พ ล อ ย ห วิ ว ไ ห ว ใ จ ห า ย อี ก ว า ย วุ่ น
ข อ ผ ล บุ ญ บั น ด า ล ใ ห้ ผ่ า น ร้ า ย
(เ ป ล ว อั ค คี)
อย่ากังวล อาการ แผ้วผ่านกราย
มิมากมาย เพียงล้า เป็นคราคราว
(สุนันท์ยา)


ต้องรักษา ตามต่อ ดังหมอบอก
อาการออก บางที มีเหน็บหนาว
กำลังใจ พิสุทธิ์ ประดุจดาว
สุกสกาว แห่งพลัง ความหวังมี
(สุนันท์ยา)


แม้รู้สึก อ่อนแอ ท้อแท้บ้าง
แต่ทุกอย่าง มิได้ เลวร้ายนี่
(สุนันท์ยา)
ถู ก ต้ อ ง แ ล้ ว แ ก้ ว ข วั ญ กั ล ย า ณี
ก็ ดู สิ .. ส น ท น า ช่ า ง น่ า ฟั ง
(เ ป ล ว อั ค คี)


รั บ รู้ ไ ด้ ค ล้ า ย เ จ้ า ยั ง เ ย้ า ห ย อ ก
แ ม้ น ข้ า ง น อ ก ห น า ว เ ห น็ บ เ จ็ บ เ นื้ อ ห นั ง
แ ต่ ข้ า ง ใ น ใ ย นุ่ น อ บ อุ่ น จั ง
ด้ ว ย เ จ้ า ยั ง เ ห ย า ะ อั ก ษ ร ม า อ้ อ น อิ ง
(เ ป ล ว อั ค คี)



มาอีกเวอร์ชั่นครับผม
เพื่อแจ้งข่าวคราวว่า
คุณสุนันท์ยายังเข้มแข็งอยู่จวบจนวินาทีนี้(ขณะนี้ เธอยังอยู่ในรพ.แห่งหนึ่งตั้งแต่วันที่ผมตั้งกระทู้ที่แล้ว)

กระทู้ที่แล้ว
ผมเฝ้าหวังคุณสุนันท์ยาจะพร้อมมาตอบคอมเม้นท์เพื่อนๆไปด้วยกัน
ปรากฎว่า  ผมไปเพิ่มความกดดันให้เธอโดยไม่รู้ตัว
ขอโทษคุณสุนันท์ยามา ณ ที่นี้ด้วย     อีกครั้ง!


กระทู้ใหม่นี้
คุณสุนันท์ยาบอกกับผมแล้วว่า
หากเธอยังเขียนบทกวีได้(บนมือถือ.. แม้ยังอยู่ใน รพ.)
เธอจะมาตอบคอมเม้นท์เพื่อนๆด้วยคนครับผม