เมื่อความห่างไกล ทำให้ความรักเราห่างเหิน
เมื่อ 1 ปีที่แล้วผมเจอกับผู้หญิงคนนึง บนแอพพลิเคชันสีเหลือง แอพพลิเคชันหนึ่ง ด้วยความที่ยังไม่มีแฟน เราก็หาเพื่อนคุยไปเรื่อย
จนมาเจอกับเธอคนนี้ เนื่องด้วยเป็นผู้ชายแต่งตัวไม่เป็น และคุยไม่เก่ง จึงไม่ค่อยมีใครคุยด้วย หรือคุยด้วยนาน แต่เธอคนนี้คุยกับผม
คุยกันไปได้สักพัก ก็ตกลงเป็นแฟนกัน ตั้งแต่วันแรก จนถึงปัจจุบัน ผมยังเหมือนเดิมเสมอ ตอนนั้นเธอยังเรียนอยู่ ผมทำงานแล้วเวลาชวนไปไหน ผมจึงออกให้ โดยคิดว่าพอถึงวันที่เขาได้งานทำ คงจะหารกัน เหมือนคนอื่นๆ ที่ผมเคยเจอมา ระยะทางจากบ้านผม ไปบ้านเธอนั้น ห่างกันประมาณ 100 กิโล แต่ผมก็ไปหาเธอทุกอาทิตย์ เวลาเราจะไปไหนกัน ก็จะนั่งรถตู้ รถเมล์ไป บางทีก็แท๊กซี่ ผมจึงคิดจะซื้อรถเพราะไม่อยากให้เธอลำบาก จนผมเก็บเงินดาวน์รถได้ ผมจึงต้องปันเงินส่วนที่เคยให้เธอใช้ไปผ่อนรถ ตอนคบกันแรก ๆ ณ ตอนนี้คือเธอเรียนจบแล้ว และมีงานทำแล้ว ผมก็ยังคงทำเหมือนตอนแรกที่คบกัน คือเวลาชวนเธอไปไหน ผมจะออกให้เธอตลอด เธอไม่เคยมีเรื่องผู้ชายอื่นมาให้ผมระแคะระคายเลย ส่วนผม ก็เลิกคุยกับผู้หญิงทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน ๆ หรือใครก็ตาม เพื่อที่จะให้เธอสบายใจ เราเคยตกลงกันว่า ถ้ามีอะไรจะบอกกัน จนผ่านไปได้ 4 เดือน ผมเริ่มจับได้ว่าเขาแอบคุยกับคนอื่น
เธอรับปากว่าจะเลิกคุย ผมก็ให้อภัยเธอ เธอพาผมไปเจอ แม่ของเธอ และ ญาติๆ มีคนเดียวที่ยังไม่รู้คือ พ่อเธอ เวลาเธอหรือญาติ เธอจะไปไหน ผมจะขับรถพาไปในทุก ๆ ครั้งที่เธอต้องการ พอเข้าประมาณเดือนที่ 10 ที่คบกัน เริ่มมีการ live สดขายของในเฟสบุ๊ค เธอชอบดูมาก จึงทำให้เราคุยกันน้อยลง และบางทีเธออยากได้ไม่มีเงิน ก็มาขอผม ซึ่งผมก็เคยบ่น เคยว่าเธอไป เธออยากเก็บเงิน ให้ผมเก็บเงิน แต่ซื้อของเกินตัว นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอเริ่มห่างจากผม ผมพยายามสอนวิธีคิด และสิ่งดี ๆ ให้ เธอจะตอบกลับมาเสมอว่า เธอโตแล้ว ไม่ต้องมาบอก รำคาญ ก่อนหน้านี้ผมก็ยังคงจับได้เรื่อยๆ (มากกว่า 10 ครั้ง)ว่าเธอยังแอบคุยแอบออกไปหาคนนั้นอยู่ จนทะเลาะกันหนักมาก เธอจึงยอมบอกว่า คุยกับคนนี้มา 9 ปีแล้ว คนนี้คือแฟนเก่าเธอ ไม่ได้คบกันเป็นแฟนแล้ว เธอบอกว่าผู้ชายคนนั้นมันเ-ี้ย เธอเลยไม่เลือกเขา จนล่าสุดปีใหม่ ที่ผ่านมา ผู้ชายคนนั้นลงรูปหอมแก้มกับเธอ รูปเธอเอาของไปให้เขา เราทะเลาะกันหนักมาก เธอบอกเธอไม่เลือกใคร ไม่มีใครดีเลยสำหรับเธอ ที่เธอคุยกับคนนี้ เพราะผมอยู่ไกล ผมให้ความอบอุ่นเธอไม่ได้ สุดท้ายผมก็ให้อภัยเธอ แต่เธอก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมรู้สึกเหมือนผมไม่รู้จักเธอเลย ตอนนี้ผมสับสนมาก ว่าควรทำยังไง ผมเริ่มกลัวการเริ่มต้นใหม่ เวลารักใครผมจะทุ่มเทให้คนที่ผมรักเต็มที่ แต่สุดท้าย...
ผมเชื่อมาเสมอว่า ถ้าเราทำแต่สิ่งดี ๆ เราจะได้สิ่งดี ๆ ตอบแทน
ผมเชื่อมาเสมอว่า ถ้าเราอยากให้ใครจริงใจด้วยกับเรา เราควรจริงใจกับเขาก่อน
ผมเชื่อมาเสมอว่า ถ้าเราอยากให้ใครเชื่อใจเรา เราควรเชื่อใจเขาก่อน
เพราะสุดท้าย สิ่งเหล่านั้นได้ย้อนกลับมาทำร้ายตัวผมเอง เสมอ
ผมเหนื่อย และเริ่มท้อแล้ว
#ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน #ขอบคุณที่มาฟังผมระบายความอัดอั้น #ขอบคุณพันทิปที่เป็นที่ให้ระบาย #ขอบคุณครับ
เมื่อความเชื่อใจ กลับมาทำร้ายตัวเรา
เมื่อ 1 ปีที่แล้วผมเจอกับผู้หญิงคนนึง บนแอพพลิเคชันสีเหลือง แอพพลิเคชันหนึ่ง ด้วยความที่ยังไม่มีแฟน เราก็หาเพื่อนคุยไปเรื่อย
จนมาเจอกับเธอคนนี้ เนื่องด้วยเป็นผู้ชายแต่งตัวไม่เป็น และคุยไม่เก่ง จึงไม่ค่อยมีใครคุยด้วย หรือคุยด้วยนาน แต่เธอคนนี้คุยกับผม
คุยกันไปได้สักพัก ก็ตกลงเป็นแฟนกัน ตั้งแต่วันแรก จนถึงปัจจุบัน ผมยังเหมือนเดิมเสมอ ตอนนั้นเธอยังเรียนอยู่ ผมทำงานแล้วเวลาชวนไปไหน ผมจึงออกให้ โดยคิดว่าพอถึงวันที่เขาได้งานทำ คงจะหารกัน เหมือนคนอื่นๆ ที่ผมเคยเจอมา ระยะทางจากบ้านผม ไปบ้านเธอนั้น ห่างกันประมาณ 100 กิโล แต่ผมก็ไปหาเธอทุกอาทิตย์ เวลาเราจะไปไหนกัน ก็จะนั่งรถตู้ รถเมล์ไป บางทีก็แท๊กซี่ ผมจึงคิดจะซื้อรถเพราะไม่อยากให้เธอลำบาก จนผมเก็บเงินดาวน์รถได้ ผมจึงต้องปันเงินส่วนที่เคยให้เธอใช้ไปผ่อนรถ ตอนคบกันแรก ๆ ณ ตอนนี้คือเธอเรียนจบแล้ว และมีงานทำแล้ว ผมก็ยังคงทำเหมือนตอนแรกที่คบกัน คือเวลาชวนเธอไปไหน ผมจะออกให้เธอตลอด เธอไม่เคยมีเรื่องผู้ชายอื่นมาให้ผมระแคะระคายเลย ส่วนผม ก็เลิกคุยกับผู้หญิงทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน ๆ หรือใครก็ตาม เพื่อที่จะให้เธอสบายใจ เราเคยตกลงกันว่า ถ้ามีอะไรจะบอกกัน จนผ่านไปได้ 4 เดือน ผมเริ่มจับได้ว่าเขาแอบคุยกับคนอื่น
เธอรับปากว่าจะเลิกคุย ผมก็ให้อภัยเธอ เธอพาผมไปเจอ แม่ของเธอ และ ญาติๆ มีคนเดียวที่ยังไม่รู้คือ พ่อเธอ เวลาเธอหรือญาติ เธอจะไปไหน ผมจะขับรถพาไปในทุก ๆ ครั้งที่เธอต้องการ พอเข้าประมาณเดือนที่ 10 ที่คบกัน เริ่มมีการ live สดขายของในเฟสบุ๊ค เธอชอบดูมาก จึงทำให้เราคุยกันน้อยลง และบางทีเธออยากได้ไม่มีเงิน ก็มาขอผม ซึ่งผมก็เคยบ่น เคยว่าเธอไป เธออยากเก็บเงิน ให้ผมเก็บเงิน แต่ซื้อของเกินตัว นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอเริ่มห่างจากผม ผมพยายามสอนวิธีคิด และสิ่งดี ๆ ให้ เธอจะตอบกลับมาเสมอว่า เธอโตแล้ว ไม่ต้องมาบอก รำคาญ ก่อนหน้านี้ผมก็ยังคงจับได้เรื่อยๆ (มากกว่า 10 ครั้ง)ว่าเธอยังแอบคุยแอบออกไปหาคนนั้นอยู่ จนทะเลาะกันหนักมาก เธอจึงยอมบอกว่า คุยกับคนนี้มา 9 ปีแล้ว คนนี้คือแฟนเก่าเธอ ไม่ได้คบกันเป็นแฟนแล้ว เธอบอกว่าผู้ชายคนนั้นมันเ-ี้ย เธอเลยไม่เลือกเขา จนล่าสุดปีใหม่ ที่ผ่านมา ผู้ชายคนนั้นลงรูปหอมแก้มกับเธอ รูปเธอเอาของไปให้เขา เราทะเลาะกันหนักมาก เธอบอกเธอไม่เลือกใคร ไม่มีใครดีเลยสำหรับเธอ ที่เธอคุยกับคนนี้ เพราะผมอยู่ไกล ผมให้ความอบอุ่นเธอไม่ได้ สุดท้ายผมก็ให้อภัยเธอ แต่เธอก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมรู้สึกเหมือนผมไม่รู้จักเธอเลย ตอนนี้ผมสับสนมาก ว่าควรทำยังไง ผมเริ่มกลัวการเริ่มต้นใหม่ เวลารักใครผมจะทุ่มเทให้คนที่ผมรักเต็มที่ แต่สุดท้าย...
ผมเชื่อมาเสมอว่า ถ้าเราทำแต่สิ่งดี ๆ เราจะได้สิ่งดี ๆ ตอบแทน
ผมเชื่อมาเสมอว่า ถ้าเราอยากให้ใครจริงใจด้วยกับเรา เราควรจริงใจกับเขาก่อน
ผมเชื่อมาเสมอว่า ถ้าเราอยากให้ใครเชื่อใจเรา เราควรเชื่อใจเขาก่อน
เพราะสุดท้าย สิ่งเหล่านั้นได้ย้อนกลับมาทำร้ายตัวผมเอง เสมอ
ผมเหนื่อย และเริ่มท้อแล้ว
#ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน #ขอบคุณที่มาฟังผมระบายความอัดอั้น #ขอบคุณพันทิปที่เป็นที่ให้ระบาย #ขอบคุณครับ