ตามหัวข้อเลยคะ ท้าวความไปตัวเรากับแฟนคบกันมาปีกว่า , ปี1เดือน คะ. แรกๆเรายังสำผัสรับรู้รู้สึกว่าเขารักเราจริงๆยังมอบความรักให้กันไม่ห่าง,คือคนสองคนรักกันหรือไม่คือมันจะมีความรุ้สึกสำผัสได้เราเชื่ออย่างนั้นนะ, เราเคยมีความสุขด้วยกันมากกว่านี้, เราเคยมีตัวตนกับเขามากกว่านี้,
พอเริ่มมาปีกว่า อะไรๆก็เปลี่ยน ทะเลาะกัน, บอกเลิกกันแทบทุกชั่วโมง,รุ้สึกอึดอัด, ปรึกษากันก็ไม่ค่อยได้เพราะต่างคนต่างความคิด, พอจะปรับความเข้าใจกันก็ต่างฝ่ายต่างพูด พอฝ่ายใดฝ่ายนีงเงียบไม่ใช่เพราะเงียบเพื่อฟังแต่เงียบเพราะยอมหรือไม่ก็เงียบเพราะเอือมเหนื่อยใจสะมากกว่า

จะออกไปข้างนอกเราต้องคอยกังวลว่าเขาจะโกรธจะโมโหจะอยู่ในโหมดไหนตลอดเวลา
ยิ่งเวลาแบตเราจะหมดนะ แม่เจ้าโว๊ยชะตาอิแย้มจะขาด
โดยเฉพาะเรื่อง จะไปกินข้าวทำกับข้าวกินบ้านเพื่อนแค่3คนรวมเราบ้านเพื่อนขับรถ3นาทีเดิน10นาทีแล้วแต่ความช้าเร็ว ไม่มีแอลกอฮอล์ ซื้อเองทำเองกินเอง
เรานะยิ่งอึดอัดต้องมาทะเลาะกับแฟนค่อหน้าเพื่อนบางทีเราเยี่ยงไม่ได้เพราะเราเกรงใจเพื่อนไม่อยากทะเราะกันให้ใครเห็น คือเราต้องรีบทำรีบกิน คือต้องใจเย็นกับแฟนสุดๆเวลาจะมากินข้าวกับเพื่อน
เขาเริ่มงี่เง่าทุกวันเราเริ่มเหนื่อยใจทุกวัน อึดอัดเคลียดจนบางทีเรากลัวเราเป็นประสาท
บางทีเราก็เป็นห่วงแฟนคือไม่บางทีก็ทุกครั้งที่ทะเราะกัน เรากลัวแฟนเคลียดปวดหัว ถ้าเค้าปวดหัวมากๆคือเส้นเลือดขึ้นเห็นชัดมากเรากลัวเค้าตาย. ทั้งๆที่เราอยากเลิก แต่ไม่รุ้มันติดอะไรทำไมแฟนเขาไม่ปล่อยเราไปสักที เราคิดว่าแฟนเราก็รู้สึกกับเราไม่ต่างกันแต่ทำไมเขาไม่เลิกกับเรา เขารักเราหรือหลอกใช้เรา(ประเดนหลอกใช้เรามีเหตุผลส่วนตัวชัดเจนที่ทำให้เราคิดแต่ขอไม่เอ่ยมันนะคะเพราะเรากับเขายังคบกันอยุ่)
แบบนี้มันคืออะไรใช่ความรักรึป่าวคะ