มีหลายอย่างที่ผมได้ยินคนมักจะบ่นว่าของเก่าดีกว่า หรือของสมัยนี้สู้สมัยก่อนไม่ได้

ตัวอย่างที่เห็นชัดคือละคร อย่างพวกละครจักร ๆ วงศ์ ๆ สมัยก่อนถึงเอ็ฟเฟ็กต์จะไม่เนียน ไม่ตระการตาเท่าสมัยนี้ แต่ทำไมเราถึงรู้สึกดูแล้วสนุก ทั้งที่ภาพมันหลอกตามาก ๆ ในขณะเดียวกันสมัยนี้ที่เอ็ฟเฟ็กต์ ซีจีดีกว่าสมัยก่อน แต่เนื้อเรื่องกลับแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด เรื่องหนึ่งฉายกันทีเป็นปี ๆ เนื้อหาก็ทำให้ดูไร้สาระ บทก็กลายเป็นเหมือนสร้างให้เด็กดู บางทียังออกทะเลไปไกล ผิดเพี้ยนจากบทประพันธ์ต้นฉบับไปอีก

หรืออย่างละคร นางอาย ที่ตามท้องเรื่อง โรงเรียนของนางเอกจะบังคับให้พูดภาษาอังกฤษกันในโรงเรียน ซึ่งที่ผมย้อนไปดูของเวอร์ชั่นก่อนในยูทูบ เวลาอยู่ในโรงเรียน นางกับสายสุดาเถียงกัน ทะเลาะกันเป็นภาษาอังกฤษจริง ๆ แล้วมีขึ้นคำแปลข้างล่าง สมจริงตามบทประพันธ์ หรืออย่างละครเจ้าสัวน้อย มีฉากสมัยที่อากงของนางเอกอยู่เมืองจีน เวลาคุยกับเพื่อนก็คุยเป็นภาษาจีนจริง ๆ ให้ความรู้สึกที่สมจริงมาก ไม่ใช่เหมือนทุกวันนี้ แม้บทประพันธ์จะเขียนว่าเหตุเกิดที่ประเทศนั้นประเทศนี้ ก็พูดไทยกันทั้งเรื่อง เหมือนคนทำละครสมัยก่อนตั้งใจและพิถีพิถันจริง ๆ อาจจะมีการค้นคว้า หรือหาผู้เชี่ยวชาญมาเขียนบทที่เป็นภาษานั้น ๆ ให้ ไม่ใช่เหมือนสมัยนี้ที่บางทีเวลาทำละครแทบไม่หาข้อมูลอะไรเลย อยากทำก็ทำ เลยมีอะไรให้ออกมาจับผิดบ่อย ๆ โดยเฉพาะเรื่องทางการแพทย์

ในเรื่องอื่น ๆ เช่นพวกขนม ของกิน อันนี้พอเข้าใจว่ามาจากสภาพเศรษฐกิจ ทำให้บางครั้งคนทำต้องลดต้นทุน ส่งผลให้ขนมหลายอย่าง หลายยี่ห้อ มีปริมาณที่เล็กลง หรือบางทีแทบจะสัมผัสอะไรที่มันเป็นหลักของของกินชนิดนั้นไม่ได้เลย สมมติขนมปังไส้ครีม ครีมก็มีอยู่นิดนึง อะไรแบบนั้น

หรือหนังสือเรียน อันนี้ผมไม่ได้เป็นคนคิดเอง แต่ครูเป็นคนพูด คือตอน ม.ปลาย ผมเรียนวิชาสุขศึกษา แล้วตอนนั้นเหมือนครูเขาเห็นหนังสือที่ผมใช้ คือในหนังสือฉบับเก่ามันมีบทเรียนหนึ่งที่เขาคิดว่าในหนังสือฉบับใหม่ก็มี แต่พอพวกผมบอกว่าไม่มี ครูเขาก็บอกว่า "หนังสือยิ่งทำยิ่งแย่" แล้วคือหนังเรียนยุคหลัง ๆ นี่แบบ บางเฉียบ

ทั้ง ๆ ที่เวลาผ่านไป อะไร ๆ มันน่าจะดีขึ้น แต่ทำไมหลายอย่างยิ่งทำแล้วถึงยิ่งแย่ลง