สวัสดีค่ะ
      เจ้าของกระทู้เป็นคนที่ความจำดีมากๆ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ยังจำได้ จำได้แม้กระทั่งบทสนทนาต่าง ๆ (ไม่ถึงขนาดจำได้ทุกเรื่องนะคะ..เอ๊ะยังไง 55) เชื่อว่าหลายคนก็เป็นแบบเราเนอะ ไอ้เรื่องดีๆ น่ะ เราจะมีความสุขและรู้สึกดีทุกครั้งที่คิดถึง โดยมักจะเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว                                          
      แต่ประเด็นอยู่ที่เจ้าของกระทู้โดนทำร้ายจิตใจมาก่อนค่ะ..จากแฟนเก่า..คนที่ทำร้ายจิตใจเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเราคิดว่าทำไมคนๆ นึงที่เรารักและทำทุกอย่างให้ เขาสามารถทำร้ายเราได้ขนาดนี้ ตอนนี้ผ่านมาครบหนึ่งปีแล้วค่ะ ที่เราเลิกกัน แต่ทำไมเราถึงยังจำได้ทุกฉาก ทุกคำ ทุกบทสนทนาที่เราเคยคุยหรือสัญญากันไว้ นึกถึงทีไรก็เจ็บ รู้นะคะว่าตอนนี้เขามีความสุขอยู่กับคนใหม่ คนที่เขาทิ้งเราไปเพื่อเลือกคนนี้ แต่เราไม่ได้รู้สึกเสียดายเขาเลย แต่เจ็บและเสียใจมากกว่า (จนบางทีคิดว่านี่เราหลอกตัวเองอยู่หรือเปล่าที่ว่าทำใจได้แล้ว)
     คือเราตัดใจและเดินหน้าต่อไปค่ะ ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไปเนอะ ตอนนี้เรามีความสุขดีมากจริงๆ มีความสุขมากกว่าตอนที่คบกับเขาซะอีก แต่บางครั้งก็อยากมีแฟน มีคนมาจีบนะคะ แต่ลึกๆ รู้สึกว่าเข็ดกับความรัก เหมือนกลัวว่าจะจบแบบเดิม จนตอนนี้คิดว่าอยู่แบบโสดๆ อย่างนี้มันแฮปปี้มาก อยากทำหรืออยากไปไหนก็ได้ สบายใจดี แต่ไม่ชอบเลย เวลาที่เราเผลอๆ หรือมีอะไรมากระตุ้นให้นึกถึงเรื่องเขา คือมันทำให้เรารู้สึกไม่ดีเลยค่ะ ไม่ชอบเลยจริงๆ อยากจะลืมๆ ตลอดไปเลยว่าเคยรู้จักผู้ชายคนนี้ (หรือที่ลืมยากกว่าเดิมเพราะเขาเป็นแฟนคนแรกของเราหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะ)
      แต่ไหนๆ เป็นคนลืมยาก ลืมไม่เป็นแล้ว ก็ขอมีอารมณ์แบบว่า "ไม่ลืมแต่ไม่คิดถึง" (จำได้ว่าเคยอ่านเจอจากพันทิปค่ะ..ประโยคนี้..แต่จำไม่ได้แล้วว่าจากกระทู้ไหน)
      ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านกระทู้ของคนขี้บ่นและลืมไม่เป็น