สวัสดีเพื่อนๆชาวพันธิปและผู้ที่มาเยี่ยมชมทุกท่าน

  เราคือเด็กผู้หญิงวัยรุ่นคนนึง ที่ไม่ได้มีอะไรครบถ้วนสมบูรณ์เหมือนคนทั่วไป แต่เราสามารถดำรงชีวิตแบบคนปกติได้... คุณอาจจะงงว่าเรามาตั้งกระทู้ทำไม ไม่ได้อยากเรียกร้องความสงสาร เราอยากตั้งกระทู้นี้ขึ้นเพราะมีคนบอกว่าเราพูดให้แรงบัลดาลใจคนได้ดี และเราอยากแบ่งปันอะไรที่เรามีล้นเหลือแล้ว ให้กับคนที่ยังไม่มี แรงบัลดาลใจเป็นสิ่งสำคัญให้ชีวิตเราก้าวเดินต่อไปข้างหน้าได้เวลาเราท้อแท้

  มา.. เราจะมาเกริ่นๆไว้ก่อนดีกว่า เราเกิดมามีตาข้างเดียว ปีกจมูกแหว่งไปเล็กๆ ไม่ใช่ไอคาดี้ซินโดรม ไม่ใช่ปากแหว่งเพดานโหว่ หลายคนนึกว่าเราเป็นโรค แต่เราไม่ได้เป็น นี่คืออะไรที่มหัศจรรย์มากๆ และคนที่เป็นแบบี้เกิดขึ้นน้อยมาก ช่วงเวลา 15 ปีที่ผ่านมา เราผ่านมาได้เพราะปาฏิหารย์ ตอนแรกหมอสันนิฐานว่าเราจะมีชีวิตได้ไม่เกิน 2 ปี ให้พ่อกับแม่เราทำใจ ท่านก็เลี้ยงดูเรามาโดยตลอด พาเราไปหาหมอตลอด เราผ่านการโดนล้อมาเยอะมาก คำถามเกี่ยวกับหน้าเรามากมาย แต่ก่อนพ่อแม่เราต้องคอยนั่งตอบคำถามคนอื่นเกี่ยวกับเรา โรงเรียนยังถามเลย "น้องเค้าจะเรียนได้หรอคะคุณพ่อ" พ่อเราบอก "เรียนได้ครับ" ท่านทั้งสองต้องคอยตอบคำถามมาโดยตลอด และให้กำลังใจเราไปในเวลาเดียวกันมาโดยตลอด จนเรามีภูมิคุ้มกันมากพอ ที่จะรับคำถามพวกนั้นในตอนนี้ และยังมีอีกหลายคำล้อที่บั่นทอนจิตใจเราในตอนนั้น แต่ก็ต้องขอบคุณคำล้อพวกนั้น ที่ทำให้เราเข้มแข็งได้ในวันนี้

  เพราะความเข้มแข็งที่มากพอ เราเลยคิดว่ามันถึงเวลาแล้วแหละ ที่จะต้อง "แบ่งปัน" กับคนอื่นบ้าง... กำลังใจและแรงบัลดาลใจมันเป็นสิ่งที่เรามองไม่เห็น แต่มันสำคัญนะคะ ลองคิดดูว่าถ้าคุณไม่มีกำลังใจ และแรงบัลดาลใจ ชีวิตคุณจะไปต่อได้อย่างไร บางคนให้กำลังใจตัวเองได้ ถือว่าดีมากๆเลยค่ะ แต่สำหรับคนที่ต้องการกำลังใจจากคนรอบข้าง คนรอบข้างนั่นแหละค่ะ สำคัญที่สุด

  ป.ล นี่เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรก ถ้ามีฟีดแบ็คดี ก็จะทำตอนต่อไป แล้วในตอนต่อไป จะมาเล่าว่าในระยะเวลา 15 ปีนี้ เราเจออะไรมาบ้าง อย่าลืมแชร์ให้เพื่อนๆอ่านกันนะคะ เผื่อมีใครสนใจ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ

คำคมประจำตอน: กำลังใจและแรงบัลดาลใจมันเป็นสิ่งที่เรามองไม่เห็น แต่มันสำคัญนะคะ ลองคิดดูว่าถ้าคุณไม่มีกำลังใจ และแรงบัลดาลใจ ชีวิตคุณจะไปต่อได้อย่างไร