ที่บ้านฉัน พ่อเเม่มีลูก 4 คน ฉันเป็นลูกคนที่สาม เเต่ไหนเเต่ไรมาฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยสนิทกับพ่อเเม่เท่าไหร่
ถึงเเม้จะเล่นกันคุยเล่นกันตามปกติ เเต่มันมีเส้นกั้นระว่างกันอยู่ ตั้งเเต่ฉันเป็นเด็กฉันไม่ได้อยู่กับพ่อเม่ เเต่ไปอยู่กับคนที่พ่อเเม่จ้างเลี้ยง
ได้กินนมเเม่ไม่เท่าไหร่เอง พอย้ายกลับมาอยู่บ้านฉันชีวิตก็ดำเนินมาเรื่อยเเบบไม่หวือหวา ในชีวิตฉันจัดได้ว่าเเย่มากๆ
ฉันต้องมาเจออะไรที่มันเเย่มากจริงๆตั้งเเต่เด็กฉันเป็นคนที่ไม่เคยได้รับความรักจากพ่อเเม่เลย มีอยู่วันหนึ่งฉันเพียงเเค่เล่นไฟตามประสาเด็กเเต่พ่อได้กลิ่นเลยขึ้นมาดู
เเล้วทันเห็น ก็เลยตีฉันใหญ่ เเม่มาเห็นก็ตีซ้ำ เอาหัวไปโขกหน้ากระจก เเล้วด่าฉันว่า อี คิดจะเผาบ้านใช่ไหม นั่นเป็นเหตุการณ์ที่เเย่มาก
เเล้วจู่ๆวันหนึ่งฉันนอนอยู่ในห้อง  พ่อเข้ามาจะลวนลามฉัน เเต่ฉันไม่เล่น พ่อเลยเลิกลาไป เป็นเเบบนี้ตั้งเเต่ฉันอยู่ประถม ฉันคิดในใจนี่พ่อเเท้ๆของฉันใช่ไหม
ทำไมถึงทำเเบบนี้ ฉันอึดอัดอยากมาใช้ชีวิตสะให้จบ เเต่ติดตรงที่เเม่ ตอนนี้ฉันกำลังขึ้น ม. 6 อีกเดือนครึ่ง ฉันคิดอนาคตรอไว้เเล้ว
ว่าอยากจะไปเรียนที่ไกลๆ เเต่เเม่ไม่ให้ไป บอกว่าฉันไม่จำเป็นต้องเรียน เพราะเรียนไปก็โง่อยู่ดีนั่นเป็นคำที่ดูถูกฉันมาเเต่ไหนเเต่ไร
พี่น้องคนอื่น เรียนเก่ง เเถบจะได้ดีกันทุกคน ยกเว้นฉันที่ ไม่ได้จัดว่าเรียนเก่ง เเละไม่ได้โง่ขนาดนั้น เเต่ต้องถูกจัดให้อยู่ในประเภท ตัวโง่เง่าคนหนึ่ง
ทำไมล่ะ?? ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นเเบบนี้ ?? ที่ๆไม่มีความรัก ???  ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนที่เเข็งนอกออ่นในไปเเล้ว...