไปถูกกดดันมากเหมือนสายบริหารก็เป็นอะไรที่น่าพอใจแล้ว ต่อให้วันหนึ่งเด็กจะขึ้น เราก็จะยินดีกับเขาค่ะ
แต่ในขณะเดียวกัน แม่ผู้รู้จักเจ้าของกระทู้ดีมากกว่าใคร บอกว่า "แม่เชื่อว่า ลูกคิดแน่นอน" ขัดแย้งกันใช่ไหมคะ ตอนนี้เราอาจตอบได้ไม่เต็มปาก เพราะเหตุการณ์นั้นยังไม่เกิด หากลองมานั่งคิดดูก็คงจะแปลกพิลึก (หรือไม่) ที่ครั้งหนึ่งเราเคยสอนงานเขา แก้ไขงานเขา ลงนามผ่านงานเขา แต่วันหนึ่งหากน้องเป็นผู้บริหาร คนที่เราเคยสอนงานกลับกลายเป็นคนบอกนโยบาย ทิศทางการทำงานให้เราเดินตามแทน อาจจะมีคนบอกว่า กว่าเด็กจะขึ้นมา เราคงจะตำแหน่งโตไปถึงไหนแล้ว แต่ตอนนี้มีแนวโน้มว่าเด็กรุ่นใหม่จะขึ้นเร็ว เนื่องจากผู้ใหญ่ทยอยเกษียณ ก็เลยต้องผลักให้พวกเรา (รวมทั้งเจ้าของกระทู้) เติบโตทันกับตำแหน่งที่จะว่างลงค่ะ และสายวิชาการไม่สามารถขึ้นหรือย้ายกลับในตำแหน่งสายผู้บริหารได้เลยค่ะ ต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับไปเรื่อย ๆ (เทียบเท่า) จนถึงวันเกษียณ ซึ่งเจ้าของกระทู้รู้จักนิสัยตัวเองดีว่าคุมใครไม่อยู่ เป็นคนอ่อน (หงอคน) แต่ความคิดเห็นต่างก็แย้งด้วยเหตุผลค่ะ ไม่สามารถคุมลูกน้องได้ ที่อยู่ได้ทุกวันนี้ ลูกน้องยังเกรงใจ เขาบอกว่าที่ยอมทำงานให้เจ้าของกระทู้ เพราะเห็นเราทำงานหนัก เป็นที่พึ่งให้กับลูกน้อง ไม่ใช่ชมตัวเอง ส่วนหนึ่งยังเพราะประสบการณ์ความเก๋า เวลางานเกิดปัญหาอะไร เราก็จะเป็นคนเข้าไปแก้ไข ทำงานเฉพาะด้านได้อยู่ในขณะที่คนอื่นไม่เอากันค่ะ
ถ้าอย่างไรเจ้าของกระทู้ขอบคุณทุกคนที่อ่านถึงจุดนี้นะคะ