ผมอายุเริ่มเยอะแล้วครับ ไม่เคยมีแฟน แล้วก็ไม่เคยชอบใครเลยมาหลายปี แบบที่ไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ เคยคิดว่าคงเป็นโสดนั่นแหล่ะ เพราะไม่ได้มีความรู้สึกอยากมี แต่อยู่มาเจอเด็กสาวคนนึงแล้วชอบมาก ด้วยช่วงอายุรู้ว่าไม่เหมาะสมเลยคิดแค่ว่า แค่ได้เห็นหน้ากันก็พอ ผมใช้เวลาอยู่นานหลายเดือนเพื่อทำให้ได้มีโอกาสได้เห็นเธออีก จนเราได้มีโอกาสได้คุยกัน แต่ก็อย่างที่บอกด้วยช่วงอายุที่ต่างกันมาก ผมไม่ได้คิดเกินเลยแม้แต่น้อย คิดแค่เพียงแค่ว่าอยากเห็นเค้ามีชีวิตที่ดีและมีความสุขก็เลยหวังว่าตราบเท่าที่เรายังมีโอกาสได้เจอกันเราก็อยากทำให้เค้ารู้สึกแบบนั้น

ด้วยความที่หลายๆอย่างเป็นใจ ทั้งการงาน โอกาส และความสัมพันธ์ของคนรอบข้าง มันทำให้เราสนิทกันเร็วมาก ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เรามีทุกอย่างเหมือนคนที่จีบกันแต่ผมไม่เคยบอกความในใจออกไป จนเค้าเป็นฝ่ายบอกกับผมเองว่าเค้าชอบผม และผมก็เล่าให้ฟังว่าผมรู้สึกกับเค้ายังไง และพยายามแค่ไหนเพื่อให้เราได้รู้จักกัน แต่ผมก็ยืนยันว่าเราคบกันไม่ได้ และผมก็ไม่อยากให้เราต้องเลิกกัน ขออยู่เป็นเพื่อนเค้าไปแบบนี้แล้วกัน

แล้ววันนึงผมก็ตกหลุมของตัวเอง ด้วยความที่อยู่ได้คุย ยิ่งได้ใกล้ชิดและแสดงความเป็นห่วงเป็นใยกัน เค้าขอผมเป็นแฟนและผมเผลอตอบตกลงไป ถึงจะเป็นช่วงเวลาไม่นาน แต่ผมแทบจะขาดเค้าไม่ได้เลยด้วยซ้ำ คิดถึง เป็นห่วง อยากเห็นหน้าอยู่ตลอดเวลา ผมแทบจะยกชีวิตที่มีให้เค้าได้ เค้าทำให้ผมมีกำลังใจที่จะสู้กับปัญหา เค้าเป็นแรงใจดีๆให้กับผมจนผมมองข้ามเรื่องราวเลวร้ายทั้งหมด และอะไรที่เคยไม่ดี มันกลายเป็นมีแต่เรื่องดีๆเข้ามาในชีวิตจนผมรู้สึกว่าเธอมาพร้อมกับสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นรอบตัวผมจริงๆ ความรู้สึกทุกอย่างมันเหมือนว่าจะพุ่งถึงจุดสูงสุด ทั้งชีวิตส่วนตัวและการงาน

ถึงผมจะรัก หวังดี และเอาใจใส่เค้าแค่ไหน แต่คงเพราะผมมันแย่เกินไป บางครั้งผมน้อยใจ และงี่เง่าใส่เธอ เพียงเพราะผมกลัวว่าตัวเองจะหมดความสำคัญกับเค้าในสักวัน ถึงแม้จะไม่เคยถึงขั้นทะเลาะ เพราะเธอจะพูดให้ผมวางใจเสมอว่าเรายังเหมือนเดิมเค้าจะไม่ไปจากผมง่ายๆแน่ ซึ่งเพราะความที่เธอก็เป็นคนที่มีคนสนใจอยู่ตลอด และผมก็อายุเริ่มเยอะแล้ว สุดท้ายมันทำให้ผมทะเลาะกับเธอเป็นครั้งแรก และเธอขอเลิกโดยที่ผมไม่ได้รั้งเอาไว้

ซึ่งพอเลิกกันไปจริงๆแล้ว ชีวิตผมอยู่แทบไม่ได้ แค่กำลังจะลุกยืนในแต่ละวันยังแทบไม่มี พยายามจะง้อขอคืนดีเธอก็ไม่สนใจใยดี แถมยังจะด่ากลับมาด้วยซ้ำ จนสุดท้ายเค้ากลับไปคบกับแฟนเก่าและพามาให้ผมเห็น ทุกๆอย่างที่ผมทำไว้เธอเลือกที่จะทิ้งไปทั้งหมด คำพูดแต่ละคำที่เธอพูดกับผมมันคือการหักหามน้ำใจทุกคำ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรที่ทำให้เธอโกรธเกลียดผมถึงขนาดนี้ ผมรู้แค่ว่าเธอเป็นคนอารมณ์รุนแรงเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่สิ่งที่ผมทำมันก็ไม่ได้ถึงขนาดที่จะต้องเจออะไรแบบนี้ ช่วงแรกๆผมไม่สามารถทำอะไรได้ แม้แต่ฝืนยิ้มหรือหัวเราะ ผมเก็บตัวอยู่คนเดียว แต่เพราะมีเพื่อนที่เป็นพยาบาลให้คำปรึกษา เลยทำให้ผมพยายามสู้กับความจริง ทุกวันนี้หลายๆครั้งที่เจอ ผมพยามที่จะมีชีวิตที่ยิ้มให้ได้เมื่อเจอหน้าเค้าทั้งๆที่ข้างในยังเศร้าร้องไห้และนอนไม่หลับมาแทบทุกคืนจนตอนนี้สภาพร่างกายย่ำแย่ ปรึกษาเพื่อนที่เป็นพยาบาลเค้าก็บอกว่าเธอต้องไปหาหมอ เพราะเธออยู่ในภาวะซึมเศร้าแล้ว

แต่ทุกวันนี้ที่เราเจอกัน เค้าก็ทำหลายๆอย่างให้ผมรู้สึกเจ็บแทบทุกครั้งที่เจอ ไม่ว่าผมจะพยายามลุกขึ้นยืนแค่ไหน ก็เหมือนถูกทำให้ล้มลงไปใหม่ทุกที ผมอยากทำใจให้ได้ซักที แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเพราะตอนนี้ชีวิตผมแทบจะพังเพราะมันยุ่งเหยิงไปหมดแล้ว ถ้าผมไม่สามารถลุกขึ้นมาได้จริงๆภายในเร็วๆนี้ ทุกอย่างที่ผมมีมันจะต้องพังกันไปหมดจริงๆแน่ๆ

ทุกวันนี้เรายังมีโอกาสได้เจอกัน ถึงจะมีคนบอกว่าถ้าเค้าเกลียดจริง เค้าไม่มาให้เห็นหรอก แต่จากที่ผมทราบเค้าไม่ได้คิดแบบนั้น เค้าไม่ได้แคร์ผมด้วยซ้ำว่าจะรู้สึกยังไงที่เจอ และยังพูดกับเพื่อนเค้าเสมอว่าไม่มีทางคืนดีเพราะเค้ารำคาญ

สุดท้ายผมก็แค่อยากหาวิธีที่จะทำใจจากเรื่องนี้ให้ได้ เพราะเรื่องคืนดีสำหรับเค้าคงเป็นไปไม่ได้ เพราะเค้าเกลียดผมไปซะแล้ว ขอโทษนะครับที่ผมบ่นยาว อย่างน้อยถึงไม่มีคนตอบก็ขอให้ได้ระบายก็ยังดี