เกริ่นถึงพื้นหลังครอบครัวผมก่อนว่าพ่อแม่ของผม มีลูกด้วยกัน 2 คนซึ่งก็คือผมและน้องชายผม เราอายุห่างกัน 3 ปี
ด้วยนิสัยของผมกับน้องชายค่อนข้างต่างกันครับ ผมจะเป็นคนพูดค่อนข้างตรง กล้าพูด แต่ข้อเสียคือยอมหักไม่ยอมงอ
ส่วนน้องชายผมเป็นคนเงียบๆ นิ่งๆ ดูเหมือนไม่สู้คน แต่ร้ายเงียบและขี้โกหก
เราทั้งคู่เรียนโรงเรียนเอกชนค่าเทอม 3หมื่นอัพ
ผลการเรียนของน้องชายผมค่อนข้างห่วยมาตลอด ตกทุกปีครับ ทีแรกทางครอบครัวก็จะบอกปลอบใจว่า เอาใหม่ๆ เทอมหน้ายังมี ออกแนวให้กำลังใจ ขนผมสังเกตว่าเรียนกี่เทอมๆก็ตก บางเทอมกลางภาคตกทุกวิชา เกรดไม่เคยเกิน 2 สักเทอม
ทีนี้ต่อมา ผมจึงเป็นคนที่เสียงแข็งขึ้นมา ต่างจากวิธีไม้อ่อนแบบคนอื่นในครอบครัว คือ เริ่มมีการดุ มีการด่าบ้าง เวลาที่น้องเริ่มทำอะไรไร้สาระ และแน่นอนน้องก็สอบไม่ผ่านเหมือนเดิม สืบทราบไปมา พบว่า น้องชายมีแฟน ผมก็พยายามเช็คประวัติว่าแฟนเป็นยังไง
ตอนแรกก็ดูเหมือนมีความรับผิดชอบ เหมือนจะดี มีอายุ ดูคล้ายว่าพึ่งพาได้ แต่นั่นคือสิ่งที่ผมคิดผิดที่สุดในชีวิต
ต่อมา น้องผมก็ยังสอบตกเหมือนเดิม แต่ตัวน้องก็รับปากว่า จะพัฒนาตัวเอง ไอ้เราก็ให้โอกาสพยายาม ถามว่า อยากเป็นอะไร พยายามสอนหนังสือเมื่อมีโอกาสได้เจอกัน เพราะผมกลับบ้านเสาร์ อาทิตย์ ผมไปซื้อ หนังสือสอบแกตเชื่อมโยงมาให้น้องฝึกทำ
จนเมื่อถึงจุดนึง ช่วงใกล้สอบ ผมขอดูว่าน้องฝึกถึงไหน สรุปว่า หนังสือว่างเปล่าเหมือนใหม่ไร้รอยปากกาดินสอ เลยถามน้องไปว่าทำไมไม่เขียน
สุดท้ายคำตอบที่ได้มา ทำให้ผมเโกรธเป็นหมาบ้า น้องตอบว่า กลัวหนังสือเลอะ คิดในใจได้
(เกรดยังไม่ถึง2 ด้วยซ้ำ คนเก่งกว่านี้เค้ายังทดเลย เวลาทำแกตภาษาไทยเชื่อมโยง - -)
ผมก็ด่าๆไปเหมือนเดิม สุดท้ายวันนึง น้องหนีออกจากบ้าน เพราะบอกทนผมไม่ไหว ผมกดดันน้องมากเกินไป ( ทั้งที่จริงเกรดต่ำ ติดผู้หญิง ทำตัวไร้สาระไร้อนาคตจะให้มาโอ๋ ? หรือยังไง)
ผมได้ยินเรื่องหนีออกจากบ้านครั้งแรก ตอนแรกผมก็ตกใจครับ และคิดว่าหนีออกจากบ้านกระทันหัน เพราะแฟนน้องโทรมาบอก บอกน้องชายผมไปอยู่กับเพื่อน ตอนนั้นผมคิดว่าแฟนน้องดีจริงๆนะที่ยังคอยเป็นหูเป็นตาให้ผม แต่สืบไปสืบมา น้องชายผมหนีไปอยู่กับแฟนครับ
ผนวกกับก่อนหน้าน้องหนีออกจากบ้านสัก2เดือน แฟนน้องเคยพูดเหมือนรอดูfeedbackจากผม ประมาณว่า น้องชายผมเบื่อบ้าน อยากหนีมาอยู่กับตัวแฟนเค้า จะทำยังไงดี
แถมผมยังจับได้ว่าน้องแอบไปนอนค้าง ตจว. กับ แฟน แล้วโกหกว่าไปกับเพื่อน ผมเลยรู้ว่า แฟนน้องผมไม่ธรรมดาแล้วหล่ะ
หนีออกไปอยู่นานหลายอาทิตย์สุดท้าย พ่อก็เรียกตัวทั้งผมและน้องรวมถึงคนอื่นในบ้านมาคุยที่ห้องกลาง ได้ความว่าหลังคุยเสร็จ พ่อสรุปว่า ผมผิดที่ไปกดดันน้องเกินไป ต่อไปนี้น้องจะโกหกใครก็ได้ ทำไรอะไรก็ได้ ขอให้บอกความจริงกับพ่อ ตอนนั้นผมเสียใจสุดๆ เพราะพูดต่อหน้าทุกคนในครอบครัว เหมือนความหวังดีที่ผมพยายามช่วยน้องทั้งเรื่องเรียน เรื่องอื่นๆ มันกลายเป็นสิ่งผิด ผมเสียใจแต่ผมร้องไห้ไม่ได้ตอนนั้น มันรู้สึกชาๆ เจ็บใจนิดๆ
หลังจากพูดคุยวันนั้นเสร็จ สุดท้ายน้องก็ไปอยู่กับแฟน ทั้งที่เพิ่งอยู่แค่ ม.6 (ลืมบอกแฟนอายุมากกว่าน้องประมาณ 2ปีได้ครับ)
พอคะแนนแกตออกมาสุดท้าย น้องก็ทำไม่ได้จริงๆ ผมก็สะใจเล็กๆ แต่น้องก็ได้รับโอกาสจากพ่อให้ไปหาที่เรียนเอกชน
ต่อมาน้องไปเอาที่เรียนที่นึงมาส่งให้พ่อดูผ่านไลน์เพราะมันไปอยู่กับแฟน ผมจำชื่อไม่ได้แต่แพงอยู่ เทอมละ 6-7 หมื่น เรียนเกี่ยวกับทำอาหาร ซึ่งผมก็คุยกับพ่อ ว่า ไม่คุ้มด้วยหัวสมองน้อง รวมถึง ค่าใช้จ่ายที่แพง ไม่มีอะไรการันตีว่าน้องจะเรียนผ่าน ขนาดเรียนมอปลายยังตกทุกวิชา ไว้ใจไม่ได้ จะตำน้ำพริกละลายแแม่น้ำเปล่าๆ
พ่อเลยจะให้น้องไปเรียนที่อื่นที่ถูกกว่า ด้วยเหตุผลว่า อย่างน้อยก็ไม่มีอะไรต้องเสียดายมาก เพราะพ่อก็รู้ว่าน้องมีพฤติกรรมการเรียนยังไง จนวันนึง แฟนน้องโทรมาติติงพ่อผมว่าทำไมไม่ให้เรียนที่แพงๆนั่น ดีกว่าเยอะจบมามีอนาคต
( ตอนที่ผมรู้ ผมโกรธมาก โกรธทั้งน้อง ทั้งแฟนมัน โกรธแฟนน้องที่มายุ่งอะไรกับเรื่องในครอบครัว โกรธน้องที่เป็น ผู้ชาย แบบไหนปล่อยให้ผู้หญิงมาคุมหัว ได้ขนาดนี้ ไม่เห็นหัวคนจ่ายค่าเทอม)
แต่สุดท้ายน้องก็ไปเรียนมหาลัยที่พ่อหาให้ โดยมีผมคัดค้านว่า ให้โอกาสมันทำไม ดูก็รู้มันไม่อยากเรียน เอาเงินมาเก็บ มาลงทุนดีกว่า แต่คนในบ้านก็บอก คนเราควรให้โอกาสกัน อาจจะแก้ไขกันได้ ถ้าเจอสังคมมหาลัย ผมก็รับฟังถึงจะไม่เห็นด้วยมากๆ
จนเมื่อผ่านเทอมแรกไปสรุปว่า น้องไม่เข้าเรียน แถมเหมือนแฟนน้องจะไปมีปัญหากับเพื่อนน้องที่มหาลัยอีก ท้ายสุด น้องก็ดรอปเรียนตามผมคาด พ่อโทรไปหาก็ไม่รับ เวลาคุยก็ให้อีแฟนผู้หญิงเป็นตัวกลางคุยแทน พ่อลูกไม่มีการcontactกันตรงๆ ทุกอย่างขึ้นตรงกับแฟนคนนั้น น้องไม่กล้าคุยได้ความมาว่ารู้สึกเสียใจ ไม่กล้าพบหน้าไม่กล้าคุย นี่ผมไม่ได้เห็นหน้ามันมาปีกว่าๆละ นานๆมันจะกลับมาก็เพื่อเก็บเสื้อผ้า
ส่วนความรู้สึกผมตอนนี้หรอครับ ตอนแรกผมก็โกรธ ตอนนี้ความเกรี้ยวโกรธมันชาไปหมดแล้ว มันเจ็บใจ แล้วก็เกลียด เกลียดที่ทำอะไรไม่ได้ เกลียดที่น้องทำกับครอบครัวแบบนี้ เกลียดที่ทุกคนในบ้านก่อนหน้านี้เหมือนจะปกป้องให้โอกาสน้อง เกลียดที่ตอนนี้คนในบ้านต้องแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็ก
คุณพ่อผมก็ไม่กล้าใช้มาตรการเด็ดขาด ไม่กล้าบอกตรงๆว่าต้องการให้น้องเลิกกับแฟน หรือ เอาผู้หญิงคนนั้นออกไป แล้วยกคำว่า สุภาพบุรุษ มาบังหนังเป็นเหตุผลที่ไม่ควรพูดไปตรงๆ ผมเคยถามพ่อไปว่าแอบเอาเงินให้น้องใช้มั้ย พ่อก็ไม่ตอบ จนตอนนี้ผมขี้เกียจถามแล้ว ผมมั่นใจว่าถามไปพ่อผมก็ไม่ตอบความจริงแน่นอนถ้าในกรณีที่พ่อผมให้
พ่อผมอายุเยอะแล้วครับ แล้วยังคงทำงานเลี้ยงลูกสุดความสามารถแม้มีเวลาค่อนข้างจะจำกัด
ผมเลยไม่ควรบ่นพ่อมาก ผมพยายามจะเข้าใจว่าลูกเลวแค่ไหนพ่อก็รัก แต่ตอนนี้ผมเกลียดน้องที่ไม่กลับมาดูพ่อ มาหาพ่อ
ถามว่าผมสามารถให้อภัยน้องผมได้ไหม ผมตอบเลยว่า ไม่ครับ ผมสุดจะทนแล้วกับความเห็นแก่ตัวที่มันทำกับครอบครัว ไปอยู่กับผญ เอาแต่ความสุข ความสนุกในชีวิต คนเลี้ยงดูทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุผลเดียวที่คนแบบนั้นจะกลับมาคงไมใช่สำนึกหรอกครับ คงเงินหมด ไม่ก็ผู้หญิงทิ้ง เหอๆ
กระทู้ยาว ขออภัยนะครับ พอดีค่อนข้าวอึดอัดใจ เรื่องนี้มันเกิดตั้งแต่ปลายปี 2015 แล้วผมก็พยายามทนมาตลอด
ที่อยากระบายเพราะ พรุ่งนี้มีกินเลี้ยงวันเกิดพ่อผมหน่ะครับ แล้วมันก็พาลทำให้ผมคิดว่า
พ่อสามารถมีความสุขกว่านี้ได้ถ้าน้องมันเป็นคนดีกว่านี้ แต่ก้ได้แค่คิด
ขอบคุณมากครับ
ปล. ชอเพิ่มรายละเอียดนะครับ ตอนนี้น้องไม่ได้กลับมาบ้านแล้ว แน่นอนผมไม่ได้เจอมันแล้ว มันไปใช้ชีวิตอยู่กับแฟน ไม่เรียนหนังสือทั้งที่มีโอกาส แฟนบงการชีวิต สั่งอะไรทำ สั่งให้ใส่ชุดนักเรียนไปกินข้าวก็ใส่ เหมือนคนไม่มีหัวคิด
ผมไม่เชื่อนะครับว่าแฟนน้องหวังดีกับน้อง ถ้าหวังดีทำไมไม่ให้น้องกลับมาอยู่กับครอบครัว ถ้าน้องจะบอกไม่อยากเจอผม โอเค ผมกลับมาบ้านแค่เสาร์ อาทิตย์ งั้นวันอื่นมาอยู่บ้าน มาหาครอบครัว ป่าวเลยครับ พ่อโทรไปไม่รับ ไม่คุย โทรศัพท์แฟนคุม ไลน์ เฟสบุคแฟนก็คุม
แล้วเรื่องที่บอกผมกดดัน ใช่ครับ ผมกดดันจริง แต่เพิ่งมาเริ่มตอนหลัง น้องเหลวไหลมาตั้งนานแล้วครับ ทั้งเรื่องเรียน เรื่อง ผญ แต่ก่อนผมไม่เคยยุ่งกับน้องเลยเรื่องเรียน เกรดห่วย ตกยังไง ที่บ้านก็บอกมีเทอมหน้าๆ จนพอน้องขึ้นมอสี่ ผมก็รู้สึกว่าปล่อยแบบนี้ไม่ได้ เลยบอกว่าทำเกรด 2.5 ให้ได้ หรือ ไม่ก็ให้ดีกว่าที่เป็น สุดท้ายก็เหมือนเดิม 1.4 1.5 ผมก็กลับมาบ้าน เสาร์ อาทิตย์ สอนหนังสือน้องก็เหมือนจะดี เหมือนจะรับฟัง แต่สุดท้ายก็สนใจผู้หญิงมากกว่า เกรดก็เหมือนเดิม กลับบ้านก็ไม่เคยอ่านหนังสือ ผมสอนว่าเวลาอ่านหนังสืออย่าฟังเพลงก็เถียงผมบอกเคยเห็นผมทำ ใช่ ผมทำแต่มันไม่ดีไงเลยเตือน จะทำตามเพื่อ?
คุณพ่อไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอพวกเราครับ เพราะ ทำงานหนัก พ่อเลยให้ผมคอยสอดส่องดูน้อง ผมก็พยายามเข็นน้องเรื่องเรียนแล้ว ทั้งวิธีsoft วิธีหนัก โกรธครับที่น้องเอาผมไปบังหน้า ความต้องการที่จะไปอยู่กับ ผญ ของตัวเอง ถ้าเป็นเพราะผมจริง วันปกติที่ผมไม่อยู่บ้าน น้องคงมาหาครอบครัวแล้ว
คุณจะเลือกให้อภัยมั้ยครับ ถ้าคนที่ไม่เคยสนใจครอบครัวมาขอโอกาสกลับสู่ครอบครัว
ด้วยนิสัยของผมกับน้องชายค่อนข้างต่างกันครับ ผมจะเป็นคนพูดค่อนข้างตรง กล้าพูด แต่ข้อเสียคือยอมหักไม่ยอมงอ
ส่วนน้องชายผมเป็นคนเงียบๆ นิ่งๆ ดูเหมือนไม่สู้คน แต่ร้ายเงียบและขี้โกหก
เราทั้งคู่เรียนโรงเรียนเอกชนค่าเทอม 3หมื่นอัพ
ผลการเรียนของน้องชายผมค่อนข้างห่วยมาตลอด ตกทุกปีครับ ทีแรกทางครอบครัวก็จะบอกปลอบใจว่า เอาใหม่ๆ เทอมหน้ายังมี ออกแนวให้กำลังใจ ขนผมสังเกตว่าเรียนกี่เทอมๆก็ตก บางเทอมกลางภาคตกทุกวิชา เกรดไม่เคยเกิน 2 สักเทอม
ทีนี้ต่อมา ผมจึงเป็นคนที่เสียงแข็งขึ้นมา ต่างจากวิธีไม้อ่อนแบบคนอื่นในครอบครัว คือ เริ่มมีการดุ มีการด่าบ้าง เวลาที่น้องเริ่มทำอะไรไร้สาระ และแน่นอนน้องก็สอบไม่ผ่านเหมือนเดิม สืบทราบไปมา พบว่า น้องชายมีแฟน ผมก็พยายามเช็คประวัติว่าแฟนเป็นยังไง
ตอนแรกก็ดูเหมือนมีความรับผิดชอบ เหมือนจะดี มีอายุ ดูคล้ายว่าพึ่งพาได้ แต่นั่นคือสิ่งที่ผมคิดผิดที่สุดในชีวิต
ต่อมา น้องผมก็ยังสอบตกเหมือนเดิม แต่ตัวน้องก็รับปากว่า จะพัฒนาตัวเอง ไอ้เราก็ให้โอกาสพยายาม ถามว่า อยากเป็นอะไร พยายามสอนหนังสือเมื่อมีโอกาสได้เจอกัน เพราะผมกลับบ้านเสาร์ อาทิตย์ ผมไปซื้อ หนังสือสอบแกตเชื่อมโยงมาให้น้องฝึกทำ
จนเมื่อถึงจุดนึง ช่วงใกล้สอบ ผมขอดูว่าน้องฝึกถึงไหน สรุปว่า หนังสือว่างเปล่าเหมือนใหม่ไร้รอยปากกาดินสอ เลยถามน้องไปว่าทำไมไม่เขียน
สุดท้ายคำตอบที่ได้มา ทำให้ผมเโกรธเป็นหมาบ้า น้องตอบว่า กลัวหนังสือเลอะ คิดในใจได้
(เกรดยังไม่ถึง2 ด้วยซ้ำ คนเก่งกว่านี้เค้ายังทดเลย เวลาทำแกตภาษาไทยเชื่อมโยง - -)
ผมก็ด่าๆไปเหมือนเดิม สุดท้ายวันนึง น้องหนีออกจากบ้าน เพราะบอกทนผมไม่ไหว ผมกดดันน้องมากเกินไป ( ทั้งที่จริงเกรดต่ำ ติดผู้หญิง ทำตัวไร้สาระไร้อนาคตจะให้มาโอ๋ ? หรือยังไง)
ผมได้ยินเรื่องหนีออกจากบ้านครั้งแรก ตอนแรกผมก็ตกใจครับ และคิดว่าหนีออกจากบ้านกระทันหัน เพราะแฟนน้องโทรมาบอก บอกน้องชายผมไปอยู่กับเพื่อน ตอนนั้นผมคิดว่าแฟนน้องดีจริงๆนะที่ยังคอยเป็นหูเป็นตาให้ผม แต่สืบไปสืบมา น้องชายผมหนีไปอยู่กับแฟนครับ
ผนวกกับก่อนหน้าน้องหนีออกจากบ้านสัก2เดือน แฟนน้องเคยพูดเหมือนรอดูfeedbackจากผม ประมาณว่า น้องชายผมเบื่อบ้าน อยากหนีมาอยู่กับตัวแฟนเค้า จะทำยังไงดี
แถมผมยังจับได้ว่าน้องแอบไปนอนค้าง ตจว. กับ แฟน แล้วโกหกว่าไปกับเพื่อน ผมเลยรู้ว่า แฟนน้องผมไม่ธรรมดาแล้วหล่ะ
หนีออกไปอยู่นานหลายอาทิตย์สุดท้าย พ่อก็เรียกตัวทั้งผมและน้องรวมถึงคนอื่นในบ้านมาคุยที่ห้องกลาง ได้ความว่าหลังคุยเสร็จ พ่อสรุปว่า ผมผิดที่ไปกดดันน้องเกินไป ต่อไปนี้น้องจะโกหกใครก็ได้ ทำไรอะไรก็ได้ ขอให้บอกความจริงกับพ่อ ตอนนั้นผมเสียใจสุดๆ เพราะพูดต่อหน้าทุกคนในครอบครัว เหมือนความหวังดีที่ผมพยายามช่วยน้องทั้งเรื่องเรียน เรื่องอื่นๆ มันกลายเป็นสิ่งผิด ผมเสียใจแต่ผมร้องไห้ไม่ได้ตอนนั้น มันรู้สึกชาๆ เจ็บใจนิดๆ
หลังจากพูดคุยวันนั้นเสร็จ สุดท้ายน้องก็ไปอยู่กับแฟน ทั้งที่เพิ่งอยู่แค่ ม.6 (ลืมบอกแฟนอายุมากกว่าน้องประมาณ 2ปีได้ครับ)
พอคะแนนแกตออกมาสุดท้าย น้องก็ทำไม่ได้จริงๆ ผมก็สะใจเล็กๆ แต่น้องก็ได้รับโอกาสจากพ่อให้ไปหาที่เรียนเอกชน
ต่อมาน้องไปเอาที่เรียนที่นึงมาส่งให้พ่อดูผ่านไลน์เพราะมันไปอยู่กับแฟน ผมจำชื่อไม่ได้แต่แพงอยู่ เทอมละ 6-7 หมื่น เรียนเกี่ยวกับทำอาหาร ซึ่งผมก็คุยกับพ่อ ว่า ไม่คุ้มด้วยหัวสมองน้อง รวมถึง ค่าใช้จ่ายที่แพง ไม่มีอะไรการันตีว่าน้องจะเรียนผ่าน ขนาดเรียนมอปลายยังตกทุกวิชา ไว้ใจไม่ได้ จะตำน้ำพริกละลายแแม่น้ำเปล่าๆ
พ่อเลยจะให้น้องไปเรียนที่อื่นที่ถูกกว่า ด้วยเหตุผลว่า อย่างน้อยก็ไม่มีอะไรต้องเสียดายมาก เพราะพ่อก็รู้ว่าน้องมีพฤติกรรมการเรียนยังไง จนวันนึง แฟนน้องโทรมาติติงพ่อผมว่าทำไมไม่ให้เรียนที่แพงๆนั่น ดีกว่าเยอะจบมามีอนาคต
( ตอนที่ผมรู้ ผมโกรธมาก โกรธทั้งน้อง ทั้งแฟนมัน โกรธแฟนน้องที่มายุ่งอะไรกับเรื่องในครอบครัว โกรธน้องที่เป็น ผู้ชาย แบบไหนปล่อยให้ผู้หญิงมาคุมหัว ได้ขนาดนี้ ไม่เห็นหัวคนจ่ายค่าเทอม)
แต่สุดท้ายน้องก็ไปเรียนมหาลัยที่พ่อหาให้ โดยมีผมคัดค้านว่า ให้โอกาสมันทำไม ดูก็รู้มันไม่อยากเรียน เอาเงินมาเก็บ มาลงทุนดีกว่า แต่คนในบ้านก็บอก คนเราควรให้โอกาสกัน อาจจะแก้ไขกันได้ ถ้าเจอสังคมมหาลัย ผมก็รับฟังถึงจะไม่เห็นด้วยมากๆ
จนเมื่อผ่านเทอมแรกไปสรุปว่า น้องไม่เข้าเรียน แถมเหมือนแฟนน้องจะไปมีปัญหากับเพื่อนน้องที่มหาลัยอีก ท้ายสุด น้องก็ดรอปเรียนตามผมคาด พ่อโทรไปหาก็ไม่รับ เวลาคุยก็ให้อีแฟนผู้หญิงเป็นตัวกลางคุยแทน พ่อลูกไม่มีการcontactกันตรงๆ ทุกอย่างขึ้นตรงกับแฟนคนนั้น น้องไม่กล้าคุยได้ความมาว่ารู้สึกเสียใจ ไม่กล้าพบหน้าไม่กล้าคุย นี่ผมไม่ได้เห็นหน้ามันมาปีกว่าๆละ นานๆมันจะกลับมาก็เพื่อเก็บเสื้อผ้า
ส่วนความรู้สึกผมตอนนี้หรอครับ ตอนแรกผมก็โกรธ ตอนนี้ความเกรี้ยวโกรธมันชาไปหมดแล้ว มันเจ็บใจ แล้วก็เกลียด เกลียดที่ทำอะไรไม่ได้ เกลียดที่น้องทำกับครอบครัวแบบนี้ เกลียดที่ทุกคนในบ้านก่อนหน้านี้เหมือนจะปกป้องให้โอกาสน้อง เกลียดที่ตอนนี้คนในบ้านต้องแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องเล็ก
คุณพ่อผมก็ไม่กล้าใช้มาตรการเด็ดขาด ไม่กล้าบอกตรงๆว่าต้องการให้น้องเลิกกับแฟน หรือ เอาผู้หญิงคนนั้นออกไป แล้วยกคำว่า สุภาพบุรุษ มาบังหนังเป็นเหตุผลที่ไม่ควรพูดไปตรงๆ ผมเคยถามพ่อไปว่าแอบเอาเงินให้น้องใช้มั้ย พ่อก็ไม่ตอบ จนตอนนี้ผมขี้เกียจถามแล้ว ผมมั่นใจว่าถามไปพ่อผมก็ไม่ตอบความจริงแน่นอนถ้าในกรณีที่พ่อผมให้
พ่อผมอายุเยอะแล้วครับ แล้วยังคงทำงานเลี้ยงลูกสุดความสามารถแม้มีเวลาค่อนข้างจะจำกัด
ผมเลยไม่ควรบ่นพ่อมาก ผมพยายามจะเข้าใจว่าลูกเลวแค่ไหนพ่อก็รัก แต่ตอนนี้ผมเกลียดน้องที่ไม่กลับมาดูพ่อ มาหาพ่อ
ถามว่าผมสามารถให้อภัยน้องผมได้ไหม ผมตอบเลยว่า ไม่ครับ ผมสุดจะทนแล้วกับความเห็นแก่ตัวที่มันทำกับครอบครัว ไปอยู่กับผญ เอาแต่ความสุข ความสนุกในชีวิต คนเลี้ยงดูทิ้งไว้ข้างหลัง เหตุผลเดียวที่คนแบบนั้นจะกลับมาคงไมใช่สำนึกหรอกครับ คงเงินหมด ไม่ก็ผู้หญิงทิ้ง เหอๆ
กระทู้ยาว ขออภัยนะครับ พอดีค่อนข้าวอึดอัดใจ เรื่องนี้มันเกิดตั้งแต่ปลายปี 2015 แล้วผมก็พยายามทนมาตลอด
ที่อยากระบายเพราะ พรุ่งนี้มีกินเลี้ยงวันเกิดพ่อผมหน่ะครับ แล้วมันก็พาลทำให้ผมคิดว่า
พ่อสามารถมีความสุขกว่านี้ได้ถ้าน้องมันเป็นคนดีกว่านี้ แต่ก้ได้แค่คิด
ขอบคุณมากครับ
ปล. ชอเพิ่มรายละเอียดนะครับ ตอนนี้น้องไม่ได้กลับมาบ้านแล้ว แน่นอนผมไม่ได้เจอมันแล้ว มันไปใช้ชีวิตอยู่กับแฟน ไม่เรียนหนังสือทั้งที่มีโอกาส แฟนบงการชีวิต สั่งอะไรทำ สั่งให้ใส่ชุดนักเรียนไปกินข้าวก็ใส่ เหมือนคนไม่มีหัวคิด
ผมไม่เชื่อนะครับว่าแฟนน้องหวังดีกับน้อง ถ้าหวังดีทำไมไม่ให้น้องกลับมาอยู่กับครอบครัว ถ้าน้องจะบอกไม่อยากเจอผม โอเค ผมกลับมาบ้านแค่เสาร์ อาทิตย์ งั้นวันอื่นมาอยู่บ้าน มาหาครอบครัว ป่าวเลยครับ พ่อโทรไปไม่รับ ไม่คุย โทรศัพท์แฟนคุม ไลน์ เฟสบุคแฟนก็คุม
แล้วเรื่องที่บอกผมกดดัน ใช่ครับ ผมกดดันจริง แต่เพิ่งมาเริ่มตอนหลัง น้องเหลวไหลมาตั้งนานแล้วครับ ทั้งเรื่องเรียน เรื่อง ผญ แต่ก่อนผมไม่เคยยุ่งกับน้องเลยเรื่องเรียน เกรดห่วย ตกยังไง ที่บ้านก็บอกมีเทอมหน้าๆ จนพอน้องขึ้นมอสี่ ผมก็รู้สึกว่าปล่อยแบบนี้ไม่ได้ เลยบอกว่าทำเกรด 2.5 ให้ได้ หรือ ไม่ก็ให้ดีกว่าที่เป็น สุดท้ายก็เหมือนเดิม 1.4 1.5 ผมก็กลับมาบ้าน เสาร์ อาทิตย์ สอนหนังสือน้องก็เหมือนจะดี เหมือนจะรับฟัง แต่สุดท้ายก็สนใจผู้หญิงมากกว่า เกรดก็เหมือนเดิม กลับบ้านก็ไม่เคยอ่านหนังสือ ผมสอนว่าเวลาอ่านหนังสืออย่าฟังเพลงก็เถียงผมบอกเคยเห็นผมทำ ใช่ ผมทำแต่มันไม่ดีไงเลยเตือน จะทำตามเพื่อ?
คุณพ่อไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอพวกเราครับ เพราะ ทำงานหนัก พ่อเลยให้ผมคอยสอดส่องดูน้อง ผมก็พยายามเข็นน้องเรื่องเรียนแล้ว ทั้งวิธีsoft วิธีหนัก โกรธครับที่น้องเอาผมไปบังหน้า ความต้องการที่จะไปอยู่กับ ผญ ของตัวเอง ถ้าเป็นเพราะผมจริง วันปกติที่ผมไม่อยู่บ้าน น้องคงมาหาครอบครัวแล้ว