คือขอบอกก่อนเลยนะคะว่าครอบครัวเรามีปัญหาค่ะ พ่อกับแม่เลิกกัน(ตอนแรกแค่ห่างกันแต่ตอนนี้ไม่ค่อยได้ติดตอกันแล้วค่ะ)เรื่องเกิดเพราะแม่ของเราเองชอบเที่ยวกลางคืนด้วยวัยสาว(ตอนปัจจุบันนี้31แล้วค่ะ)ส่วนย่าเราก็ห่วงเราค่ะ ท่านเลยดุด่าแม่(แรงด้วย) ซึ่งแม่เราก็ไม่พ่อใจค่ะ ระบายใส่เราใหญ่เลย ย่าขอบบ่นเราด้วยส่วนพ่อเราก็เป็นตำรวจอยู่ระยองค่ะเลยไม่ค่อยอยู่ด้วยกัน 2อาทิตย์พ่อจะกลับ1ครั้งค่ะ พอแม่ทะเลาะกับย่าหนักข้อขึ้นก็เลยย้ายออกจากบ้านย่ามาอยู่บ้านยายค่ะ(จากบ้านหลังใหญ่มาอยู่บ้านสังกะสีธรรมดาแต่เราไม่ได้มีปัญหาอะไรนะคะ...เราไม่ค่อยเรื่องมาก) มาอยู่แรกๆก็ลำบากค่ะแต่พอนานๆเข้าก็ปรับตัวได้ หลังจากนั้นแม่ไม่ไปเหยียบบ้านย่าอีกเลยค่ะ แม่ก็ร้องไห้บ่นเหนื่อยๆ พ่อก็ร้องไห้กอดเรา(เราหลับอยู่แล้วก็ตื่นมากอดพ่อตอบ) ทวดก็บอกว่าสงสารเรา ตอนนั้นคิดแค่ว่าจะร้องกันทำไม เรายังไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย ผ่านมาสักพักแม่ก็มีแฟนใหม่คบแล้วก็เลิก(อันที่จริงเราได้ยินแม่คุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ตั้งแต่อยู่บ้านย่าแล้วค่ะ)พามาพบเราทุกคนนะคะ แต่บอกแค่เพื่อน(บังเอิญแอบได้ยินแม่คุยโทรศัพท์แล้วร้องไห้หลายรอบมาก...นี่หรือเพื่อน)แล้วก็ให้เราบอกกับยายว่าเป็นเพื่อนแม่ จนมีคนปัจจุบัน(คนที่3)แม่คบจริงจัง พูดเต็มปากว่าแฟน(ในโทรศัพท์อีกแล้ว)และแม่ก็ทะเลาะกับเขาบ่อย หวานใส่กันบ่อย(แต่ไม่เคยทำกับพ่อ) พอคนบ้าย่าถามก็ต้องโกหกเพราะเราไม่ชอบให้ใครมาว่าแม่เรา พอพักหลังๆแม่ก็ออกไปเที่ยวอีกแล้ว แต่เราชอบนะ...ได้อยู่คนเดียว555

เราพยายามหลอกตัวเองว่าเราไม่เป็นอะไร เราไม่ได้ใส่ใจอะไร คิดว่ามันไร้สาระ คิดว่ามันไม่ได้กระทบกับชีวิตประจำวันเรา แต่เราก็ร้องไห้เฉยเลย...มันเหงา มันหวิวในใจอย่างบอกไม่ถูก
แต่เรามีเพื่อนที่ดีค่ะ ถึงจะมีอยู่คนนึงที่ชอบร้องไห้ให้เราปลอบ ชอบดราม่ากับเรื่องที่เราคิดว่าไร้สาระ เหมือนfakeตลอดเวลา แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่มันกลับชอบพูดจาเสียดสีเรา ไม่คิดถึงความรู้สึกเรา อาจจะผิดที่เราชอบหัวเราะเวลามันพูด ผิดที่ชอบทำเป็นไม่ใส่ใจอะไร มันก็มีปัญหาทางบ้านค่ะ ยายกับแม่ชอบบ่นมัน พ่อก็บ่น ส่วนพี่ไม่สนใจ แต่เราคิดว่ทุกคนรักมันนะ อาจจะบ่นไปบ้างแต่เราเชื่อว่าพวกเขารักมัน(แม่เราก็ชอบบ่น...ชวนทะเลาะกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง[แอบย้อน:คือเราไปบ้านย่าแล้วไม่มีใครมาส่งเพราะปกติปู่ไปส่งแต่ปู่ป่วย เราก็ไม่อยากรบกวนอา เราเลยบอกให้แม่มารับแม่เขาก็บอกประมาณว่า"แม่ทำงานนะ เหนื่อยให้อามาส่งอะ"แต่เราก็ไม่ยอมเถียงไม่มาเราก็รำคาญเลยยอมแต่แม่ไม่จบโทรมาบ่นเราเฉยเลย พ่อก็เอาโทรศัพท์เราไปเช็คเจอแชทคุยกับแม่เลยบอกเรายิ้มๆว่า แม่เขาขี้บ่นเนาะ ไปอยู่กับพ่อไหม เราเลยยิ้มๆแต่ไม่ได้ตอบ]) แต่เราก็ไม่ได้พูดอะไร แต่มันก็ดันมาบอกว่าเรายิ้มfake แต่เราว่าไม่มีใครยิ้มได้ตลอดเวลาหรอกเราก็หัวเราะแล้วก็ไม่ได้ตอบอะไร แค่คิดในใจว่า มันหนะดูfakeกว่าเราอีกนะ มันชอบอวดแฟน(เบี้ยนนะ ซึ่งเรามองว่าไร้สาระกับการมีแฟน เพราะเราอายุแค่13-14เอง เราเลยคิดว่ามันไร้สาระ) มันชอบทำเป็นฟังผิดพลาด..ซึ่ง!ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรแต่มันบ่อยไปอะ  แล้วก็มีน้อยใจเพื่อนในกลุ่มบ้างเพราะทักแชทกลุ่มไปก็ไม่มีใครอ่าน/สนใจเลย มันเหงาก็อยากคุยบ้างแต่...ไม่มีใครสนใจ แถมคุยทับแชทเราอีก
มีเรื่องมากมายให้คิดมากแต่เรากลับหลอกตัวเองว่าเราไม่ใส่ใจอะไร

เราเริ่มชอบอยู่คนเดียว เริ่มชอบที่มืด ชอบร้องไห้ ชอบตัดพ้อ มองตัวเองไร้ค่า สิ้นหวังกับชีวิต แต่เราไม่ได้คิดฆ่าตัวตายเลยนะ....  เริ่มชอบความรุนแรง(ชอบดูหนังเลือดสาด) เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า แต่เราคิดว่าเราคิดไปเองมากกว่า สุดท้ายเลยลองไปทดสอบในเน็ตดู(ไม่รู้ใช้ไดรึเปล่าแต่ลองไปหลายเว็ปเลย)ปรากฏว่าเราเป็นในระดับกลาง ไม่อยากบอกใครค่ะ จะระบายให้เพื่อนแต่ไม่ไว้ใจใครเลย เลยอยากระบายในที่ที่ไม่มีคนรู้จัก เพื่อนที่เราไว้ใจก็มีปัญหาเหมือนกัน เราเคยพูดด้วยกันว่าชีวิตเราเหมือนกันเลยเนาะ แล้วก็ออกทะเลไปเรื่อย เขานิสัยดีมากจนพักหลังเราเริ่มไม่อยากระบายให้เขาฟัง เพราะเรื่องของเขาก็เครียดพอแล้วต้องมาฟังเรื่องไร้สาระของเราอีก เราจึงเก็บไว้คนเดียวตลอด

เราอยู่รร.ร่าเริงนะ พออยู่บ้านกลับเหงาแปลกๆ

#หากใช้คำอะรไม่เหมาะสมหรือทำอะไรไม่ดีก็ขอโทษมานะที่นี้ด้วยค่ะ ไม่รู้จะแทนตัวว่าอะไรดี555555 ขอบคุณที่มาฟังเรื่องไร้สาระของเราค่ะ