สวัสดี นี้เป็นกระทู้เเรกที่เราจะมาแชร์ประสบการณ์ตัวเอง ด้านความรัก #เราอยากปรึกษาด้วยน้ะ
. . . ค ว า ม รั ก ข อ ง เ ร า แ ม่ ง โ ค ร ต ห น่ ว ง . . .
เริ่มเลยดีกว่า ^^ #จะมีคนอ่านไหม แอบลุ้นน้ะเอ้อ


คือเราได้มีโอกาสไปเข้าค่าย ค่ายนึงของคณะและมหาลัยที่เราใฝ่ฝันตั้งแต่ม.ต้น (ดีเนาะ 555555 )
. . . เราไปอยู่ค่ายประมาณวันที่3 เราก็เจอพี่คนนึงชื่อพี่เอ เรากับพี่เออยู่คนละบ้านกัน (คือค่ายจะแบ่งน้องๆที่ไปเข้าค่ายออกเป็นบ้านๆเพื่อความสะดวกต่อการดูแลของพี่) (ใครเด็กกิจกรรมค่ายนี้รู้ดีเลย 55555 ) เราเลยไม่เคยเห็นหน้าพี่เอ จนที่วันที่3ของการอยู่ค่ายนั้นแหละ พี่เอมาสอนฟิสิกบ้านเรา (คือค่ายนี้จะให้เราเรียนด้วย แบบเชิงติวสอบอ้ะ)
พี่เอมากับเพื่อนอีกประมาณ 4 คน ตอนนั้นเราเห็นพี่เอครั้งแรกเราก็เฉยๆแหละ แต่เราปลื้มเพื่อนพี่เอที่ชื่อ ป วันนั้นเราเลยโครตตั้งใจเรียนเป็นพิเศษ 5555555 เอาจิง คือแบบอยากตั้งใจสร้างภาพให้พี่ ป รู้ว่าเราจิงจัง

บอกก่อนเลยพี่เอเป็นคนที่กวนตีนพอสมควร 55555555 #ทั้งแก๊งอ้ะโครตกวนตีน

เราเรียนกับพี่แก่จนหมดคาบ เอาจิงๆ วันที่เรียนกับพี่เอ นี่จำอะไรไม่ได้เลย ไม่รู้กะจิตกะใจร่องลอยไปไหน 5555555
จากนั้นเราก็ไปทำกิจกรรมต่อ พอช่วงเวลาพักเรารีบหาเฟสพี่ ป เลยค้ะ พอเจอก็แอดไป (ก็ปลื้มหนิเนาะ) เราส่องไปเรื่อยๆจนเจอเฟสพี่เอ อยู่ดีใจเต้นแรงเฉย งงกับตัวเองมาว่าเป็นอะไร จากนั้นก็กดแอดไปอย่างเร็วค้ะ ในใจนี่กลัวว่าพี่เอจะไม่รับแอดเพราะน่าจะไม่รู้จัก (พี่เอไม่รับจิงๆนะตอนอยู่ค่าย)

จนวันใกล้จะจบค่ายเราเขียนกระดาษกระจก(เป็นกระดาษที่ให้เราเขียนความรู้สึกให้ใครก็ได้แล้วเองไปใส่ในซองของคนนั้น)ให้พี่ ป และพี่ เอ มันมีประโยคนึงในกระดาษกระจกที่ทำให้เรา งง มากว่าเราเขียนลงไปได้ไง เราเขียนไปว่า #หนูชอบแอบมองพี่น้ะ เรา งง กับตัวเองมากว่าเรารู้สึกดีกับพี่เอไปตอนไหน จากวันนั้นจิงๆเราก็มองหาพี่เอตลอดน้ะ จากที่เคยปลื้มพี่ ป กลับเปลี่ยนเป็นพี่เอแทน แต่ความรู้สึกมันมากกว่าปลื้ม

พอเราเขียนเสร็จเราก็เดินหาซองพี่เอแต่เราหาไม่เจอเราเลยเดินไปตามพี่ ป และยื่นกระดาษกระจกที่เราเขียนให้พี่ ป แล้วเราก็ถามว่าซองงพี่เออยู่ไหน พี่ ป บอกเราว่าพี่เอไม่มีซอง ฝากพี่ ป ไว้ก็ได้ เราก็เลยตัดสินใจฝากพี่ปอไว้

เรากำลังจะเดินกลับพอดีพี่เอก็เดินมาล้ะยิ้ม เรานี่สติหลุดไปต่อไม่ถูกเดินไม่ถูกเลย จนเพื่อนลากออกมา 555555

. . . วันจบค่าย วันสุดท้ายจิงๆเราแอบใจหวิวๆเพราะวันนี้ยังไม่เจอพี่เอเลย เราเลยเฟล ช่วงหลังจากกินข้าวเสร็จ ทุกคนก็ต่างถ่ายรูปเก็บความทรงจำไว้ เราก็ถ่ายน้ะ เราไปขอพี่ ป ถ่ายด้วย 555555 จากนั้นแหละพี่เอเดินมาค๊า าา า าา พี่ ป ก็เรียกมาอีก เรานี่สติหลุดเลย เขิลแรงมาก 555555 ตอนนั้นคิดว่าทำไงให้ได้ถ่ายรูปด้วยกันว้ะ
อีเพื่อนค่ายก็เหมือนจะรู้ใจค้ะ ชวนพี่เอมาถ่ายด้วย โดยมีเรายื่นตรงกลาง นี่ฟินนนนนแทบล้มหลงตายคาที่ 5555555 ดีไปหมด เราโครตเขิลอ้ะ เพื่อนก็กดซัตเตอร์รัวๆค้ะ ได้รูปไปเป็นสิบกับท่าเดิมๆ 5555555
พอถ่ายเสร็จก็แยกย้ายค้ะ พี่เอหันมายิ้มอีก อีเห ห ห  หห ตายอีกรอบค้ะ เขิลมาก

จนถึงเวลาที่ต้องจากกันจิงๆ . . . .  ห ม ด เ ว ล า แ ล้ ว สิ . . .

ตอนแรกอะไรมันก็ดีอ้ะน้ะ มีความสุข ความรู้สึกกำลังผลิบาน หัวใจกำลังพองตัว
ยังไงความฝันกับความจิงก็ต่างกัน ?

เรื่องราวแค่เริ่มต้นขึ้น มันยังไม่ถึงความรู้สึกที่โครตพีค ที่ทำให้น้ำตาไหลได้ง่ายๆทั้งๆที่ตัวเราเองเป็นคนเข้มแข็ง ลุยๆ

แค่นี้ก่อน 5555555 จะมีคนอ่านไหมน้ะ ปล.ผิดพลาดยังไงภาษาผิดๆก็ขอโทษเด้อค้ะ
เดะพน.มาอัพต่อ จะมีคนอ่านไหมมมมมม