" การพยายามฆ่าตัวตายที่ล้มเหลวว่าทำให้ฉันรู้ว่า ทำไมถึงอยากมีชีวิตอยู่
My failure suicide let me know why I want to be alive."
ในช่วงวัยเด็ก ผมเชื่อมาตลอดว่าโตขึ้นแล้วผมจะมีชีวิตที่ดี ได้ใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการ มีความสุขมากๆยิ่งขึ้นไปอีก แต่ไม่เลย ชีวิตจริงมันไม่มีสิ่งแบบนั้น ตลอดวัยเด็กผมฝันมาตลอดในทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่าง มันมีความสุข แค่ใช้ชีวิตอย่างนี้ก็มีความสุขดีแล้ว แต่เมื่อเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น ทุกๆอย่างมันไม่เหมือนเดิม ความเป็นจริงที่โหดร้าย ผู้คนที่ไม่จริงใจ มันไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความดี มนุษย์ธรรม ความหวัง ของพวกนั้นในช่วงวัยรุ่นที่ผมเจอ สิ่งที่เจอมีเพียงแต่ ความเห็นแก่ตัว ความโหดร้ายของมนุษย์ ด้านที่แย่ที่สุด และความสิ้นหวัง ทุกๆคนคิดมักจะคิดอยู่เสมอว่า วัยรุ่น ควรจะมีความสุข เพราะพวกเขาเป็นแค่เด็กวัยรุ่น แต่พวกเขาไม่เคยเห็นสงครามที่พวกเรากำลังต่อสู้กับตัวเองในทุกๆวัน ไม่เห็นว่าเราเหนื่อยแค่ไหน ไม่มีใครฟัง เพราะวัยรุ่นเป็นวัยที่เจ็บปวดที่สุด มันซับซ้อน ยุ่งเหยิง และเละเทะสิ้นดี ช่วงวัยรุ่นเป็นหนึ่งในช่วงที่สำคัญที่สุดในชีวิต มันคือจุดที่เราต้องค้นหาตัวเราให้เจอ มันคือจุดที่หวนคืนไม่ได้
ช่วงเวลาส่วนใหญ่ในช่วงวัยรุ่นหมดไปกับการร้องไห้ การอยู่กับความเจ็บปวด การที่ไม่สามารถทำอะไรให้ดีขึ้นได้เลย ทุกๆอย่างมันมีแต่แย่ลง และไม่มีใครเลย ที่ๆผมเคยอยู่ ผู้คนเห็นแก่ตัว พวกเขา กลั่นแกล้ง สบประมาท ทำร้ายร่างกายคนที่อ่อนแอกว่าหรือแตกต่างกว่าพวกเขา และผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย ที่รร.ทุกๆวันเหมือนใช้ชีวิตอยู่ในคุก นั่งนับรอคอยวันเวลาให้มันผ่านไป คิดว่าแค่อดทนไว้ แค่ผ่านวันนี้ไปให้ได้ จนในวันหนึ่งมันทนไม่ได้ มันเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้าย ที่มันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ในตอนเย็นของวันนั้น ผมอยู่ในห้องตัวเอง ปิดไฟ นั่งอยู่ในความมืด ร้องไห้ ร้องไห้แล้วก็ร้องไห้ ก่อนที่ความคิดชั่ววูบมันวิ่งเข้ามาในหัว ความคิดที่ว่า “ถ้าตายๆไปก็จบแล้ว” “ถ้าตายแล้วจะมีความสุขซักที” “กูนี้มันไม่ควรเกิดมาด้วยซ้ำ น่าจะตายๆไปซะ ในชีวิตไม่เคยมีอะไรดีๆเลย อยากให้มันจบแล้ว” ความคิดเพียงไม่ถึง นาที สติที่ค่อยๆหายไป ผมหลับตาลง ช่วงเวลาก่อนที่จะตายเหมือนที่เขาพูดกัน ความทรงจำ ทุกๆสิ่งทุกอย่างมันพรั่งพลูเข้ามา ตั้งแต่เป็นเด็ก ทั้งดีทั้งเลวร้าย แต่อย่างน้อยก็ยังมีความทรงจำหนึ่งที่มีความสุขมากๆในนั้น จากตอนแรกที่รู้สึกชาไปหมด สติค่อยๆกลับมา พอร่างกายเริ่มรู้สึกเจ็บ ก็ได้สติคืนมา ผมค่อยๆหยุดร้องไห้ วางทุกอย่างลง มันคือการพยายามฆ่าตัวตายที่ล้มเหลว
เพราะการพยายามฆ่าตัวตายที่ล้มเหลวในวันเลวร้ายแห่งนั้น มันคือจุดที่หวนคืนไม่ได้ มันคือจุดที่ผมตัดสินใจว่า ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ผมอยากมีชีวิตอยู่ ผมผ่านมันมาได้ด้วยตัวคนเดียว ไม่มีใครช่วยและไม่มีใครรู้เรื่องในตอนนั้น แต่โชคไม่ดีที่ไม่ใช่ทุกคนที่ผ่าน จุดนี้มาได้ เพื่อนที่รู้จักตายเพราะการฆ่าตัวตาย ของเขาสำเร็จแต่ของผมไม่ คนมากมายไม่สามารถผ่านมันไปได้ ชีวิตพวกเขาจบลง เหตุการณ์นี้ เป็นจุดที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปตลอดกาล บางคนบอกการฆ่าตัวตายคือความคิดโง่ๆ ผมไม่ปฏิเสธเรื่องนั้น แต่คนที่ชอบพูดว่า แค่นี้เองทนไม่ได้ เหมือนพวกเขาพยายามเปรียบเทียบคนอื่นกับตัวเอง ทั้งๆที่คนทุกๆคนแตกต่างกัน ไม่มีใครเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเราไปต่อว่าเขาไม่ได้หรอก เราไม่รู้เลยว่าเขาผ่านอะไรมาบ้าง จากการพยายามฆ่าตัวตายที่ล้มเหลวในวันนั้น เปลี่ยนมุมมองความคิด มันทำให้ผมเติบโตขึ้นมาก ทำให้ผมเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม ทำให้ผมค้นพบว่าตัวเองอยากเป็นใคร จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร ผมอยากจะให้ทุกๆคนหาสิ่งนั้นให้เจอ หาว่าคุณเป็นใคร หาสิ่งที่ทำให้คุณรู้สึกอยากจะมีชีวิตอยู่ ความรู้สึกดีๆ ยึดมั่นสิ่งพวกนั้นไว้แล้วอย่าปล่อยมัน สิ่งนั้นสำหรับผมมันคือ ความหวัง “ ถ้ามนุษย์เราไม่มีความหวัง พวกเราจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไรกันล่ะ .”
ความหวัง คือสิ่งที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่ สิ่งที่ผมยึดมั่นไว้ เพราะความหวังคือการที่สามารถที่จะมองเห็นแสงสว่างแม้จะถูกรายล้อมไปด้วยความมืดมิด ความหวังคือสิ่งที่ทำให้ผมชนะความกลัวของตัวเองได้ ความหวัง ความเชื่อมั่น เป็นสิ่งที่ทรงพลังมาก เพียงแค่คุณเชื่อมั่น คุณมีความหวัง ไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าสิ่งต่างๆจะยากแค่ไหนแต่ท้ายที่สุดแล้วคุณก็จะผ่านมันไปได้ นั้นคือพลังแห่งความเชื่อมั่น ความหวัง มันนำพาความฝัน นำแรงบันดาลใจ นำพลัง นำความทะเยอทะยาน นำความมุมานะ นำความอดทน มาให้กับเรา มันทำให้เราเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม เข้มแข็งขึ้นกว่าเมื่อวาน และมันจะพาเราไปไกลกว่า อย่าให้ใครมาดูถูกต่อว่า คุณว่าคุณทำอะไรไม่ได้ คุณน่ะสามารถทำได้ทุกอย่างถ้าเชื่อมั่นว่าทำได้ ถ้าคุณกำลังเผชิญหน้ากับเหตุการณ์เลวร้าย สิ่งแย่ๆอยู่ล่ะก็เข้มแข็งไว้ ทุกๆอย่างมันมักจะมืดมิดก่อนที่แสงสว่างจะมาเสมอ อย่ายอมแพ้ พูดกับตัวเองเสมอว่า “ ฉันทำได้ ฉันจะผ่านมันไปได้.” ยึดมั่นในความหวังไว้และอย่าปล่อยมันไป.
//ถ้าใครมีเรื่องราว การพยายามฆ่าตัวตายที่ล้มเหลวมาแบ่งปันกันได้นะครับบว่าผ่านมันมาได้อย่างไร ส่วนเรื่องละเอียดผมไม่อยากเล่ามากเท่าไร ไม่ค่อยอยากนึกถึงส่วนนั้นเท่าไร ขออนุญาติฝากเล็กๆ การพยายามฆ่าตัวตายเป็นเรื่องที่โง่ ผมไม่ขอปฏิเสธ แต่ถ้ากรณีเรื่องแค่นี้ทำไมคิดฆ่าตัวตาย อันนี้คิดว่าคนเราแต่ล่ะคนแตกต่างกัน เราเอาตัวเราไปเป็นไม้บรรทัดคนอื่นไม่ได้หรอก. ขออนุญาติแท็กห้อง สุขภาพจิตนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ ^^
ปล.2 บทความนำมาจาก
https://allofimpulsion.wordpress.com/2017/01/15/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%9E%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%86%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%95%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%A5/
https://www.facebook.com/allofImpulsion/
การพยายามฆ่าตัวตายที่ล้มเหลวว่าทำให้ฉันรู้ว่าทำไมถึงอยากมีชีวิตอยู่.
My failure suicide let me know why I want to be alive."
ในช่วงวัยเด็ก ผมเชื่อมาตลอดว่าโตขึ้นแล้วผมจะมีชีวิตที่ดี ได้ใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการ มีความสุขมากๆยิ่งขึ้นไปอีก แต่ไม่เลย ชีวิตจริงมันไม่มีสิ่งแบบนั้น ตลอดวัยเด็กผมฝันมาตลอดในทุกๆสิ่ง ทุกๆอย่าง มันมีความสุข แค่ใช้ชีวิตอย่างนี้ก็มีความสุขดีแล้ว แต่เมื่อเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น ทุกๆอย่างมันไม่เหมือนเดิม ความเป็นจริงที่โหดร้าย ผู้คนที่ไม่จริงใจ มันไม่มีสิ่งที่เรียกว่าความดี มนุษย์ธรรม ความหวัง ของพวกนั้นในช่วงวัยรุ่นที่ผมเจอ สิ่งที่เจอมีเพียงแต่ ความเห็นแก่ตัว ความโหดร้ายของมนุษย์ ด้านที่แย่ที่สุด และความสิ้นหวัง ทุกๆคนคิดมักจะคิดอยู่เสมอว่า วัยรุ่น ควรจะมีความสุข เพราะพวกเขาเป็นแค่เด็กวัยรุ่น แต่พวกเขาไม่เคยเห็นสงครามที่พวกเรากำลังต่อสู้กับตัวเองในทุกๆวัน ไม่เห็นว่าเราเหนื่อยแค่ไหน ไม่มีใครฟัง เพราะวัยรุ่นเป็นวัยที่เจ็บปวดที่สุด มันซับซ้อน ยุ่งเหยิง และเละเทะสิ้นดี ช่วงวัยรุ่นเป็นหนึ่งในช่วงที่สำคัญที่สุดในชีวิต มันคือจุดที่เราต้องค้นหาตัวเราให้เจอ มันคือจุดที่หวนคืนไม่ได้
ช่วงเวลาส่วนใหญ่ในช่วงวัยรุ่นหมดไปกับการร้องไห้ การอยู่กับความเจ็บปวด การที่ไม่สามารถทำอะไรให้ดีขึ้นได้เลย ทุกๆอย่างมันมีแต่แย่ลง และไม่มีใครเลย ที่ๆผมเคยอยู่ ผู้คนเห็นแก่ตัว พวกเขา กลั่นแกล้ง สบประมาท ทำร้ายร่างกายคนที่อ่อนแอกว่าหรือแตกต่างกว่าพวกเขา และผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย ที่รร.ทุกๆวันเหมือนใช้ชีวิตอยู่ในคุก นั่งนับรอคอยวันเวลาให้มันผ่านไป คิดว่าแค่อดทนไว้ แค่ผ่านวันนี้ไปให้ได้ จนในวันหนึ่งมันทนไม่ได้ มันเป็นเหตุการณ์ที่เลวร้าย ที่มันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ในตอนเย็นของวันนั้น ผมอยู่ในห้องตัวเอง ปิดไฟ นั่งอยู่ในความมืด ร้องไห้ ร้องไห้แล้วก็ร้องไห้ ก่อนที่ความคิดชั่ววูบมันวิ่งเข้ามาในหัว ความคิดที่ว่า “ถ้าตายๆไปก็จบแล้ว” “ถ้าตายแล้วจะมีความสุขซักที” “กูนี้มันไม่ควรเกิดมาด้วยซ้ำ น่าจะตายๆไปซะ ในชีวิตไม่เคยมีอะไรดีๆเลย อยากให้มันจบแล้ว” ความคิดเพียงไม่ถึง นาที สติที่ค่อยๆหายไป ผมหลับตาลง ช่วงเวลาก่อนที่จะตายเหมือนที่เขาพูดกัน ความทรงจำ ทุกๆสิ่งทุกอย่างมันพรั่งพลูเข้ามา ตั้งแต่เป็นเด็ก ทั้งดีทั้งเลวร้าย แต่อย่างน้อยก็ยังมีความทรงจำหนึ่งที่มีความสุขมากๆในนั้น จากตอนแรกที่รู้สึกชาไปหมด สติค่อยๆกลับมา พอร่างกายเริ่มรู้สึกเจ็บ ก็ได้สติคืนมา ผมค่อยๆหยุดร้องไห้ วางทุกอย่างลง มันคือการพยายามฆ่าตัวตายที่ล้มเหลว
เพราะการพยายามฆ่าตัวตายที่ล้มเหลวในวันเลวร้ายแห่งนั้น มันคือจุดที่หวนคืนไม่ได้ มันคือจุดที่ผมตัดสินใจว่า ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ผมอยากมีชีวิตอยู่ ผมผ่านมันมาได้ด้วยตัวคนเดียว ไม่มีใครช่วยและไม่มีใครรู้เรื่องในตอนนั้น แต่โชคไม่ดีที่ไม่ใช่ทุกคนที่ผ่าน จุดนี้มาได้ เพื่อนที่รู้จักตายเพราะการฆ่าตัวตาย ของเขาสำเร็จแต่ของผมไม่ คนมากมายไม่สามารถผ่านมันไปได้ ชีวิตพวกเขาจบลง เหตุการณ์นี้ เป็นจุดที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไปตลอดกาล บางคนบอกการฆ่าตัวตายคือความคิดโง่ๆ ผมไม่ปฏิเสธเรื่องนั้น แต่คนที่ชอบพูดว่า แค่นี้เองทนไม่ได้ เหมือนพวกเขาพยายามเปรียบเทียบคนอื่นกับตัวเอง ทั้งๆที่คนทุกๆคนแตกต่างกัน ไม่มีใครเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเราไปต่อว่าเขาไม่ได้หรอก เราไม่รู้เลยว่าเขาผ่านอะไรมาบ้าง จากการพยายามฆ่าตัวตายที่ล้มเหลวในวันนั้น เปลี่ยนมุมมองความคิด มันทำให้ผมเติบโตขึ้นมาก ทำให้ผมเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม ทำให้ผมค้นพบว่าตัวเองอยากเป็นใคร จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร ผมอยากจะให้ทุกๆคนหาสิ่งนั้นให้เจอ หาว่าคุณเป็นใคร หาสิ่งที่ทำให้คุณรู้สึกอยากจะมีชีวิตอยู่ ความรู้สึกดีๆ ยึดมั่นสิ่งพวกนั้นไว้แล้วอย่าปล่อยมัน สิ่งนั้นสำหรับผมมันคือ ความหวัง “ ถ้ามนุษย์เราไม่มีความหวัง พวกเราจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออะไรกันล่ะ .”
ความหวัง คือสิ่งที่ทำให้ผมมีชีวิตอยู่ สิ่งที่ผมยึดมั่นไว้ เพราะความหวังคือการที่สามารถที่จะมองเห็นแสงสว่างแม้จะถูกรายล้อมไปด้วยความมืดมิด ความหวังคือสิ่งที่ทำให้ผมชนะความกลัวของตัวเองได้ ความหวัง ความเชื่อมั่น เป็นสิ่งที่ทรงพลังมาก เพียงแค่คุณเชื่อมั่น คุณมีความหวัง ไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าสิ่งต่างๆจะยากแค่ไหนแต่ท้ายที่สุดแล้วคุณก็จะผ่านมันไปได้ นั้นคือพลังแห่งความเชื่อมั่น ความหวัง มันนำพาความฝัน นำแรงบันดาลใจ นำพลัง นำความทะเยอทะยาน นำความมุมานะ นำความอดทน มาให้กับเรา มันทำให้เราเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม เข้มแข็งขึ้นกว่าเมื่อวาน และมันจะพาเราไปไกลกว่า อย่าให้ใครมาดูถูกต่อว่า คุณว่าคุณทำอะไรไม่ได้ คุณน่ะสามารถทำได้ทุกอย่างถ้าเชื่อมั่นว่าทำได้ ถ้าคุณกำลังเผชิญหน้ากับเหตุการณ์เลวร้าย สิ่งแย่ๆอยู่ล่ะก็เข้มแข็งไว้ ทุกๆอย่างมันมักจะมืดมิดก่อนที่แสงสว่างจะมาเสมอ อย่ายอมแพ้ พูดกับตัวเองเสมอว่า “ ฉันทำได้ ฉันจะผ่านมันไปได้.” ยึดมั่นในความหวังไว้และอย่าปล่อยมันไป.
//ถ้าใครมีเรื่องราว การพยายามฆ่าตัวตายที่ล้มเหลวมาแบ่งปันกันได้นะครับบว่าผ่านมันมาได้อย่างไร ส่วนเรื่องละเอียดผมไม่อยากเล่ามากเท่าไร ไม่ค่อยอยากนึกถึงส่วนนั้นเท่าไร ขออนุญาติฝากเล็กๆ การพยายามฆ่าตัวตายเป็นเรื่องที่โง่ ผมไม่ขอปฏิเสธ แต่ถ้ากรณีเรื่องแค่นี้ทำไมคิดฆ่าตัวตาย อันนี้คิดว่าคนเราแต่ล่ะคนแตกต่างกัน เราเอาตัวเราไปเป็นไม้บรรทัดคนอื่นไม่ได้หรอก. ขออนุญาติแท็กห้อง สุขภาพจิตนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ ^^
ปล.2 บทความนำมาจาก https://allofimpulsion.wordpress.com/2017/01/15/%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%9E%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%86%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%95%E0%B8%B1%E0%B8%A7%E0%B8%95%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%A5/
https://www.facebook.com/allofImpulsion/