หลังจากหาหมอคราวนี้ก็ไม่มีอะไรพิเศษอย่างที่นางได้คิดไว้คือ หมอก็ให้การรักษาตามอาการบอกว่าแค่เป็นผิวแห้งปกติธรรมดาของคนวัยนี้ ให้ยามากิน ครีม มาทาอาการก็ไม่กระเตื่อง ดีหน่อยตรงที่ผิวพอจะชุ่มชื้นขึ้นมาบ้าง นางพักอยู่เมืองกรุงประมาณไม่ถึงอาทิตย์ดีก็บ่นอยากกลับบ้าน ระหว่างนี้ผมกับพี่สาวก็ผลัดกันดูแลอาบน้ำ ทาครีมให้ นางว่าพอมือผมสัมผัสนวดให้ทาครีมให้รู้สึกสบายมากเหมือนว่ามันจะหาย ขอแค่ไม่ต้องคันอยู่ตลอดเวลาก็ถือว่าดีขึ้นมากแล้ว ผมต้องจองตัวบินกลับไปส่งนางอีกครั้ง กลับถึงบ้านอาการก็ยังคงทรงๆเหมือนเดิมไม่ยอมหายคัน เป็นช่วงที่กัลยาณมิตรพอทราบข่าวก็มาแนะนำโลชั่นแก้ผิวแห้ง อาหารเสริมจากบริษัทชั้นของโลกให้เขาว่ากันอย่างนั้น พอได้ลองใช้อาการคันยังมีอยู่แต่ผิวดีขึ้นมาก อาหารเสริมนางก็ชงดื่มเองได้ ผมทิ้งนางกลับเมืองกรุงทั้งๆที่ยังห่วงมาก

ผมไม่อาจนอนใจอยู่ได้ด้วยว่าอาการของนางไม่ถูกกับยาใดๆเลย ยาอะไรที่เชื่อว่าดี สมุนไพรที่ได้รับคำแนะนำมา แม้แต่น้ำมนต์จากหลวงปู่จากเชียงใหม่จากวัดบวร ของพระสงฆราชพระองค์ก่อน ก็ถูกนำมารักษานาง อาการก็ไม่ดีขึ้นมาก จนผมปลงว่าคงเป็นกรรมอย่างใดอย่างหนึ่งของนางเสียแน่แท้ แต่ก็ไม่ได้หยุดความพยายามที่จะหายามารักษาให้จงได้ เมื่อรักษาทุกวิธีทางยังไม่ได้ผล ผมขอลองวิธีของผมเอง ผมเดินเลือกผลิตภัณฑ์สำหรับคนผิวบอบมากแพ้ง่ายมาก หรือสำหรับผิวของคนสูงอายุ ก็เจอกับผลิตภัณฑ์ที่น่าทดลอง เพราะก่อนหน้าเคยเห็นที่ร้านขายในโรงพยาบาลที่สถาบันโรคผิวหนังครั้งที่พานางมาหาหมอ เป็นเวชภัณฑ์ที่นำเข้ามาจากต่างประเทศอ่อนโยนและปลอดภัยมาก จึงเป็นของมีราคาสูงหน่อย ขนาดแค่ครีมอาบน้ำธรรมดาเห็นราคาก็ต้องตกใจเลยทีเดียว รับรองได้ว่า คนพื้นถิ่นตีนบ้านแถวนั้นไม่มีใครกล้าซื้อใช้แน่นอน ขนาดคนในเมืองเห็นราคายังถึงขั้นสติแตกเอาได้ง่ายๆ ผมส่งไปให้นางลองใช้กำชับพี่สาวให้ดูแลเป็นพิเศษ มีทั้งแชมพูสูตรพิเศษ ครีมอาบน้ำ ครีมทาผิวเนื้อเนียนเข้มข้น ใช้ทาได้ทั่วทั้งตัว หลังจากได้ลองใช้ไปสักพัก กอรปกับได้ทานอาหารเสริม อาการของนางดีขึ้นจนผิดสังเกตุ ผิวพรรณผ่องใส น้ำหนักเพิ่มขึ้นดูมีน้ำมีนวลแก้มแดงเลือดฝาด ส่วนอาการคันนั้นแทบจะไม่คันเลย นานๆจะคันมาสักที ผมคุยกับนางผ่านวีดีโอคอลและได้เห็นรูปถ่ายที่หลานส่งมาให้ นางมีความสุขขึ้น มีรอยยิ้ม ดูสุขภาพจิตดีขึ้น พูดคุยได้นานๆไม่เหนื่อยเสียงแจ๋วเลย ผมทั้งดีใจทั้งสุขใจสบายใจวางใจ ว่านางจะต้องหายขาด ครั้งล่าสุดที่กลับบ้านไป นางหายคัน มีความสุขกว่าแต่ก่อนมากมาย ทำกิจกรรมที่ไม่เคยทำได้ดีเก่งขึ้น ไปไหนมาไหนเองได้ดี นั่งรถไปไหนมาไหนได้ ผมกลับไปครั้งนั้นสัมผัสได้ว่ามีความเบาในใจสบายยินดีที่นางกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว ครั้งนั้นผมได้เตรียมเกลือขัดผิวที่ถือว่าดีที่สุดในบรรดาเกลือทั้งหลายในโลกนี้แล้วส่งตรงจากแหล่งกำเนิดเดดซี ใครได้ใช้ต้องชอบต้องติดใจ เรื่องราคารับรองได้คนต่างบอกเสียงเดียวกันว่าผมบ้าไปแล้วเพราะคนอื่นอาจไม่กล้าแม้กระทั่งคิดจะซื้อ แต่เพื่อนางแค่นี้มันไม่ติดฝุ่นอะไรเลยเมื่อเราลองมองย้อนกลับไปในสิ่งที่ทางเคยได้ทำให้เกิดขึ้นได้ทำไว้จนประทับไว้ในใจเรา ผมจับนางแก้ผ้าอาบน้ำอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ขอหมักเกลือเพิ่ม นางหัวเราะอารมณ์ดี "สิเอาเกลือมาเอียบแม่ติ มันสิบ่คันติ"แต่นางก็ยอมแต่โดยดี นางเคยดื้อกว่าเด็กทุกครั้งที่ผมจะอาบน้ำให้ทาครีมให้มาพักหลังนางรู้แล้วว่า ถ้าเชื่อแต่แรกทุกอย่างจะง่าย นางจึงยอมทุกอย่างแต่โดยดี ผมบรรจงทาเกลือขัดผิวที่มีกลิ่นวนิลาอ่อนๆแต่นุ่มนวลลุ่มลึกหอมหวานกลิ่นโปรดของผมไปทั่วตัวนางอย่างแผ่วเบาให้ดูเหมือนว่ากำลังนวดไปทั่วทั้งตัว จับนางผึ่งแดดกลัวหนาว อาบน้ำเช็ดหมาดแล้วทาโลชั่นที่ส่งให้ครั้งก่อน ครีมอาบน้ำกับโลชั่นนางก็ใช้อย่างเบามือราวกับว่ากลัวมันจะหมดใช้ไปเลยหมดก็ซื้อใหม่ผมว่านางนิดๆที่หวงไม่เป็นเรื่อง บ่ายคล้อยอาบน้ำทาครีมนางอารมณ์ดี ทุกคนสนุกสนานกันกับมื้อเที่ยงในบ้าน วันนี้เป็นวันงานเลี้ยงอาหารเด็กนักเรียนเนื่องในงานคล้ายวันเกิดหลวงพ่อซึ่งท่านครั้งหนึ่งเคยเป็นคู่ชีวิตของนาง ทุกคนช่วยงานกันจนลุล่วงสำเร็จไปด้วยดี จึงกลับมาทานเที่ยงที่บ้านเป็นธรรมดาที่ลูกหลานที่ไม่ได้เจอกันนานต่างมาร่วมงานจึงมีเรื่องสนุกสนานกัน เพลิดเพลินกับอาหารมื้อเที่ยงพูดคุยกันสนุกสนาน ถามหาว่าผมหายไปไหน อาหาร เนื้อหมู ปูปลามากมาย สนุกสนานเสียงคุยกันดังออกมาจากในบ้านฟังไม่ได้ศัพท์ว่าใครพูดอะไร  ผมถือจานส้มตำเผ็ดที่สุดในสามพิภพที่ตำเองกินเองไม่มีใครสามารถกินด้วยได้เลยสักคน พร้อมข้าวเหนียว วางลงใกล้นางที่มีปลาย่างน่ากินสองสามตัวในจาน และผลไม้หลายอย่างที่นางชอบกินกับข้าวเหนียว เสียงเรียกหาผมให้ไปทานข้าวจากในบ้านยังดังมาตลอดผมตอบกลับไปว่าจะกินในครัวกับยาย วันนี้นางกินข้าวได้เยอะผมก็อร่อยอยู่กับข้าวเหนียวส้มตำปลาย่างของโปรดกินแค่นี้สำหรับผมก็สบายท้องจนถึงค่ำผมไม่ชอบอาหารที่คนทั่วไปนิยมพวกหมูย่าง หมู่กะทะ เนื้อพวกนี้ยิ่งไม่เคยหวนหา พอได้ของโปรดก็นั่งกินกับนางสองคน พอนางมีเพื่อนกินด้วยก็เหมือนจะอร่อยมากขึ้นกินข้าวได้เยอะ คนแก่สูงวัยมักโดดเดียว อ้างว้าง โหยหาความเอาใจใส่ การได้มีคนอยู่ใกล้ๆค่อยดูแลคอยเป็นเพื่อนคือสิ่งที่แต่งแต้มคืนวันสีหม่น ให้กลับมามีชีวิตชีวา บางคนไม่เข้าใจคนในวัยนี้คิดว่าคงจะเหมือนคนหนุ่มคนสาวทั่วไปจึงขาดการใส่ใจเป็นพิเศษ ทั้งสภาพร่างการและจิตใจของคนวัยนี้เหนื่อยล้าหมดพลังเรี่ยวแรง หมดแรงจูงใจ ไม่มีความกระหายใคร่อยากอะไรอีก โลกที่ผ่านมาก็รู้หมดแล้วผ่านร้อนหนาวมาจนเข้าใจชีวิต บางคนหาข้าวหาปลาให้แล้วก็ปล่อยให้นั่งกินอยู่คนเดียว คนกินข้าวคนเดียวปกติก็จะฝืดคออยู่แล้วยิ่งพออายุมากขึ้นก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ลูกหลานควรให้ความใส่ใจมากขึ้น รีบทำกับข้าวกับปลารีบหามาไวๆแล้วชวนมานั่งกินด้วยกัน เห็นกันพร้อมหน้าทุกคนก็กินข้าวอร่อย บางคนทิ้งให้แม่นั่งกินข้าวคนเดียวที่บ้าน ส่วนตัวเองกับลูกเมีย ตัวเองกับลูกผัวพากันไปทานข้าวนอกบ้านสั่งอาหารมากจนเหลือทิ้ง จริงอยู่ไม่ว่าเราจะหาอาหารเลิศรสขนาดไหนมาบำรุงดูแลพ่อแม่วัยชรา แต่อาหารที่พ่อแม่อยากกินมันอาจเป็นแค่น้ำพริกปลาร้าผักลวกล้อมวงกินกันกับลูกๆหลานๆแค่นี้ก็อร่อยจนลืมอิ่ม

บ่ายวันนั้นผมแว่วเสียงหลวงตาที่นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งของบ้านเฝ้ามองลูกหลานอยู่ห่างๆ ท่านบ่นพึมพำว่า พอตอนสุขสบายลูกหลานกลับหายหน้าหายตาแต่พอไม่สบายกินอะไรก็ไม่อร่อย มีแต่คนเอาอันนั้นอันนี้มายัดให้กิน มันคือความจริง อย่างท่านว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ในความจำเป็นของแต่ละคน ผมได้แต่ก้มหน้าละอายท่าน ท่านพูดไม่ผิดเลยสักนิด
  หลังข้าวมื้อเที่ยงผ่านไป ผมลองให้นางชิมยาสมุนไพรที่ลูกสะใภ้ฝากมาให้ลองชิม ยานี้เขาว่ากันว่าแก้ได้หลายโรคเหมาะกับคนที่เป็นเบาหวานและคันตามตัว ใช้กันได้ผลมามาก โดยนำใบสดหนึ่งใบมาเคี้ยวแล้วกลืนตามด้วยน้ำเปล่า พอใบยาแตะลิ้นเท่านั้น นางก็หัวสั่นโวยวายว่าขมบรมกินไม่ได้หรอก คนแก่มักเหมือนเด็กคือดื้อและงอแง เรียกร้องความสนใจ ผมโยนใบยาเข้าปากเคี้ยวประหนึ่งว่ายานั้นหอมหวานเสียเต็มประดา แล้วบอกให้นางทำตาม นางบอกแม่ไม่กินได้ไหมมันขม อย่าบังคับแม่กินเลย จำไม่ได้รึว่าครั้งหนึ่งเคยเอาบอระเพ็ดทาหัวนมให้คนอื่นกิน เวรกรรมมีจริงนะยายและมันไม่เคยยกเว้นใครด้วย นางหัวเราะหึๆยิ้มมุมปากอย่างยอมจำนนและยอมรับวิบากของกรรมนั้น กลั้นใจเคี้ยวใบยาอย่างยากลำบากผมส่งน้ำให้หลังจากยาล่วงลำคอไปแล้วนางก็สั่นตัวด้วยรสขมติดลิ้น

  หลายวันก่อนผมโทรไปที่บ้านหลานเปิดวีดีโอคอลให้คุย นางนั่งกินหมาก ปากแดงฟันดำคุยโทรศัพท์ได้เป็นชั่วโมง รอยยิ้มของนางทำให้ผมเบาสบายไม่เหลือกังวล นางมีความสุขมากขึ้น รายงานว่าเกลือที่ขัดให้วันนั้นมันคัน แทนที่จะหาสนิทมันกลับมาคันอีก สงสารลูกที่อุตส่าห์วังว่าจะทำให้แม่หายสนิทกลับมาคันอีกจนได้แต่นานๆทีถึงจะคันมาสักครั้ง ได้หลับเต็มอิ่มเต็มตานางก็ดีมีเนื้อมีน้ำขึ้นมาผิดหูผิดตา ยิ้มได้หัวเราะอารมณ์ดีได้ ช่างต่างกันมากกับเมื่อก่อนที่ไม่เว้นเวลาให้เกาตามเนื้อตัวกันบ้างเลยเกาไม่หยุดหย่อน

  คนเราไม่ว่าจะสูงส่ง ยิ่งใหญ่ขนาดไหน ก็อยู่ใต้ฝ่าเท้าของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีชื่อว่า"แม่"เสมอ แม้แต่พระพุทธเจ้าผู้บริสุทธิ์บารมีเต็ม ยังต้องเกื้อหนุนค้ำชูมารดาผู้มีพระคุณล้นเหลือคณานับ ถึงจะเอาพ่อและแม่แบกไว้บนบ่าอยู่ตลอดเวลากินนอนขับถ่ายอยู่บนบ่าทั้งสองนั้น ทำการ นวดเฟ้น อบร่ำบำรุงอย่างดียอยกขึ้นเสวยราชบัลลังก์ก็ยังไม่ได้ชื่อว่าตอบแทนบุญคุณเลย ผู้ที่ยังพ่อแม่ที่ทุศีลให้กลับมีศีล ยังพ่อแม่ที่ไม่อยู่ในธรรมให้กลับมารักษาธรรมถึงจะเรียกได้ว่าเป็นผู้ที่ตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ พระพุทธเจ้าพระองค์ทรงทำเป็นแบบอย่าง ในฤดูพรรษาตลอดสามเดือนเต็ม พระองค์เสด็จดาวดึงส์เทวโลกเพื่อสวด พระอภิธรรมเจ็ดคำภีร์โปรดพุทธมารดา เป็นการตอบแทนบุญคุณผู้ให้กำเนิด ครบสามเดือนบริบูรณ์ก็เสด็จลงมาโปรดสัตว์ในวันออกพรรษา วันนั้นสวรรค์ มนุษย์ นรกจะมองเห็นกันโดยทั่ว ขอเสริมนิดหน่อย มีความเชื่อกันว่าพระนางสิริมหามายาอธิษฐานขอเป็นแม่ของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ในภัทรกัปนี้ ซึ่งมีอยู่ ๕ พระองค์ด้วยกันคือ กุกุธสันธะ โกนาคมนะ กัสสปะ โคตมะ และเมตตรัยยะ เมื่อพระนางให้ประสูติพระโอรสก็จะสวรรคตภายใน ๗ วันหลังจากนั้นและจะไปเกิดเป็นเทพบุตรบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เป็นอย่างนี้เหมือนกันทุก ๕พระองค์ นี่จึงเป็นเหตุว่าไฉนเมื่อพระพุทธเจ้าเสด็จขึ้นไปโปรดทั้ง ๔ พระองค์ถึงยังไม่สำเร็จมรรคผลนิพพาน เพราะพระนางได้อธิษฐานจิตไว้แล้วนั้นเอง ชื่อของพระพุทธเจ้าพระองค์ถัดไปจากองค์ปัจจุบันจึงมีชื่อว่า พระศรีอาริยะเมตตรัย มีความหมายว่า พระพุทธเจ้าที่มีมารดาเป็นพระอริยะเจ้า เมื่อก่อนผมเองสงสัยว่าผู้ที่จะเป็นแม่ต้องเป็นเพศหญิงเท่านั้นแต่แท้จริงตามความเชื่อแล้ว เป็นเทพบุตรจุติจากสวรรค์แล้วค่อยมาอุบัติเป็นมารดาบนโลกมนุษย์ ธรรมเนียมเป็นมาแบบนั้น

  แม่คือผู้เสียสละในทุกขั้นตอนของการเกิดมาของเรา เป็นประตูบานแรกเปิดให้เราได้มารู้จักโลกที่สวยงามและอุดมสมบูรณ์แห่งนี้ ว่ากันว่าผู้ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์โชคดีกว่าเกิดเป็นพรหม เป็นเทวดา พรหม และเทวดายังอนุโมทนาบุญที่มนุษย์ได้สร้างขึ้น แม่เป็นผู้เสียสละให้เราใช้เลือดเนื้อของนางสร้างตัวตนของเราขึ้นมา ยอมสละความสุขสบายให้เราได้อาศัยในกายนางจนครบกำหนดคลอด ยอมสละอาหารที่อร่อยที่สุดบำรุงบำเรอเราตั้งแต่อยู่ในท้อง ยอมเจ็บปวดยอมทรมานตอนที่เราจะออกมาลืมตาดูโลก ยอมอดหลับอดนอนเพื่อให้เราได้นอนอย่างสุขสบาย ลำบากแรงกายประกอปสัมมาอาชีพเลี้ยงดูลูกอย่างอดทน ยอมเสียสละทุกสิ่งอย่างเพื่อลูกได้ แล้วเราผู้เป็นลูกได้คิดที่จะสละอะไรให้นางได้บ้าง กล้าที่จะสละเวลาเล็กน้อยในชีวิตสั้นๆนี้บางช่วงบางเวลาเพื่อนางได้ไหม เราเหลือเวลาอยู่ด้วยกันน้อยลงทุกวัน

  ผมมักจะหาข้ออ้างเพื่อกลับบ้านให้บ่อยขึ้น เพื่อที่จะได้ใช้เวลาอยู่กับแม่ให้มากขึ้นสิ่งที่มีค่าที่สุดคือเวลา เพราะมันหาซื้อ ที่ไหนไม่ได้ หยิบยืมใครก็ไม่ได้ ขโมยก็ไม่ได้ จึงอยากใช้ทุกช่วงเวลากับคนที่มีค่าที่สุดในชีวิตให้มากเท่าที่จะทำได้
  เรื่องเล่านี้เก็บไว้เพื่อสอนใจตัวเองให้ระลึกตระหนักถึงความสำคัญของการได้เกิดมาใ้ช้ชีวิตบนโลกใบนี้ผ่านผู้หญิงคนหนึ่งที่มีชื่อว่า"แม่" ผิดพลาดประการใดข้อน้อมรับไว้แต่เพียงผู้เดียว กราบขอขมาลาโทษคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ หากว่าได้ล่วงเกิน ไม่ว่าจะทางใดๆก็ตามโดยเจตนาหรือไม่เจตนาก็ตาม ตั้งแต่อดีต ปัจจุบัน อนาคต ตราบเท่าเข้าถึงฝั่งพระนิพพานแดนนิรทุกข์อันเกษมด้วยเทอญ สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ นิพพานะปัจจะโยโหตุ

ขออภัยผู้อ่านทุกท่านด้วยนะครับผู้เขียนพึ่งหัดเขียนหัดพิมพ์ ข้อผิดพลาดมีมากแน่นอน ขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านจนจบ ยินดีน้อมรับคำติชมครับ
ขอบคุณจากใจผู้เขียน