เห็น จขกท อยาก War
งั้นมาเลยครับ ผมขออาสาเอง
ขอตอบแบบสุภาพ ไม่หยาบคายเกรียนแตก ให้สมกับวุฒิภาวะวิศวกรหน่อยนะครับ
อย่าลืมว่าคุณถือความน่าเชื่อถือของวิชาชีพคุณไว้ในกระทู้นี้

ไม่ต้องถามว่าชนะได้อะไร แพ้ได้อะไรครับ
คำตอบอยู่ในระหว่างทางอยู่แล้วที่มีการคุยด้วยเหตุผลอยู่แล้ว
----------------
ผมไม่รู้จักคุณเป็นการส่วนตัวนะครับ
แต่เอาตรงๆ ไม่ชอบสิ่งที่คุณเขียนมาแม้แต่ประโยคเดียว

เพราะคุณตั้งคำถามกับคนอื่น
แต่กลับไม่ฟังในสิ่งที่คนอื่นตอบ
และใช้อคติคัดกรองเพียงแค่เสียงที่คุณอยากได้ยิน

แบบนี้บ้านผมเรียกว่า "คนดักดาน" ครับ
และนี่คือประเด็นแรก ที่ทำให้คุณไม่สามารถเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูกคุณได้
เพราะคุณหลีกหนีการพิสูจน์หาความจริง และใช้อคติเป็นคำตอบ
ไม่น่าใช่จรรยาบรรณที่ดีของนักวิทยาศาสตร์นะครับคุณพ่อ

งั้นเรามาคุยกับแบบวิทยาศาสตร์กันดีกว่า
โดยผมจะใช้ความรู้แบบม.ปลาย ตก 0 ฟิสิกส์เนี่ยแหละ ขอคุยกับคุณ

ในขณะที่คุณเขียนสมการมาเพื่อหาความน่าจะเป็นที่ "ชีวิตทั้งสาม" ที่จากการปฏิสนธิของสเปิร์มของคุณกับไข่ภรรยานั้น
จะสามารถเจริญเติบโตผ่านทุกตัวแปรบนโลกนี้ แล้วเข้าสู่ช่วงวัยเจริญพันธุ์ และเป็น Prototype แบบที่คุณอยากให้เป็น

มีโอกาสเป็นไปได้ครับ
ผมไม่เถียง

แต่คุณลืมไปหรือเปล่าว่าตัวแปรบนโลกนี้มีมากเสียจนเอานิ้วมือและนิ้วเท้าคุณกับผมรวมกัน
มันก็นับได้ไม่หมด

คนข้างบ้าน ทีวี อินเตอร์เน็ต เพื่อน แฟน เพื่อนของเพื่อนแฟน ครูบาอาจารย์ ฯลฯ  
หรือแม้แต่กระทั่งตัวคุณเอง ที่วันนึงอาจจะมีความคิดที่เปลี่ยนไป

คุณใส่เปอร์เซนต์ให้ตัวแปรเหล่านี้หรือยังว่า
ตัวแปรไหนมันมีค่าน้ำหนักที่ส่งผลกระทบกับสมการเท่าไร
เพราะทุกตัวนั้น มันไม่เท่ากันเลย
และยังเป็นตัวแปรที่คุณควบคุมไม่ได้ทั้งสิ้น

คุณไม่ได้มีเวลาขนาดนั้นหรอก และแม้แต่คุณจะว่างขนาดนั้น
อย่างน้อยที่สุด ถ้าคุณตายไป ตัวแปรเหล่านั้นก็ไม่มีใครควบคุมอยู่ดี

คำถามคือ
ในระหว่างความตายที่คุณไม่รู้เลยจะเกิดขึ้นเมื่อไร
ในระหว่างที่คุณพยายามแทบตายเพื่อค้นพบว่าตัวเราเองไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย
ในระหว่างที่คุณบอกลูกคุณทุกคนว่า มันคือสิ่งที่ดี สุจริต ทำไมไม่ทำตาม

ผมอยากให้คุณทบทวนดีๆว่านั่นคือความสุขจริงเหรอ ?
ถ้าคุณตอบว่า ก็เออสิ

งั้นผมถามต่อว่ามันเกิดจากอะไร?
เกิดจากที่ลูกคุณเป็นอย่างที่คุณหวังว่าเขาน่าจะเป็น
หรือเกิดจากที่ลูกคุณเป็นอย่างที่คุณหวังว่าตัวเองเคยอยากเป็น
แล้วไม่มีประสิทธิภาพพอที่จะเป็นได้

ไม่ต้องมาตอบเรื่องอภิชาตบุตร
เพราะเรากำลังคุยกันเรื่องวิทยาศาสตร์และตรรกะ

เด็กเรียนป.4 เรียน สปช (ยังมีวิชานี้อยู่หรือเปล่า 555)  
มันก็ยังรู้ว่าต้นไม้มันเบนตัวเองเข้าหาแสงจากดวงอาทิตย์ที่เป็นสิ่งเร้า

คำถามคือ คุณยิ่งใหญ่ขนาดเป็นดวงอาทิตย์ให้กับลูกได้จริงหรือ?
หรือเอาจริงๆแล้ว คนเป็นพ่อเป็นแม่
มันก็มีหน้าที่แค่รดน้ำพรวนดิน
ใส่ปุ๋ยบ้างบางครั้ง กำจัดศัตรูพืชบ้างบางที

และค้ำยันไม่ให้เขาโค่นลง
ในวันที่เขาอยากจะไปไกลกว่าตัวเขาเอง

แล้วคุณมั่นใจได้อย่างไรว่าทิศที่เขาหันไป
มันคือทิศเดียวกันกับที่คุณเคยอยากให้เขาเป็น

ทั้งหมดนั่นไม่สำคัญเลย ถ้าเทียบกับคำถามที่ว่า
แล้วคุณรับได้หรือเปล่า
ถ้าสมการที่คุณคำนวณหาความน่าจะเป็นมาทั้งชีวิตมันผิด
ถ้าโอกาสที่จะเป็นมันคือศูนย์

คุณยังจะรักพวกเขาอยู่ไหม ?
หรือมันก็แค่ผลลัพธ์ของการปฏิสนธิที่ผิดพลาดในสายตาคุณ

ที่คุณยังคิดว่ามันน่าจะเป็นอยู่ตอนนี้
เพราะโลกของพวกเขายังแคบมาก
มากเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจว่าอะไรคือรั้วบ้าน
และอะไรคือสุดขอบโลก

และถ้าวันนึงเขาเกิดสงสัยอยากจะออกไปจากรั้วบ้านเมื่อไร
เชื่อได้เลยว่าที่ตรงนั้น มือของคุณเอื้อมไปบังตาเขาไม่ถึงหรอก

-----------------------------
ผมจบแค่นี้ อยากตอบอะไรก็ตอบมาครับ

ปล. ตอนเด็กๆผมก็อยากเป็นโปรแกรมเมอร์ครับ
แต่ทุกวันนี้เป็นสถาปนิก
นั่นอาจจะทำให้ข้อมูลเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์บางอย่างอาจจะผิดพลาด
ก็ต้องขออภัยไว้ ณ ตรงนี้ด้วยครับ