เรื่องราวของผมเริ่มต้นตอนที่ผมเรียนอยู่ประมาณ ม.4  ตอนนั้นผม ก็เจ้าชู้เอาเรื่องอยู่น่ะ เพราะว่ากำลังเข้า มอปลายก้อ มีรุ่นน้องมาชอบอยู่เรื่อย เเต่ก้อไม่ได้จริงจังอะไรหรอกครับ ก็แค่คุ่ยผ่านๆไป พอแค่ไม่เหงา แต่เเล้วสิ่งที่เริ่มจะเปลียนก็เข้ามา พอขึ้นม.5 ผมรู้จักกับผู้หญิงคนจากน้องที่อยู่ในวงดุริยาง ซึ่งน้องคนนั้นเป็นเพื่อนกัน น้องเขาให้อีเมล์ของ hotmail (สมัยนั้นเราคุ่ยกัน ผ่าน msm ) ก็คุ่ยกันอยู่ประมาณสองเดือนเเล้วเราก็เริ่มโทรหากัน พอเราคุ่ยกันได้ครับปีน้องเขาก็เริ่มย้ายจาก กรุงเทพฯ มาเรียน ที่ พิดโลก มาอยู่โรงเรียนประจำ ผมก็คิดน่ะว่า ทำไมเขาไม่มาเรียนที่เดี่ยวกับผมน่ะ แต่ก็เอาเถอะอย่างน้อยเขาก้อมาเรียนไกล้เรามากขึ้น จากเคยเจอกันที่ช่วงปิดเทรอมแต่ก็ได้เจอกันช่วงเสาร์-อาทิตย์ เป็นอยู่อย่างงี้จนเราคบกันได้สามปี ผมเข้าไปเรียนในมหาลัยในตัวเมืองเราก็ไกล้กันเข้าไปอีก แต่เหตุการณ์ต่อจากนี้สิครับที่เป็นจุดเปลียนครั้งที่1 คือโรงเรียนประจำที่เทออยู่เป็นโรงเรียนรวม คือมีหอหญิงและหอชาย ในปีที่สามเราทะเลาะกันบ่อยเกินไป ไม่ค่อยโทรหากันบ่อยเหมือนสองปีแรก เเล้วเหตุการณ์ก้อเป็นอย่างที่ผมคิดเอา คือเขาชอบรุ่นพี่ในโรงเรียนเเล้วก็แอบคบกัน  ผมขอดูโทรศัพท์เหมือนที่เทอเคยขอผมดูปกติเทอก้อไม่ให้ดู จนเทอยอมรับว่าคบกันจริง ไม่ต้องพูดถึงน้ำตาเลย ไหลมาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว เหมือนหัวใจมันจะระเบิดแต่ก็ไม่ระเบิด มันสั่นทั่งตัวจนตอนนั้นความคิดใน มันคิดขึ้นมาว่า สมแล้ว เหมือนก่อนทำเลวกับเขาไว้เยอะ ทั้งแอบมีเด็ก ทั้งติดเกม ติดเพื่อน วางกฏไว้ว่าห้ามเเต่งตัวโป๊ ห้ามใส่กางเกงขาสั้น ทุกอย่างมันไหลเข้ามาในหัวแบบ Auto อยากจะตบน่ะแต่ทำไมได้อ่ะ เพราะไรตอนนี้ก็ไม่มีเหตุผลเหมือนกัน หลังจากเหตุการณ์นี้ ผมก็โทรตามง้อเทออยู่ 3 เดือนน่ะจนเดือนที่ 4 ตัดสินใจคบกับรุ่นน้องที่วิทยลัยเเถวบ้านอ่ะ วันนั้นเธอดันกลับมาหาผม ส่วนผมก็ดันรอซ่ะงั้นแทนทีจะปล่อยมันไป ใจเจ้ากำเจ็บไม่จำเนาะ เราเริ่มกับมาคบกันใน วันเพ็ญเดือนสิบสอง จนผมไปทำงานเป็น รปภ แถวๆ มหาลัยนอกเมือง เทอก้อเริ่มเข้ามหาลัยเเล้ว  พอเข้าปีที่ 5 ผมลิกนิสัยที่ไม่ดีทุกอย่างเพื่อเริ่มวางอนาคตเพื่อเธอ แต่เธอเริ่มพูดเรื่องเรียนต่อ เพราะผม แค่วุฒิ ม.6 แถมทำงานเป็นแค่ รปภ. คือจริงๆผมก้ออยากลองใจแฟนอีกแค่ปีเดี่ยวเองเพราะคิดว่าถ้าเข้าปีที่หก ผมจะเรียนต่อและทำงานค้าขายอยู่กับญาติ แต่เเล้วคนที่เราคิดว่า อยู่ด้วยกันแค่มองตากันเราก็รู้เเล้วว่าเธอชอบอะไรผมชอบอะไร มันเหมือนฟ้าให้เราแยกกันมาครั้งหนึ่งแล้ว แล้วครั้งที่เราเลิกกันครั้งที่สองนี้เป็นอะไรที่ผมไม่เข้าใจสักเท่าไรแต่ก้อพอเริ่มจะเห็นแววเเละ แอบคุ่ยโทรศัพท์เมื่อก่อนแม่เขาโทรมาก้อคุ่ยในห้องได้เเต่เดี่ยวนี้แม่โทรมาต้องไปคุ่ยนอกห้อง ไม่ติวหนังสือห้องเพื่อน เพราะความเชื่อใจ รอบนี้ผมตามง้อเทออยู่ 6 เดือน แต่เชื่อเถอะ ไม่มีใจอ่อน ในใจผมคิดว่าผมผิดไรว่ะ ไม่เหมือนตอนเลิกกันครั้งเเรกจนวันสงกรานต์เทอโทรมาผมเเล้วถามว่า "เรากลับมาคบกันได้หรือเปล่า" ผมนี้ไม่มีความลังเลอะไรเลยก้อรอเขามาหลายเดือนเเล้วนิ ตอบว่าเอาดิ ผมก้อเลยถามเขาว่าเเล้วเขาเลิกกับแฟนใหม่เเล้วเหรอ เขาบอกว่ายัง อ้าว!!เเล้วมันคืออะไร เห็นเราเป็นหมาเหรอ มาเคาะกะลาให้หมาดีใจซ่ะงั้น ผมเลยตัดสินใจจริงเลยว่าจะเลิกยุ่งกับเขาเเล้วจะไม่โทรไม่เล่นเฟส จนผ่านไปปี 3 แล้วที่เราเลิกกัน ช่วงเเรกมันก้อลำบากบ้างเพราะเรามันชินกับการมีเขาคนเดียวรักแบบไม่เพื่อใจ 1 ปีแรกร้องไห้ เข้าปีที่2 เริ่มดีขึ้น นอนฝันเห็นเขาบ้างเป็นบางวัน พอปีที่สามผมเริ่มรู้เเล้วว่าความรักถามเรารักเขาจนหมดใจจนไม่คิดว่าถ้าวันหนึ่งเราเลิกกันเราจะทำใจได้ไหม มันอาจคิดอะไรโง่ๆอย่างที่เป็นข่าวก้อได้ เราต้องอยู่กับปัจจุบันให้ได้ ชีวิตมันต้องเดินไปข้างหน้า รักได้แต่ก็ต้องคิดให้เป็น ผมเชื่อว่าเลิกกันใหม่ๆเราต้องรู้สึกเเย่อยู่เเล้ว เดินผ่านที่เราเคยมานั่งเล่น เห็นร้านที่เราเคยมานั่งกินข้าวด้วย สถานที่เราเจอกันครั้งเเรก เเต่มันจะผ่านไปได้ถ้าเราเริ่มสร้างมันขึ้นมาใหม่ ความทรงจำครั้งใหม่