รู้สึกตัวเองโชคร้ายในหลายๆเรื่อง อยากให้ทุกอย่างเป็นใจบ้าง ราบรื่นบ้างทำยังไงดีคะ
สวัสดีค่ะ ปีนี้เราจะอายุยี่สิบค่ะ หลายคนคงคิดว่าอายุน้อยแต่ก็เจอมาเยอะค่ะทุกด้านเท่าที่ยี่สิบจะเจอ เราชอบอ่านนสเยอะ คิดลึกซึ้งเกี่ยวกับชีวิต เลยหาธรรมมะมาตลอด อาจจะเป็นเพราะเป็นลูกคนเดียวเลยตั้งใจมากๆอยากดูแลพ่อแม่ค่ะตอนนี้ท่านใกล้จะเกษียณแล้ว ท่านมีเราตอนอายุเยอะแล้วค่ะ เรื่องเหมือนจะแฮปปี้นะคะ แต่ลึกๆในใจเราสะเทือนใจหลายเรื่องเลยค่ะ
1. การเรียน เราไม่ได้จีเนียสค่ะ แต่วันนาบีค่ะยอมรับและใจสู้มากๆเลยคบแต่เพื่อนเรียนดี คะแนนดีจริงค่ะแต่คุยเรื่องชีวิตไม่เคยได้เขาบอกไม่รู้จะตอบเรายังไงค่ะ เราเลยโฟกัสแต่สอบเข้าค่ะ ตั้งใจมากๆอยากดูแลพ่อแม่กับใช้ชีวิตให้คุ้มโดยช่วยคนอื่นเยอะๆด้วยค่ะ แต่สุดท้ายเราสอบไม่ติดคนเดียวในแก้งเด็กเรียนค่ะ ตอนนี้เลยขอซิ่วรอผลอยู่ค่ะ ท้อมากค่ะเพราะยังไม่ชัวร์เพลนสำรองค่ะแล้วด้วยความที่จากเด็กผลเรียนดีขึ้นไปพูดหน้าเสาธงให้น้องๆเป็นตัวแทนนู่นนี่นั่นมาตลอดและมาร่วงหล่นลงมาเป็นเด็กอยู่บ้านทำให้เราเริ่มเจออีกหลายๆเรื่องที่ค่อยๆปะทุออกมา...
2. พ่อกับแฟนเก่าพ่อ เริ่มกลับมาบูมอีกตอนเราขึ้นมอปลายค่ะ เวลาอ่านนสไม่ค่อยมีสมาธิเลยค่ะ วอกแวกเหมือนเราไม่ได้เป็นคนสมบูรณ์พร้อมอีกต่อไป ได้ยินเสียงพ่อแม่ทะเลาะกันอ่านนสไปนี่แย่มากนะคะ แต่เคยได้ยินอ.สมศรีสอนค่ะว่าปัญหาพ่อแม่ก็เป็นเรื่องพ่อแม่เราแค่ทำหน้าที่ของเราพอ เราก็ทำตามค่ะ แต่มีวันนึงที่ทะเลาะกันหนักมาก เราเลิกเรียนดึกๆเสร็จแม่มารอในรถ แม่กำลังร้องไห้อยู่ค่ะ เรื่องพ่อกับผู้หญิงคนนั้น แม่บอกว่าถ้าเราสอบติดแล้วแม่จะขอไปอยู่ด้วย เราตอนนั้นฮึดมากเลยค่ะจะปกป้องแม่ให้ได้ทั้งๆที่ใจตัวเองก็แทบจะไม่ไหวตอนเห็นแม่ก้มหน้ากับเสียงแม่ที่สั่นเครือ...
พ่อเลิกกับคนนั้นก่อนมาเจอแม่ค่ะ พ่อกับคนนั้นอายุไล่เลี่ยกัน เกษียณพร้อมกัน แม่เราอายุน้อยกว่าสามปีค่ะ เราคิดว่าพ่อเราเลือกฝั่งแม่เพราะฐานะดีกว่าค่ะ(เราเคยคิดว่าแม่เรารวยค่ะ แต่เราคงเข้าใจผิดแม่ไม่เคยซื้อเครื่องสำอางอะไรเยอะๆแพงๆเลยค่ะ คงมีหนี้เหมือนกันแต่พ่อคงไม่คิดอย่างนั้น) แต่เรารู้ว่าพ่อรักเราเราเลยพยายามจะเข้าใจพ่อมาตลอด ตั้งแต่นั้นมาเราทะเลาะกับพ่อแทบทุกเดือนเราไม่อยากใส่ใจลงไปมากค่ะ เรียกง่ายๆคือเราเผื่อใจแล้วค่ะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดเราต้องอยู่ให้ได้ค่ะ พ่อไม่เคยแม้กระทั่งจ่ายค่าไฟค่าน้ำ ให้แต่ค่าขนมเราค่ะ วันละร้อย เคยทะเลาะจนแม่ไล่พ่อออกจากบ้าน พ่อหายไปคืนนึงละก็กลับมาค่ะ เราให้อภัยพ่ออีกครั้ง ห้าธันวาเรากราบเท้าพ่อทุกปีค่ะ เราไม่เคยนับเลยว่าให้อภัยมากี่ครั้งแต่ถ้าคิดตอนนี้มันพรั่งพรูมากๆค่ะ เมื่อก่อนเราคิดนะคะว่าการให้อภัยมันก็แค่การยกโทษไม่ยากเย็นอะไร บางทีเราไม่อยากเห็นพ่อเลยค่ะ ไม่อยากมองหน้าพ่อเลย กลัวว่าเราจะให้อภัยพ่อรักพ่อแบบเมื่อก่อน พ่อเราเคยเข้าโรงบาลครั้งนึงสวนหัวใจตอนเราจะเอนท์เราตั้งใจมากจะตั้งใจเรียนมาช่วยพ่อเราร้องไห้ที่โรงบาลเงียบๆทุกคืนทำโจทย์อุ๊ไปร้องไปแต่พ่อไม่รักตัวเองเลยค่ะ กินของมีไขมันตลอด เฮฮา มีเงินเยอะกับคนข้างนอกแล้วกลับมาบ้านก็มาบ่นปวดหัวใจกับคนที่บ้าน เงินให้แม่ก็นานๆทีค่ะเราจำได้ค่ะถ้าวันไหนพ่อใส่ใจแม่บ้างเรากับแม่จะมีความสุขมากๆค่ะ วันเกิดพ่อพ่อก็บอกจะไม่กลับบ้านมีงานค่ะ แม่ก็นิ่งในขณะที่เราเชื่อพ่อ เราถามแม่ว่าเป็นอะไรแม่ก็บอกว่าคงจะไปฉลองกับคนนั้นเราชาเลยค่ะ บางเสาร์อาทิตย์เราไม่อยากอยู่บ้านเลยค่ะ ออกมาห้างก็เดินไปร้องไห้ไป แย่ยิ่งกว่านอนร้องไห้อีกค่ะของขวัญที่ซื้อมาให้พ่อก็ไม่ได้ให้ค่ะ แล้วพ่อก็มาทำตลกอีกครั้งขอคืนดี ใช่ค่ะ เราให้อภัยค่ะ แต่เป็นครั้งแรกที่เราเริ่มรู้สึกว่ามันยากแล้ว และเมื่อวานพ่อก็ทะเลาะกับเราอีกครั้งทั้งที่เราเพิ่งคืนดีกันไม่ถึงอาทิตย์ เราเป็นคนพูดตรงๆค่ะ ไม่แรงค่ะ และคงแทงใจดำพ่อเช่น แม่ซื้อปลามาจะกิน พ่อกลับมาจะมาเอาปลาแม่ เราก็บอกว่ามาเอาาแม่ทำไมทำไมไม่ซื้อมา อ่อ พ่อไม่เคยซื้อกับข้าวนะคะ นานๆทีค่ะ เราจำได้ค่ะเก็บรายละเอียดเก่งค่ะ เราเหนื่อยอะค่ะ พ่อบอกว่าหลังเกษียณก็จะไม่อยู่กับเราแล้ว เราบอกก่อนนะคะ พ่อเคยพูดแบบนี้มาแล้วค่ะหลายครั้ง ใช่ค่ะ เราให้อภัยพ่อ ตลอดมา แต่ครั้งนี้เรารู้สึกว่ามันยากจริงๆ ทำไมทั้งๆที่เราไม่เคยเที่ยวกลางคืน ไม่เคยแม้แต่ไปนอนบ้านเพื่อน เป็นเด็กดีมาตลอด พาพ่อไปงานวันพ่อที่รรก็ทำมาแล้วค่ะ ทำไมพ่อทำแบบนี้กับเรากับแม่. อยากไปก็ไปสิคะจะทนอยู่กันไปทำไมเสียใจอึดอัดเปล่าๆทั้งคู่ เรางงชีวิตมากค่ะตอนนี้ว่าจะต้องวนเวียนแบบนี้ไปตลอดหรอ ให้อภัยเรื่องเดิมหลายๆครั้งมันง่ายหรอ เราปลงแล้ว แล้วพ่อก็กลับมาบอกให้เราจับไว้ ให้เรากับแม่เสียใจอีก วนแบบนี้ไปเรื่อยๆไปวัดให้อาหารปลา นั่งสมาธิหลายรอบแล้วค่ะแต่ก็กลับมาใหม่ เราอยากออกจากวังวนนี้ซะทีค่ะทำยังไงดีคะ
สงสารก็แต่แม่ค่ะ คนที่ทำเพื่อเรามาตลอดแม่คงเก็บมันมานานแล้ว แม่เราเคยแอบตามพ่อไปนะคะ เจอพ่อกับคนนั้นจริงๆค่ะหลังจากนั้นแม่ก็ไม่เคยตามอีกเลย
3. อาภัพเพื่อน เพื่อนสนิทมากที่คุยได้ทุกเรื่องหรอคะมีอยู่สองคนค่ะ คบตั้งแต่มอต้นแล้ว แต่พอย้ายมอปลายอย่างที่บอกเราคบเด็กเรียนค่ะเป็นคนจริงจังเวลาเรียน (บอกก่อนนะคะเราเรียนอีพีค่ะ เหมือนจะรวยนะคะ แต่ตอนนี้จบมาปีนึงแล้วยังไม่รู้เลยค่ะว่าผ่อนค่าเทอมครบหรือยัง เราชนชั้นกลางค่ะ )เพื่อนเลยเข้าใจว่าซีเรียสค่ะ ขนาดนั่งเฉยๆเพื่อนยังบอก ไม่ต้องเครียดนะๆ เลยค่ะ ไปกินเลี้ยงก็นั่งนิ่งๆอย่างนั้น คือเรางงมาก พยายามเข้าหาแล้ว กรี๊ดโอปป้าแล้วให้ดูเฮฮาแต่ไม่เห็นมีอะไรเลยค่ะ ล่าสุดไปงานเลี้ยงรุ่น เพื่อนๆแต่งหน้าสนุกสดใสกันหมดเลยค่ะ เรากลับบ้านมามาทะเลาะกับพ่อไงคะ เกิดคำถามกับตัวเองว่า ทำไมคนอื่นเขาสดใสกันได้ขนาดนั้น หรือเพราะเขารวย ต้นทุนชีวิตดี หรือเขาเอาตัวรอดได้เก่ง เราว่าน่าจะอย่างสุดท้ายค่ะ เราบอกก่อนนะคะเป็นคนไม่มีโชคค่ะ สอยดาวได้ที่คั่นนสในขณะที่เพื่อนได้รางวัลใหญ่ๆ เรารู้จักตัวเองค่ะเลยไม่เคยท้อเลยค่ะ สู้ตายหาพรแสวงมาตลอดทุกเรื่อง เหนื่อยค่ะ ไปสวดมนต์ข้ามคืนทุกปีเลยค่ะแต่คำอธิษฐานเดียวของเราก็ยังไม่เป็นจริงค่ะ เหมือนชีวิตวัยรุ่นหายไปค่ะ จริงๆมันไม่หายไปไหนหรอกค่ะ แต่เราว่าถ้าเราทำไม่สำเร็จ เราก็จะเฟดตัวหายไปจากเพื่อนๆมากขึ้น ไม่เป็นที่พูดถึง ไม่ได้ทำผิด แค่หายไป ถึงจะไปงานเลี้ยงรุ่นแต่เราก็นั่งเงียบๆค่ะ กินนั่นนี่ไปเรื่อย ไม่มีอะไรทำเลยค่ะ เหมือนไปไม่ให้เขาลืมเรา ยังอยากให้เขาเป็นเพื่อนอยู่ค่ะ ในเฟรนชิบนะคะบางคนยังบอกเลยค่ะว่าไม่เห็นเราในห้องเลยตอนมอสี่ เห็นภาพความอินวิสซิเบิลของเรายังคะ
กระทู้นี้ก็ระบายไปร้องไปค่ะ มีคำถามมั้ย ก็ตามเรื่องเรื่อยๆคะ แต่ถ้าคำถามหลักเราว่าคงจะเป็น
1.มีวิธีแก้ความอาภัพนี้มั้ยอะไรก็ได้ค่ะการทำบุญ ทำใจ ไปเข้าวัด ถือศีลยังไงดีคะ? เราอยากให้ตัวเองเจอเรื่องดีๆบ้างค่ะ
2. เราควรจะปลอบใจตนเองอย่างไร เวลายังทำอะไรไม่สำเร็จเหนื่อย เสียทั้งเงินทั้งเวลา?
(คณะที่เราอยากเข้าคะแนนสูงมากค่ะ ไปงานเลี้ยงรุ่นเห็นเพื่อนในกลุ่มได้เรียนยังรู้สึกเสียใจอยู่เลยค่ะ อยากใส่ชุดนักศึกษาแบบนั้นค่ะ และมีเพื่อนที่ซิ่วเหมือนกันคะแนนเยอะมากค่ะเราชาเลยค่ะ ถ้าปีนี้ไม่ได้เราก็ยังไม่แน่ใจเลยค่ะว่าจะเลิกดีมั้ย มันเหนื่อยจริงๆแต่พอเห็นเพื่อนได้เรียนแล้วก็รู้สึกตัวเองจะตัดใจยากค่ะ )
3.เราช่วยอะไรแม่ได้บ้างมั้ยนอกจากการทำหน้าที่เราให้ดี? ซื้อของให้แม่ทุกเดือนค่ะแต่มันประเดี๋ยวประด๋าว ควรพาแม่ไปวัดไหนดีคะ แนะนำแม่ยังไงถึงจะผ่อนคลายแม่ได้บ้าง?
4. ทำบุญยังไงดีคะ จะได้สั่งสมบุญไว้ไม่เจอเรื่องแบบนี้อีก?อายุยี่สิบคนทักว่าทำงานที่ไหนทุกคนเลยค่ะ อยากทำทุกอย่างให้ดี พอเจอคนที่เรารักเป็นคนทำร้ายหัวใจเราโดยเฉพาะคนในตรอบครัวมันสะเทือนใจจริงๆค่ะ
อยากฝากถึงทุกคนที่มีลูกนะคะ ลึกๆลูกทุกคนรักพ่อแม่หมดค่ะ ไม่จำเป็นต้องรวยแต่แค่แน่นแฟ้นและอบอุ่นกลับตัวกลับใจกลับมามีคุณธรรมเป็นคนดีแค่นี้ลูกคุณก็พร้อมเผชิญทุกปัญหาที่เจอค่ะ เวลาเขาจะทำอะไรไม่ดีเขาก็จะนึกถึงคนที่บ้านค่ะ จะรู้สึกละอายในสิ่งที่ไม่ดีต่างๆค่ะ เป็นตัวเตือนให้ระลึกถึงหิริโอตะปะในชีวิตค่ะ
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ เราขอให้เวลาเยียวยาทุกบาดแผลในใจทุกคนรวมถึงตัวเรา ขอให้จากนี้มีแต่เรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตทุกคนนะคะ และขอบคุณพิเศษสำหรับคนที่ช่วยชี้แนะเราด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
ปล. เราโชคดีมากค่ะที่เกิดเป็นมนุษย์ครบสามสิบสอง แต่ใจเรากำลังร้องไห้กับคนที่เรารักคนในครอบครัวค่ะ เราคิดว่าจะใช้ชีวิตแทนคนที่ไม่มีโอกาสอย่างเต็มที่แต่ทำเท่าไรมันก็เหมือนไม่กระเตื้องเลยค่ะ ห่วงความรู้สึกแม่ด้วยค่ะแต่ตัวเองก็ไปไม่รอด ใครมีคำแนะนำอะไรมั้ยคะ ช่วยหน่อยนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
รู้สึกว่าตัวเองเจอแต่เรื่องร้ายๆในชีวิต...
สวัสดีค่ะ ปีนี้เราจะอายุยี่สิบค่ะ หลายคนคงคิดว่าอายุน้อยแต่ก็เจอมาเยอะค่ะทุกด้านเท่าที่ยี่สิบจะเจอ เราชอบอ่านนสเยอะ คิดลึกซึ้งเกี่ยวกับชีวิต เลยหาธรรมมะมาตลอด อาจจะเป็นเพราะเป็นลูกคนเดียวเลยตั้งใจมากๆอยากดูแลพ่อแม่ค่ะตอนนี้ท่านใกล้จะเกษียณแล้ว ท่านมีเราตอนอายุเยอะแล้วค่ะ เรื่องเหมือนจะแฮปปี้นะคะ แต่ลึกๆในใจเราสะเทือนใจหลายเรื่องเลยค่ะ
1. การเรียน เราไม่ได้จีเนียสค่ะ แต่วันนาบีค่ะยอมรับและใจสู้มากๆเลยคบแต่เพื่อนเรียนดี คะแนนดีจริงค่ะแต่คุยเรื่องชีวิตไม่เคยได้เขาบอกไม่รู้จะตอบเรายังไงค่ะ เราเลยโฟกัสแต่สอบเข้าค่ะ ตั้งใจมากๆอยากดูแลพ่อแม่กับใช้ชีวิตให้คุ้มโดยช่วยคนอื่นเยอะๆด้วยค่ะ แต่สุดท้ายเราสอบไม่ติดคนเดียวในแก้งเด็กเรียนค่ะ ตอนนี้เลยขอซิ่วรอผลอยู่ค่ะ ท้อมากค่ะเพราะยังไม่ชัวร์เพลนสำรองค่ะแล้วด้วยความที่จากเด็กผลเรียนดีขึ้นไปพูดหน้าเสาธงให้น้องๆเป็นตัวแทนนู่นนี่นั่นมาตลอดและมาร่วงหล่นลงมาเป็นเด็กอยู่บ้านทำให้เราเริ่มเจออีกหลายๆเรื่องที่ค่อยๆปะทุออกมา...
2. พ่อกับแฟนเก่าพ่อ เริ่มกลับมาบูมอีกตอนเราขึ้นมอปลายค่ะ เวลาอ่านนสไม่ค่อยมีสมาธิเลยค่ะ วอกแวกเหมือนเราไม่ได้เป็นคนสมบูรณ์พร้อมอีกต่อไป ได้ยินเสียงพ่อแม่ทะเลาะกันอ่านนสไปนี่แย่มากนะคะ แต่เคยได้ยินอ.สมศรีสอนค่ะว่าปัญหาพ่อแม่ก็เป็นเรื่องพ่อแม่เราแค่ทำหน้าที่ของเราพอ เราก็ทำตามค่ะ แต่มีวันนึงที่ทะเลาะกันหนักมาก เราเลิกเรียนดึกๆเสร็จแม่มารอในรถ แม่กำลังร้องไห้อยู่ค่ะ เรื่องพ่อกับผู้หญิงคนนั้น แม่บอกว่าถ้าเราสอบติดแล้วแม่จะขอไปอยู่ด้วย เราตอนนั้นฮึดมากเลยค่ะจะปกป้องแม่ให้ได้ทั้งๆที่ใจตัวเองก็แทบจะไม่ไหวตอนเห็นแม่ก้มหน้ากับเสียงแม่ที่สั่นเครือ...
พ่อเลิกกับคนนั้นก่อนมาเจอแม่ค่ะ พ่อกับคนนั้นอายุไล่เลี่ยกัน เกษียณพร้อมกัน แม่เราอายุน้อยกว่าสามปีค่ะ เราคิดว่าพ่อเราเลือกฝั่งแม่เพราะฐานะดีกว่าค่ะ(เราเคยคิดว่าแม่เรารวยค่ะ แต่เราคงเข้าใจผิดแม่ไม่เคยซื้อเครื่องสำอางอะไรเยอะๆแพงๆเลยค่ะ คงมีหนี้เหมือนกันแต่พ่อคงไม่คิดอย่างนั้น) แต่เรารู้ว่าพ่อรักเราเราเลยพยายามจะเข้าใจพ่อมาตลอด ตั้งแต่นั้นมาเราทะเลาะกับพ่อแทบทุกเดือนเราไม่อยากใส่ใจลงไปมากค่ะ เรียกง่ายๆคือเราเผื่อใจแล้วค่ะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดเราต้องอยู่ให้ได้ค่ะ พ่อไม่เคยแม้กระทั่งจ่ายค่าไฟค่าน้ำ ให้แต่ค่าขนมเราค่ะ วันละร้อย เคยทะเลาะจนแม่ไล่พ่อออกจากบ้าน พ่อหายไปคืนนึงละก็กลับมาค่ะ เราให้อภัยพ่ออีกครั้ง ห้าธันวาเรากราบเท้าพ่อทุกปีค่ะ เราไม่เคยนับเลยว่าให้อภัยมากี่ครั้งแต่ถ้าคิดตอนนี้มันพรั่งพรูมากๆค่ะ เมื่อก่อนเราคิดนะคะว่าการให้อภัยมันก็แค่การยกโทษไม่ยากเย็นอะไร บางทีเราไม่อยากเห็นพ่อเลยค่ะ ไม่อยากมองหน้าพ่อเลย กลัวว่าเราจะให้อภัยพ่อรักพ่อแบบเมื่อก่อน พ่อเราเคยเข้าโรงบาลครั้งนึงสวนหัวใจตอนเราจะเอนท์เราตั้งใจมากจะตั้งใจเรียนมาช่วยพ่อเราร้องไห้ที่โรงบาลเงียบๆทุกคืนทำโจทย์อุ๊ไปร้องไปแต่พ่อไม่รักตัวเองเลยค่ะ กินของมีไขมันตลอด เฮฮา มีเงินเยอะกับคนข้างนอกแล้วกลับมาบ้านก็มาบ่นปวดหัวใจกับคนที่บ้าน เงินให้แม่ก็นานๆทีค่ะเราจำได้ค่ะถ้าวันไหนพ่อใส่ใจแม่บ้างเรากับแม่จะมีความสุขมากๆค่ะ วันเกิดพ่อพ่อก็บอกจะไม่กลับบ้านมีงานค่ะ แม่ก็นิ่งในขณะที่เราเชื่อพ่อ เราถามแม่ว่าเป็นอะไรแม่ก็บอกว่าคงจะไปฉลองกับคนนั้นเราชาเลยค่ะ บางเสาร์อาทิตย์เราไม่อยากอยู่บ้านเลยค่ะ ออกมาห้างก็เดินไปร้องไห้ไป แย่ยิ่งกว่านอนร้องไห้อีกค่ะของขวัญที่ซื้อมาให้พ่อก็ไม่ได้ให้ค่ะ แล้วพ่อก็มาทำตลกอีกครั้งขอคืนดี ใช่ค่ะ เราให้อภัยค่ะ แต่เป็นครั้งแรกที่เราเริ่มรู้สึกว่ามันยากแล้ว และเมื่อวานพ่อก็ทะเลาะกับเราอีกครั้งทั้งที่เราเพิ่งคืนดีกันไม่ถึงอาทิตย์ เราเป็นคนพูดตรงๆค่ะ ไม่แรงค่ะ และคงแทงใจดำพ่อเช่น แม่ซื้อปลามาจะกิน พ่อกลับมาจะมาเอาปลาแม่ เราก็บอกว่ามาเอาาแม่ทำไมทำไมไม่ซื้อมา อ่อ พ่อไม่เคยซื้อกับข้าวนะคะ นานๆทีค่ะ เราจำได้ค่ะเก็บรายละเอียดเก่งค่ะ เราเหนื่อยอะค่ะ พ่อบอกว่าหลังเกษียณก็จะไม่อยู่กับเราแล้ว เราบอกก่อนนะคะ พ่อเคยพูดแบบนี้มาแล้วค่ะหลายครั้ง ใช่ค่ะ เราให้อภัยพ่อ ตลอดมา แต่ครั้งนี้เรารู้สึกว่ามันยากจริงๆ ทำไมทั้งๆที่เราไม่เคยเที่ยวกลางคืน ไม่เคยแม้แต่ไปนอนบ้านเพื่อน เป็นเด็กดีมาตลอด พาพ่อไปงานวันพ่อที่รรก็ทำมาแล้วค่ะ ทำไมพ่อทำแบบนี้กับเรากับแม่. อยากไปก็ไปสิคะจะทนอยู่กันไปทำไมเสียใจอึดอัดเปล่าๆทั้งคู่ เรางงชีวิตมากค่ะตอนนี้ว่าจะต้องวนเวียนแบบนี้ไปตลอดหรอ ให้อภัยเรื่องเดิมหลายๆครั้งมันง่ายหรอ เราปลงแล้ว แล้วพ่อก็กลับมาบอกให้เราจับไว้ ให้เรากับแม่เสียใจอีก วนแบบนี้ไปเรื่อยๆไปวัดให้อาหารปลา นั่งสมาธิหลายรอบแล้วค่ะแต่ก็กลับมาใหม่ เราอยากออกจากวังวนนี้ซะทีค่ะทำยังไงดีคะ
สงสารก็แต่แม่ค่ะ คนที่ทำเพื่อเรามาตลอดแม่คงเก็บมันมานานแล้ว แม่เราเคยแอบตามพ่อไปนะคะ เจอพ่อกับคนนั้นจริงๆค่ะหลังจากนั้นแม่ก็ไม่เคยตามอีกเลย
3. อาภัพเพื่อน เพื่อนสนิทมากที่คุยได้ทุกเรื่องหรอคะมีอยู่สองคนค่ะ คบตั้งแต่มอต้นแล้ว แต่พอย้ายมอปลายอย่างที่บอกเราคบเด็กเรียนค่ะเป็นคนจริงจังเวลาเรียน (บอกก่อนนะคะเราเรียนอีพีค่ะ เหมือนจะรวยนะคะ แต่ตอนนี้จบมาปีนึงแล้วยังไม่รู้เลยค่ะว่าผ่อนค่าเทอมครบหรือยัง เราชนชั้นกลางค่ะ )เพื่อนเลยเข้าใจว่าซีเรียสค่ะ ขนาดนั่งเฉยๆเพื่อนยังบอก ไม่ต้องเครียดนะๆ เลยค่ะ ไปกินเลี้ยงก็นั่งนิ่งๆอย่างนั้น คือเรางงมาก พยายามเข้าหาแล้ว กรี๊ดโอปป้าแล้วให้ดูเฮฮาแต่ไม่เห็นมีอะไรเลยค่ะ ล่าสุดไปงานเลี้ยงรุ่น เพื่อนๆแต่งหน้าสนุกสดใสกันหมดเลยค่ะ เรากลับบ้านมามาทะเลาะกับพ่อไงคะ เกิดคำถามกับตัวเองว่า ทำไมคนอื่นเขาสดใสกันได้ขนาดนั้น หรือเพราะเขารวย ต้นทุนชีวิตดี หรือเขาเอาตัวรอดได้เก่ง เราว่าน่าจะอย่างสุดท้ายค่ะ เราบอกก่อนนะคะเป็นคนไม่มีโชคค่ะ สอยดาวได้ที่คั่นนสในขณะที่เพื่อนได้รางวัลใหญ่ๆ เรารู้จักตัวเองค่ะเลยไม่เคยท้อเลยค่ะ สู้ตายหาพรแสวงมาตลอดทุกเรื่อง เหนื่อยค่ะ ไปสวดมนต์ข้ามคืนทุกปีเลยค่ะแต่คำอธิษฐานเดียวของเราก็ยังไม่เป็นจริงค่ะ เหมือนชีวิตวัยรุ่นหายไปค่ะ จริงๆมันไม่หายไปไหนหรอกค่ะ แต่เราว่าถ้าเราทำไม่สำเร็จ เราก็จะเฟดตัวหายไปจากเพื่อนๆมากขึ้น ไม่เป็นที่พูดถึง ไม่ได้ทำผิด แค่หายไป ถึงจะไปงานเลี้ยงรุ่นแต่เราก็นั่งเงียบๆค่ะ กินนั่นนี่ไปเรื่อย ไม่มีอะไรทำเลยค่ะ เหมือนไปไม่ให้เขาลืมเรา ยังอยากให้เขาเป็นเพื่อนอยู่ค่ะ ในเฟรนชิบนะคะบางคนยังบอกเลยค่ะว่าไม่เห็นเราในห้องเลยตอนมอสี่ เห็นภาพความอินวิสซิเบิลของเรายังคะ
กระทู้นี้ก็ระบายไปร้องไปค่ะ มีคำถามมั้ย ก็ตามเรื่องเรื่อยๆคะ แต่ถ้าคำถามหลักเราว่าคงจะเป็น
1.มีวิธีแก้ความอาภัพนี้มั้ยอะไรก็ได้ค่ะการทำบุญ ทำใจ ไปเข้าวัด ถือศีลยังไงดีคะ? เราอยากให้ตัวเองเจอเรื่องดีๆบ้างค่ะ
2. เราควรจะปลอบใจตนเองอย่างไร เวลายังทำอะไรไม่สำเร็จเหนื่อย เสียทั้งเงินทั้งเวลา?
(คณะที่เราอยากเข้าคะแนนสูงมากค่ะ ไปงานเลี้ยงรุ่นเห็นเพื่อนในกลุ่มได้เรียนยังรู้สึกเสียใจอยู่เลยค่ะ อยากใส่ชุดนักศึกษาแบบนั้นค่ะ และมีเพื่อนที่ซิ่วเหมือนกันคะแนนเยอะมากค่ะเราชาเลยค่ะ ถ้าปีนี้ไม่ได้เราก็ยังไม่แน่ใจเลยค่ะว่าจะเลิกดีมั้ย มันเหนื่อยจริงๆแต่พอเห็นเพื่อนได้เรียนแล้วก็รู้สึกตัวเองจะตัดใจยากค่ะ )
3.เราช่วยอะไรแม่ได้บ้างมั้ยนอกจากการทำหน้าที่เราให้ดี? ซื้อของให้แม่ทุกเดือนค่ะแต่มันประเดี๋ยวประด๋าว ควรพาแม่ไปวัดไหนดีคะ แนะนำแม่ยังไงถึงจะผ่อนคลายแม่ได้บ้าง?
4. ทำบุญยังไงดีคะ จะได้สั่งสมบุญไว้ไม่เจอเรื่องแบบนี้อีก?อายุยี่สิบคนทักว่าทำงานที่ไหนทุกคนเลยค่ะ อยากทำทุกอย่างให้ดี พอเจอคนที่เรารักเป็นคนทำร้ายหัวใจเราโดยเฉพาะคนในตรอบครัวมันสะเทือนใจจริงๆค่ะ
อยากฝากถึงทุกคนที่มีลูกนะคะ ลึกๆลูกทุกคนรักพ่อแม่หมดค่ะ ไม่จำเป็นต้องรวยแต่แค่แน่นแฟ้นและอบอุ่นกลับตัวกลับใจกลับมามีคุณธรรมเป็นคนดีแค่นี้ลูกคุณก็พร้อมเผชิญทุกปัญหาที่เจอค่ะ เวลาเขาจะทำอะไรไม่ดีเขาก็จะนึกถึงคนที่บ้านค่ะ จะรู้สึกละอายในสิ่งที่ไม่ดีต่างๆค่ะ เป็นตัวเตือนให้ระลึกถึงหิริโอตะปะในชีวิตค่ะ
ขอบคุณที่อ่านกันนะคะ เราขอให้เวลาเยียวยาทุกบาดแผลในใจทุกคนรวมถึงตัวเรา ขอให้จากนี้มีแต่เรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตทุกคนนะคะ และขอบคุณพิเศษสำหรับคนที่ช่วยชี้แนะเราด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ
ปล. เราโชคดีมากค่ะที่เกิดเป็นมนุษย์ครบสามสิบสอง แต่ใจเรากำลังร้องไห้กับคนที่เรารักคนในครอบครัวค่ะ เราคิดว่าจะใช้ชีวิตแทนคนที่ไม่มีโอกาสอย่างเต็มที่แต่ทำเท่าไรมันก็เหมือนไม่กระเตื้องเลยค่ะ ห่วงความรู้สึกแม่ด้วยค่ะแต่ตัวเองก็ไปไม่รอด ใครมีคำแนะนำอะไรมั้ยคะ ช่วยหน่อยนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ