สวัสดีครับ ยาวนิดนึงนะครับ เรื่องมีอยู่ว่าผมกับแฟนคบกันมาได้ประมาณ 5 ปีแล้วครับ มีลูกด้วยกัน 1 คน อายุประมาณ 3 ขวบ ผมกับแฟนอายุห่างกัน 6 ปี โดยผมเด็กกว่าครับ เริ่มคบกันตั้งแต่สมัยผมยังเรียนตอนนั้นก็รักแฟนมากนะครับ

จนวันนึงแฟนผมไปมีคนอื่น ตอนนั้นก็เลิกกันไปครับแต่ผมก็ตามง้อเค้าตลอดขอคืนดีจนเค้ากลับมาคืนดีกับผมครับรอบนี้รักกันมากกว่าเดิมจนผมเรียนจบก็ขึ้นมาทำงานที่กรุงเทพตอนนี้แฟนผมก็ไม่ได้ทำงานอะไรผมเป็นคนทำงานหาเลี้ยงแฟนเองจนวันนึงแฟนผมเกิดท้องแบบผมไม่ได้ตั้งใจแต่แฟนผมเขาอยากมีลูกอยู่แล้วครับ แต่ปัญหามันก็มีอยู๋ว่าพ่อแม่ผมไม่ยอมรับครับ ก็เลยต้องอยู๋กันแบบไม่ได้แต่งงานกัน

ก็อยู๋ด้วยกันเลี้ยงลูกกันมาเรื่อยๆครับโดยแฟนเลี้ยงลูกอยู่บ้านเลี้ยงลูกผมเป็นคนหาเลี้ยงครอบครัวครับ พอเป็นแบบนี้ไปสักพักผมก็รู้สึกว่าผมเหนื่อยที่ต้องหาเงินคนเดียวเงินก็ไม่ค่อยพอใช้เดือนชนเดือนบ้างต้องไปหยิบยืมมาบ้าง เคยคุยกันครั้งนึงว่าให้เอาลูกไปฝากยายเลี้ยงให้ละหางานทำ พอเอาไปฝากยายเลี้ยงได้สักเดือนนึงแฟนผมก็เหมือนเดิมครับไม่ทำงานอะไรผมก็เลยว่างั้นไปเอาลูกกลับมาเลี้ยงละกัน แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับแฟนเรื่องนี้อีก ผมกลัวการที่จะต้องทะเลาะกับแฟนมีปัญหาผมก็จะชอบเก็บไว้คนเดียวตลอดไม่ค่อยกล้าพูดออกไป

จนมาถึงวันนึงที่ผมหาทางออกด้วยการแอบไปคุยและคบกับอีกคนครับผมรู้สึกผิดกับทั้ง 2 คนมากครับ โดยที่ผมคิดไว้คือจะหาทางรับเลิกกับแฟนให้เร็วที่สุดเพื่อไปคบกันอีกคนนึงแบบจริงจัง แต่ลูกผมก็ยังจะส่งเสียเลี้ยงดูเป็นพ่อเค้าเหมือนเดิมนะครับไม่ได้คิดจะทิ้งไปเลย คบกับคนใหม่ไปได้ประมาณ 1 เดือนแฟนผมก็ดันมาจับได้ซะก่อนแฟนผมเสียใจมากครับผมก็รู้สึกผิด แต่ผมคิดว่าผมไม่ได้รักแฟนผมแล้วถึงสามารถทำแบบนี้ได้ แต่แฟนผมเค้าก็ขอให้ผมกลับมาคืนดีด้วยเพื่อครอบครัว ผมก็เข้าใจนะครับแต่ผมไม่ได้รักแฟนผมแล้วนี่สิและก็ยังมีปัญหาหลายๆอย่างที่เราเข้ากันไม่ได้ แต่คุยไปคุยมาผมก็ตกลงกลับไปลองคบกันดูก็ได้แต่ทีนี้ก็มีปัญหาอีกว่าใจผมยังรักและคิดถึงอีกคนอยู่ คิดว่าผมจะสามารถกลับไปรักแฟนผมได้เหมือนเดิมมั้ยครับ คือมันหมดใจไปแล้วจริงๆ

ขอโทษนะครับอาจจะเล่างงๆไปหน่อยเพิ่งเคยเขียนอะไรแบบนี้เป็นครังแรกครับ