ความเดิมตอนที่แล้ว
https://m.ppantip.com/topic/35932238?
หลังจากวันนั้น ผมก็ได้มีโอกาสเจอเขาอีก แล้วได้บันทึกไดอารี่ต่อ
21 ธ.ค.59 - วันนี้ตั้งใจไว้แล้วว่า 6โมงจะไปยืนรอเขา วันนี้ต้องเจอให้ได้ ... จนเวลาก็ถึง6โมง ก็เลยรีบออกไปพี่เขาที่ป้ายรถเมล์ เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ เราก็มองกวาดไปทั่วๆว่าเขามาจากทั้งไหน จนเกือบ6โมงกว่า เขาก็นั่งรถTaxiมาลงก่อนถึงป้าย เขาใส่เชิ้ตกางเกงขายาวสีขาว รองเท้าหุ้มสั้นสีดำพื้นออกดำสลับแดง แล้วก็มายืนรอรถเมล์ เราก็รีบลุกจากเก้าอี้แล้วไปยืนใกล้ๆเสาที่เขาเคยยืน สักพักเขาก็เดินมายืนบริเวณเสาที่เขายืนประจำ (ซึ่งห่างกันไม่มาก) เราก็พยายามมองเขาบ่อยๆนะ แต่ก็ไม่กล้าทักว่ะ เห็นเขาฟังเพลงตลอดเลย สักพักรถปอ.11ก็มา เขาสะดุ้งแล้วก็รีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์ เราก็วิ่งตามไปติดๆ น้ำหอมเขากลิ่นหอมมาก คือดี^^ เรามานั่งฝั่งซ้ายด้านหน้า เขายืนที่ประจำ ฝั่งตรงข้าม
สักพักนึงก็มานั่งเก่าอี้ตัวข้างหน้าเรา!!! SHIT!!! กูทำไงดีวะ
เวลาก็ผ่านไป โชคดีรถติด จนประมาณ18.51จำได้เลย เราทักเขาไป
J : สวัสดีครับ
เขาหันกลับมาแล้วตกใจตาโต
? : ครับ? มีอะไรหรือเปล่าคับ
J : พี่ทำงานแถวนี้หรอครับ
? : ใช่ครับ
J : ทำงานอะไรคับ
? : ทำงานโรงงานครับ มีอะไรหรือเปล่าคับ?
J : อ้อ... เปล่าครับ
เเล้วเราก็เขาสู่ช่วงDead air ในใจตอนนั้นคิดไว้แล้วว่า เขาคงไม่สนใจเราแน่ๆ (กูนกแน่ๆ) คงไม่มีโอกาสได้คุยต่อแล้ว เราก็สังเกตเขานะ หันไปหันมา จนกระทั่งเขาหันมาหาเราเว้ย แล้วยิ้มแบบเป็นมิตรมาก เราก็ยิ้มกลับเขาตอบ คือฉากนั้นนี่ติดตาเรามาก เลยทิ้งจังหวะสักพักนึงแล้วชวนเขาคุยต่อ
J : แล้วพี่มาทำงานแถวนี้นานหรือยังคับ
? : พึ่งมาทำได้3-4 เดือนครับ
J : พี่ทำงานเกี่ยวกับอะไรหรอคับ
? : ฝึกอบรมครับ
J : ผมพึ่งจะมาฝึกงานแถวนี้น่ะคับเลยไม่ค่อยรู้อะไร
J : แล้วปกตินี่เลิก 6โมงหรอคับ 5.30?
? : 6โมงคับ แถวนี้หารถยากนะ ต้องรอรถนานแล้วน้องอยู่แถวไหนหรอคับ
J : ผมอยู่แถวรามครับ
? : อ่อ... งั้นน่าจะลงที่ใกล้ๆกันนะ ที่พักพี่ก็อยู่ฝั่งตรงข้ามแยกที่น้องจะลง , แล้วน้องก็นั่งมอไซต์กลับบ้าน
J : ครับผมใช่คับ พี่หน้าคล้ายคนที่ผมรู้จักเลยแต่ไม่น่าจะใช่ พี่ไม่ได้ชื่อตั๊มใช่ไหมคับ
? : ไม่ใช่ครับ
J : แล้วพี่ชื่ออะไรหรอคับ
? : เก่งครับ
J : ผมแจ๊คนะครับ
(เท่าที่จำได้ก็ประมาณนี้แรกเขาดูถามคำตอบคำนะ แต่หลังๆก็ดูเขาพูดบ้างดูสนใจขึ้น)
หลังจากนั้นเขาก็หันกลับไป แล้วมีผู้หญิงแก่มา แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนให้ แล้วก็มายืนเข้าหาเรา ตอนนั้นนี่แบบ เชี่ยยยย!!! ตื่นเต้น! สักพักนึงเขาก็บอกว่า
K : ผมไปก่อนนะครับ
เราก็ตอบรับกลับไป แล้วก็มองไปข้างหน้าก็ใกล้ถึงแยกพัฒนาการแล้ว ก็เลย ต่อแถวลง เขาลงแล้วก็เดินริ่วไปข้างหน้าเลย ดูเขามีความสุขนะ แบบฟังเพลงแล้วแกว่งเเขนดีดนิ้ว เรามองตามเขาตลอดตั้งแต่ลงนะ หลังจากที่เขาเดินไปได้สักระยะนึงเขาก็หันหลังกลับมา (ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เขามองหาเราเปล่านะ) แต่ก็ดีใจมากๆที่เรากล้า ยังไม่จบ เราทิ้งระยะแล้วก็ให้เขาเดินนำหน้าไปประมาณ100เมตร แล้วเราก้สังเกตแล้วเดินตาม (โคดโรคจิต) สรุผว่าเขาเข้าเซเว่น เราก็เดินเลยไปหลบมุมไกลๆ พอดีเซเว่นตรงนั้นมันติดกับทางเข้าคอนโด Lumpini ville Pattanakarn New เราก็รอไปรอมา ก็เดินย้อนกลับไผดูที่หน้าเซเว่น เขาก็หายไปแล้วคาดว่า เขาน่าจะอยู่คอนโดตรงนั้นแหละ เพราะไม่เห็นว่าเดินย้อนกลับไปไหน ... พรุ่งนี้ต้องเจออีกให้ได้ อิอิ
22 ธ.ค. 59 - วันนี้ก็ไปรอเวลาเดิมเนอะ เขามาประมาณ6.20น. คือแท็กซี่มาจอดแล้วมีรางให้รู้เลยว่าเป็นเขาแน่ๆ แต่ยังไม่ได้คุยกันนะ เขาใส่เสื้อสีดำ กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าคัทชูหนังสีดำ
แล้วรถก็มาก่อน แจ๊ครอพี่เก่งขึ้นรถก่อนแล้วค่อยขึ้นคนสุดท้าย คิดว่าเขาน่าจะสังเกตได้ว่า เราขึ้นคันเดียวกัน คนค่อยข้างเยอะมากในรถ เราเลยได้ไปนั่งข้างหลังถัดจากประตูมาแถวที่2ด้านขวา ส่วนเขาก็ยืนเหมือนเดิม แต่ปกตินะ เขาจะหันไปข้างหน้าอย่างเดียว แต่วันนี้รู้สึกแปลกๆนะ เขาหันหน้าไปทางหน้าต่าง มีโหนที่จับบ้าง ใช้แขนเท้าตรงขอบหน้าต่างด้วย
จนกระทั่ง! พี่เขาหันมาข้างหลัง แล้วเราก็สบตากันพอดี แล้วเขาก็ยิ้มให้เราในวันนี้เป็นครั้งแรก 18.36น. เราก็ยิ้มกลับ ตอนนั้นแทบจะละลายเลย คือมันดีต่อใจจริงๆ^^ รถค่อนข้างติดแถวสามแยก จนกระทั่งพี่เก่งเขาดูแล้วว่าน่าจะได้เวลาลง เราก็เลยลุกเพื่อไปต่อแถวจะลง พี่เขาก็กดอ็อด แล้วหันมาหาเราแล้วยิ้มกว้างให้เราอีกที เราก็ยิ้มตอบ แต่ไม่ได้พูดอะไร พอลงจากรถเขาก็เดินตรงเดินไปลานจอดรถระแวกนั้น ตอนนั้นสองจิตสองใจมากว่าจะไปทางไหน ก็เลยเดินตามเขาไป เขาก็ตกใจแล้วพูดว่า
K : อ้าว! เห็นเมื่อวานยืนรอที่ป้ายรถเมล์อยู่
J : เด่วผมจะไปขึ้นมอไซต์ข้างหน้าครับ
K : อ่อ...
J : คือผมไม่ค่อยชินทางเท่าไหร่
K : แล้วปกติลงป้ายไหน
J : เอ่อออ ป้ายก่อนหน้านี้ล่ะคับ แล้วก็ต่อรถ แต่ก็ไปได้เหมือนกันครับ^^
แล้วเราสองคนก็เดินด้วยกัน รู้สึกว่าใกล้มาก จากนั้นเขาก็ชวนเราคุยรัวๆ
K : แล้วเรียนที่ไหน
J : ผมเรียนสัตวแพทย์ ม.มหานครครับ
K : อ่อออ ม.มหานคร พี่ทำงานฝ่ายบุคคล น้องที่มาทำงานกับพี่ จบคณะวิศวะ มาจากมหานครเหมือนกันเลย
J : แล้วเขาโอเคไหมครับ
K : ก็โอเคนะ
J : แล้วทำงานเหนื่อยไหมครับวันนี้
K : นิดนึงนะ (แล้วเขาก็ยิ้มให้^^) แล้วน้องฝึกงานเป็นไงบ้าง
J : วันนี้เหนื่อยครับ มีเคสผ่าตัด4-5ตัว
K : ดีครับ ฝึกงานเยอะๆได้ประสบการณ์เยอะ แล้วน้องอยู่รามเท่าไหร่
J : หลังรามครับ
K : อ้าว เมื่อก่อนพี่ก็อยู่หลังราม ซอยพูนทรัพย์สิน
J : เนี่ย ผมก็อยู่ซอยพูนทรัพย์สิน
K : เป็นบ้านหรอคับ
J : ใช่ครับ เป็นตึก ผมอยู่ชั้น5
K : งี้เราก็เป็นคนกรุงเทพใช่ไหม
J : ใช่ครับ แต่ผมเกิดเชียงใหม่
พอเขาได้ยินแล้วเขาก็ยิ้มออกแล้วก็อู้กำเมืองใส่สำเนียงก็มา
K : อู้กำเมืองได้ก่ครับ (น่าจะพูดประมาณนี้)
J : พูดไม่ได้ครับ^^ แต่ฟังออกหมดนะครับ เอ้อ... ผมว่าจะถามพี่นานแล้วว่า พี่เป็นลูกครึ่งหรือเปล่า
K : ไม่นะ ไม่ได้เป็นลูกครึ่งอะไร แล้วเราอายุกี่ขวบแล้ว
เด่วนี้ เรียกขวบเลยหรอ
J : ตอนนี้อายุ 21ปีครับ ปีหน้ามีนา ก็22แล้วครับ
ตอนนั้นโง่มากที่ไม่ได้ถามอายุเขา555จนมาถึงใกล้คอนโดเขา
K : เด่วเราขึ้นสะพานข้ามไปนั่งมอไซต์ ฝั่งนู้นใช่ไหม
J : เด่วผมขึ้นวินตรงนี้ครับ
K : อ่อ งั้นไว้เจอกันครับ^^
แล้วเขาก็เอามือข้างซ้านมาแตะมือข้างขวาเราเบาๆ แล้วเดินไป มีหันกลับมามองหางตาบ้าง หลังจากนั้นเราก็ยิ้มตลอดเวลาเลย จนถึงบ้าน^^
****
ผมฝึกงานที่รพส.ถึงวันที่27ครับ แน่นอนตั้งแต่วันที่22 ถ้าผมมีโอกาส ก็จะไปรอเขาเวลาเดิม แต่ไม่เจอเขาอีกแล้ว ผมรอเขาตั้งแต่6โมงเย็นจนถึง1ทุ่ม 1ทุ่มกว่าทุกวัน ผมคิดว่าผมจะถอดใจแล้วจริงๆ เพราะมันค่อนข้างเหนื่อยนะ ที่แบบเราหวังอะไรไว้แล้ว (แต่ทุกคนรอบตัวผมก็บอกผมเสมอว่า "อย่าคาดหวัง") แล้วมันไม่ได้ตามที่หวังก็ห่อเหี่ยว จนเป็นธรรมดาของผม ที่ต้องรอ รอ รอ ไปเรื่อยๆ ผมได้เล่า และระบายเรื่องราวกับเพื่อนสนิทกับรุ่นพี่ที่คณะ มีพี่คนนึงซึ่งเป็นเหมือนกัน เขาบอกกับผมว่า "พี่คอยเชียร์เราอยู่อย่าพึ่งหมดหวัง แจ๊คไปเลยเว้ย ไปรอที่เดิม ไปรอที่ที่น่าจะเจอเขา โดยให้เหตุผลกับแจ๊คว่า "อย่างน้อยจะได้ไม่เสียใจที่ไม่ได้ทำนะ" เพราะพี่คนนี้ทำให้ผมเปลี่ยนใจ!!!
แล้วเฝ้ารอใหม่ แพลนของผมคือ หลังปีใหม่วันที่3-5ม.ค. ผมต้องขอเฟสหรือไลน์เขาให้ได้ ในใจตอนนั้นแค่ภาวนา ขอให้ได้เจอกันอีกครั้ง ไม่จำเป็นว่าเขาจะต้องมาชอบผม ผมเพียงขอให้เรารู้จักกันแค่นั้นก็พอ เขาอาจจะไม่ได้เป็นเหมือนผม แต่ขอแค่เราได้รู้จักแค่นั้น
เมื่อวานนี้ วันที่3ม.ค.
ผมวิ่งที่กกท.เสร็จก็ไปรอหน้าเซเว่น ซึ่งอยู่หน้าคอนโดเขา จนถึง1ทุ่มกว่า แต่ก็ไม่เจอ ก็เลยตัดใจกลับบ้าน
จนมาวันนี้ ผมคิดว่าเราจะต้องเจอเขาแน่ๆ
ผมไปรอเวลาเดิม ผมไปรอเขาประมาณ6โมงนิดๆ เพราะกะเวลาเขาน่าจะกลับมาถึงอีกไม่นาน แล้ว!!! ผมก็เจอเขาอีกครั้งนึง เขาน่าจะกลับมาคอนโดได้สักพักแล้ว เพราะไม่ได้สะพายกระเป๋า เขาก็เดินเข้าเซเว่นทันที ผมรู้ว่าเขาสังเกตได้ว่า ผมยืนรอหน้าเซเว่น ตอนนั้นผมตื่นเต้นมากๆ ทำตัวไม่ถูก พอพี่เขาออกมาจากเซเว่น ผมก็ทักทาย
J : สวัสดีครับ
เขาทำหน้าตกใจนิดๆ ที่ได้เจอกันอีกครั้ง
K : อ้าว สวัสดีครับ มาทำอะไรแถวนี้
J : มาวิ่งครับ
K : นี่ผมอยู่ที่นี่เอง เอ่อ เด่วผมไปซื้อของฝั่งตรงข้ามก่อนนะ ไว้เจอกันนะ
แล้วเขาก็เดินข้ามฟากไปฝั่งตรงข้าม จิตใจผมตอนนั้นไม่อยู่กับตัวเลย คือดีใจปนตื่นเต้นมากๆ ที่อีกครั้งนึง ได้เจอเขาอีก มีโอกาสได้คุยกับเขาอีก และต้องไม่พลาดแน่ๆ ที่จะขอเฟสหรือไลน์ไว้ติดต่อ
พี่เขาข้ามกลับมา พอเราสบตากันเขาก็พูดว่า
K : ไว้เจอกัน ๆ
ตอนนั้นผมงงงมาก เขาทำตัวรีบๆ แล้วก็รีบเดินไป แล้วผมก็เรียก
J : พี่ครับ!
นึกว่าเขาจะหยุด แต่เขาก็เดินไปแล้วพูดประโยคเดิม
K : ไว้เจอกันๆ
ตอนนั้นผมพึ่งสังเกตเห็นว่า มีคนอีกคนยืนรอเขาอยู่ น่าจะอายุมากกว่า ตัวเตี้ยกว่า ยืนอยู่แล้วเขาก็เดินไปด้วยกัน เขาคงถามว่าผมเป็นใคร ตอนนั้นผมรู้แล้วว่า
ผมคงจบ (นก555) ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ ผมไม่เสียใจครับที่ได้ตัดสินใจทำอะไรแปลกๆ ที่ผมไม่เคยทำมาก่อน ผมดีใจที่ช่วงชีวิตขณะนึงได้รู้จักเขา มาเติมเต็มให้ปิดเทอมของผมยิ้ม มีความสุข ถึงแม้มันจะไม่ได้สานต่อ หรือเป็นไปอย่างที่ผมหวัง ผมคิดว่าผมเข้มแข็งขึ้นนะ ที่เจอเหตุการณ์ผิดหวังแล้วได้เรียนรู้ไปกับมัน เขาไม่ได้ผิดที่เขาเลือกแบบนั้น แต่ผมคิดว่าจะดีสะกว่าที่เขาทำแบบนี้ "ผมจะได้ตัดใจ และเดินก้าวต่อ" ^^ ตอนนี้ผมโอเคมากๆ ถึงแม้จะผิดหวัง แต่อยากจะบอกกับเขานะครับว่า "ยินดีที่ได้รู้จัก"
ตอนนี้ผมคิดว่า ผมจะแพลนทำให้ตัวเองดีขึ้น หุ่นดีขึ้น ดูแลตัวเองมากขึ้น ผมคิดกับตัวเองเสมอว่า ผมหน้าตาไม่ได้แย่ เรียนไม่แย่ เพราะฉะนั้น สักวันผมต้องเจอคนที่เห็นคุณค่าในตัวเองได้แน่นอนครับ!^^
ผมไม่รู้นะว่าจะมีคนเข้ามาอ่านไหม 555 แต่อยากขอบคุณถ้าคุณอ่านมันจนจบ
ขอบคุณมากจริงๆ^^
[ช-ช] แอบชอบคนที่ป้ายรถเมล์ (ต่อ)(ตอนจบ)
https://m.ppantip.com/topic/35932238?
หลังจากวันนั้น ผมก็ได้มีโอกาสเจอเขาอีก แล้วได้บันทึกไดอารี่ต่อ
21 ธ.ค.59 - วันนี้ตั้งใจไว้แล้วว่า 6โมงจะไปยืนรอเขา วันนี้ต้องเจอให้ได้ ... จนเวลาก็ถึง6โมง ก็เลยรีบออกไปพี่เขาที่ป้ายรถเมล์ เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ เราก็มองกวาดไปทั่วๆว่าเขามาจากทั้งไหน จนเกือบ6โมงกว่า เขาก็นั่งรถTaxiมาลงก่อนถึงป้าย เขาใส่เชิ้ตกางเกงขายาวสีขาว รองเท้าหุ้มสั้นสีดำพื้นออกดำสลับแดง แล้วก็มายืนรอรถเมล์ เราก็รีบลุกจากเก้าอี้แล้วไปยืนใกล้ๆเสาที่เขาเคยยืน สักพักเขาก็เดินมายืนบริเวณเสาที่เขายืนประจำ (ซึ่งห่างกันไม่มาก) เราก็พยายามมองเขาบ่อยๆนะ แต่ก็ไม่กล้าทักว่ะ เห็นเขาฟังเพลงตลอดเลย สักพักรถปอ.11ก็มา เขาสะดุ้งแล้วก็รีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์ เราก็วิ่งตามไปติดๆ น้ำหอมเขากลิ่นหอมมาก คือดี^^ เรามานั่งฝั่งซ้ายด้านหน้า เขายืนที่ประจำ ฝั่งตรงข้าม
สักพักนึงก็มานั่งเก่าอี้ตัวข้างหน้าเรา!!! SHIT!!! กูทำไงดีวะ
เวลาก็ผ่านไป โชคดีรถติด จนประมาณ18.51จำได้เลย เราทักเขาไป
J : สวัสดีครับ
เขาหันกลับมาแล้วตกใจตาโต
? : ครับ? มีอะไรหรือเปล่าคับ
J : พี่ทำงานแถวนี้หรอครับ
? : ใช่ครับ
J : ทำงานอะไรคับ
? : ทำงานโรงงานครับ มีอะไรหรือเปล่าคับ?
J : อ้อ... เปล่าครับ
เเล้วเราก็เขาสู่ช่วงDead air ในใจตอนนั้นคิดไว้แล้วว่า เขาคงไม่สนใจเราแน่ๆ (กูนกแน่ๆ) คงไม่มีโอกาสได้คุยต่อแล้ว เราก็สังเกตเขานะ หันไปหันมา จนกระทั่งเขาหันมาหาเราเว้ย แล้วยิ้มแบบเป็นมิตรมาก เราก็ยิ้มกลับเขาตอบ คือฉากนั้นนี่ติดตาเรามาก เลยทิ้งจังหวะสักพักนึงแล้วชวนเขาคุยต่อ
J : แล้วพี่มาทำงานแถวนี้นานหรือยังคับ
? : พึ่งมาทำได้3-4 เดือนครับ
J : พี่ทำงานเกี่ยวกับอะไรหรอคับ
? : ฝึกอบรมครับ
J : ผมพึ่งจะมาฝึกงานแถวนี้น่ะคับเลยไม่ค่อยรู้อะไร
J : แล้วปกตินี่เลิก 6โมงหรอคับ 5.30?
? : 6โมงคับ แถวนี้หารถยากนะ ต้องรอรถนานแล้วน้องอยู่แถวไหนหรอคับ
J : ผมอยู่แถวรามครับ
? : อ่อ... งั้นน่าจะลงที่ใกล้ๆกันนะ ที่พักพี่ก็อยู่ฝั่งตรงข้ามแยกที่น้องจะลง , แล้วน้องก็นั่งมอไซต์กลับบ้าน
J : ครับผมใช่คับ พี่หน้าคล้ายคนที่ผมรู้จักเลยแต่ไม่น่าจะใช่ พี่ไม่ได้ชื่อตั๊มใช่ไหมคับ
? : ไม่ใช่ครับ
J : แล้วพี่ชื่ออะไรหรอคับ
? : เก่งครับ
J : ผมแจ๊คนะครับ
(เท่าที่จำได้ก็ประมาณนี้แรกเขาดูถามคำตอบคำนะ แต่หลังๆก็ดูเขาพูดบ้างดูสนใจขึ้น)
หลังจากนั้นเขาก็หันกลับไป แล้วมีผู้หญิงแก่มา แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนให้ แล้วก็มายืนเข้าหาเรา ตอนนั้นนี่แบบ เชี่ยยยย!!! ตื่นเต้น! สักพักนึงเขาก็บอกว่า
K : ผมไปก่อนนะครับ
เราก็ตอบรับกลับไป แล้วก็มองไปข้างหน้าก็ใกล้ถึงแยกพัฒนาการแล้ว ก็เลย ต่อแถวลง เขาลงแล้วก็เดินริ่วไปข้างหน้าเลย ดูเขามีความสุขนะ แบบฟังเพลงแล้วแกว่งเเขนดีดนิ้ว เรามองตามเขาตลอดตั้งแต่ลงนะ หลังจากที่เขาเดินไปได้สักระยะนึงเขาก็หันหลังกลับมา (ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เขามองหาเราเปล่านะ) แต่ก็ดีใจมากๆที่เรากล้า ยังไม่จบ เราทิ้งระยะแล้วก็ให้เขาเดินนำหน้าไปประมาณ100เมตร แล้วเราก้สังเกตแล้วเดินตาม (โคดโรคจิต) สรุผว่าเขาเข้าเซเว่น เราก็เดินเลยไปหลบมุมไกลๆ พอดีเซเว่นตรงนั้นมันติดกับทางเข้าคอนโด Lumpini ville Pattanakarn New เราก็รอไปรอมา ก็เดินย้อนกลับไผดูที่หน้าเซเว่น เขาก็หายไปแล้วคาดว่า เขาน่าจะอยู่คอนโดตรงนั้นแหละ เพราะไม่เห็นว่าเดินย้อนกลับไปไหน ... พรุ่งนี้ต้องเจออีกให้ได้ อิอิ
22 ธ.ค. 59 - วันนี้ก็ไปรอเวลาเดิมเนอะ เขามาประมาณ6.20น. คือแท็กซี่มาจอดแล้วมีรางให้รู้เลยว่าเป็นเขาแน่ๆ แต่ยังไม่ได้คุยกันนะ เขาใส่เสื้อสีดำ กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าคัทชูหนังสีดำ
แล้วรถก็มาก่อน แจ๊ครอพี่เก่งขึ้นรถก่อนแล้วค่อยขึ้นคนสุดท้าย คิดว่าเขาน่าจะสังเกตได้ว่า เราขึ้นคันเดียวกัน คนค่อยข้างเยอะมากในรถ เราเลยได้ไปนั่งข้างหลังถัดจากประตูมาแถวที่2ด้านขวา ส่วนเขาก็ยืนเหมือนเดิม แต่ปกตินะ เขาจะหันไปข้างหน้าอย่างเดียว แต่วันนี้รู้สึกแปลกๆนะ เขาหันหน้าไปทางหน้าต่าง มีโหนที่จับบ้าง ใช้แขนเท้าตรงขอบหน้าต่างด้วย
จนกระทั่ง! พี่เขาหันมาข้างหลัง แล้วเราก็สบตากันพอดี แล้วเขาก็ยิ้มให้เราในวันนี้เป็นครั้งแรก 18.36น. เราก็ยิ้มกลับ ตอนนั้นแทบจะละลายเลย คือมันดีต่อใจจริงๆ^^ รถค่อนข้างติดแถวสามแยก จนกระทั่งพี่เก่งเขาดูแล้วว่าน่าจะได้เวลาลง เราก็เลยลุกเพื่อไปต่อแถวจะลง พี่เขาก็กดอ็อด แล้วหันมาหาเราแล้วยิ้มกว้างให้เราอีกที เราก็ยิ้มตอบ แต่ไม่ได้พูดอะไร พอลงจากรถเขาก็เดินตรงเดินไปลานจอดรถระแวกนั้น ตอนนั้นสองจิตสองใจมากว่าจะไปทางไหน ก็เลยเดินตามเขาไป เขาก็ตกใจแล้วพูดว่า
K : อ้าว! เห็นเมื่อวานยืนรอที่ป้ายรถเมล์อยู่
J : เด่วผมจะไปขึ้นมอไซต์ข้างหน้าครับ
K : อ่อ...
J : คือผมไม่ค่อยชินทางเท่าไหร่
K : แล้วปกติลงป้ายไหน
J : เอ่อออ ป้ายก่อนหน้านี้ล่ะคับ แล้วก็ต่อรถ แต่ก็ไปได้เหมือนกันครับ^^
แล้วเราสองคนก็เดินด้วยกัน รู้สึกว่าใกล้มาก จากนั้นเขาก็ชวนเราคุยรัวๆ
K : แล้วเรียนที่ไหน
J : ผมเรียนสัตวแพทย์ ม.มหานครครับ
K : อ่อออ ม.มหานคร พี่ทำงานฝ่ายบุคคล น้องที่มาทำงานกับพี่ จบคณะวิศวะ มาจากมหานครเหมือนกันเลย
J : แล้วเขาโอเคไหมครับ
K : ก็โอเคนะ
J : แล้วทำงานเหนื่อยไหมครับวันนี้
K : นิดนึงนะ (แล้วเขาก็ยิ้มให้^^) แล้วน้องฝึกงานเป็นไงบ้าง
J : วันนี้เหนื่อยครับ มีเคสผ่าตัด4-5ตัว
K : ดีครับ ฝึกงานเยอะๆได้ประสบการณ์เยอะ แล้วน้องอยู่รามเท่าไหร่
J : หลังรามครับ
K : อ้าว เมื่อก่อนพี่ก็อยู่หลังราม ซอยพูนทรัพย์สิน
J : เนี่ย ผมก็อยู่ซอยพูนทรัพย์สิน
K : เป็นบ้านหรอคับ
J : ใช่ครับ เป็นตึก ผมอยู่ชั้น5
K : งี้เราก็เป็นคนกรุงเทพใช่ไหม
J : ใช่ครับ แต่ผมเกิดเชียงใหม่
พอเขาได้ยินแล้วเขาก็ยิ้มออกแล้วก็อู้กำเมืองใส่สำเนียงก็มา
K : อู้กำเมืองได้ก่ครับ (น่าจะพูดประมาณนี้)
J : พูดไม่ได้ครับ^^ แต่ฟังออกหมดนะครับ เอ้อ... ผมว่าจะถามพี่นานแล้วว่า พี่เป็นลูกครึ่งหรือเปล่า
K : ไม่นะ ไม่ได้เป็นลูกครึ่งอะไร แล้วเราอายุกี่ขวบแล้ว
เด่วนี้ เรียกขวบเลยหรอ
J : ตอนนี้อายุ 21ปีครับ ปีหน้ามีนา ก็22แล้วครับ
ตอนนั้นโง่มากที่ไม่ได้ถามอายุเขา555จนมาถึงใกล้คอนโดเขา
K : เด่วเราขึ้นสะพานข้ามไปนั่งมอไซต์ ฝั่งนู้นใช่ไหม
J : เด่วผมขึ้นวินตรงนี้ครับ
K : อ่อ งั้นไว้เจอกันครับ^^
แล้วเขาก็เอามือข้างซ้านมาแตะมือข้างขวาเราเบาๆ แล้วเดินไป มีหันกลับมามองหางตาบ้าง หลังจากนั้นเราก็ยิ้มตลอดเวลาเลย จนถึงบ้าน^^
****
ผมฝึกงานที่รพส.ถึงวันที่27ครับ แน่นอนตั้งแต่วันที่22 ถ้าผมมีโอกาส ก็จะไปรอเขาเวลาเดิม แต่ไม่เจอเขาอีกแล้ว ผมรอเขาตั้งแต่6โมงเย็นจนถึง1ทุ่ม 1ทุ่มกว่าทุกวัน ผมคิดว่าผมจะถอดใจแล้วจริงๆ เพราะมันค่อนข้างเหนื่อยนะ ที่แบบเราหวังอะไรไว้แล้ว (แต่ทุกคนรอบตัวผมก็บอกผมเสมอว่า "อย่าคาดหวัง") แล้วมันไม่ได้ตามที่หวังก็ห่อเหี่ยว จนเป็นธรรมดาของผม ที่ต้องรอ รอ รอ ไปเรื่อยๆ ผมได้เล่า และระบายเรื่องราวกับเพื่อนสนิทกับรุ่นพี่ที่คณะ มีพี่คนนึงซึ่งเป็นเหมือนกัน เขาบอกกับผมว่า "พี่คอยเชียร์เราอยู่อย่าพึ่งหมดหวัง แจ๊คไปเลยเว้ย ไปรอที่เดิม ไปรอที่ที่น่าจะเจอเขา โดยให้เหตุผลกับแจ๊คว่า "อย่างน้อยจะได้ไม่เสียใจที่ไม่ได้ทำนะ" เพราะพี่คนนี้ทำให้ผมเปลี่ยนใจ!!!
แล้วเฝ้ารอใหม่ แพลนของผมคือ หลังปีใหม่วันที่3-5ม.ค. ผมต้องขอเฟสหรือไลน์เขาให้ได้ ในใจตอนนั้นแค่ภาวนา ขอให้ได้เจอกันอีกครั้ง ไม่จำเป็นว่าเขาจะต้องมาชอบผม ผมเพียงขอให้เรารู้จักกันแค่นั้นก็พอ เขาอาจจะไม่ได้เป็นเหมือนผม แต่ขอแค่เราได้รู้จักแค่นั้น
เมื่อวานนี้ วันที่3ม.ค.
ผมวิ่งที่กกท.เสร็จก็ไปรอหน้าเซเว่น ซึ่งอยู่หน้าคอนโดเขา จนถึง1ทุ่มกว่า แต่ก็ไม่เจอ ก็เลยตัดใจกลับบ้าน
จนมาวันนี้ ผมคิดว่าเราจะต้องเจอเขาแน่ๆ
ผมไปรอเวลาเดิม ผมไปรอเขาประมาณ6โมงนิดๆ เพราะกะเวลาเขาน่าจะกลับมาถึงอีกไม่นาน แล้ว!!! ผมก็เจอเขาอีกครั้งนึง เขาน่าจะกลับมาคอนโดได้สักพักแล้ว เพราะไม่ได้สะพายกระเป๋า เขาก็เดินเข้าเซเว่นทันที ผมรู้ว่าเขาสังเกตได้ว่า ผมยืนรอหน้าเซเว่น ตอนนั้นผมตื่นเต้นมากๆ ทำตัวไม่ถูก พอพี่เขาออกมาจากเซเว่น ผมก็ทักทาย
J : สวัสดีครับ
เขาทำหน้าตกใจนิดๆ ที่ได้เจอกันอีกครั้ง
K : อ้าว สวัสดีครับ มาทำอะไรแถวนี้
J : มาวิ่งครับ
K : นี่ผมอยู่ที่นี่เอง เอ่อ เด่วผมไปซื้อของฝั่งตรงข้ามก่อนนะ ไว้เจอกันนะ
แล้วเขาก็เดินข้ามฟากไปฝั่งตรงข้าม จิตใจผมตอนนั้นไม่อยู่กับตัวเลย คือดีใจปนตื่นเต้นมากๆ ที่อีกครั้งนึง ได้เจอเขาอีก มีโอกาสได้คุยกับเขาอีก และต้องไม่พลาดแน่ๆ ที่จะขอเฟสหรือไลน์ไว้ติดต่อ
พี่เขาข้ามกลับมา พอเราสบตากันเขาก็พูดว่า
K : ไว้เจอกัน ๆ
ตอนนั้นผมงงงมาก เขาทำตัวรีบๆ แล้วก็รีบเดินไป แล้วผมก็เรียก
J : พี่ครับ!
นึกว่าเขาจะหยุด แต่เขาก็เดินไปแล้วพูดประโยคเดิม
K : ไว้เจอกันๆ
ตอนนั้นผมพึ่งสังเกตเห็นว่า มีคนอีกคนยืนรอเขาอยู่ น่าจะอายุมากกว่า ตัวเตี้ยกว่า ยืนอยู่แล้วเขาก็เดินไปด้วยกัน เขาคงถามว่าผมเป็นใคร ตอนนั้นผมรู้แล้วว่า
ผมคงจบ (นก555) ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ ผมไม่เสียใจครับที่ได้ตัดสินใจทำอะไรแปลกๆ ที่ผมไม่เคยทำมาก่อน ผมดีใจที่ช่วงชีวิตขณะนึงได้รู้จักเขา มาเติมเต็มให้ปิดเทอมของผมยิ้ม มีความสุข ถึงแม้มันจะไม่ได้สานต่อ หรือเป็นไปอย่างที่ผมหวัง ผมคิดว่าผมเข้มแข็งขึ้นนะ ที่เจอเหตุการณ์ผิดหวังแล้วได้เรียนรู้ไปกับมัน เขาไม่ได้ผิดที่เขาเลือกแบบนั้น แต่ผมคิดว่าจะดีสะกว่าที่เขาทำแบบนี้ "ผมจะได้ตัดใจ และเดินก้าวต่อ" ^^ ตอนนี้ผมโอเคมากๆ ถึงแม้จะผิดหวัง แต่อยากจะบอกกับเขานะครับว่า "ยินดีที่ได้รู้จัก"
ตอนนี้ผมคิดว่า ผมจะแพลนทำให้ตัวเองดีขึ้น หุ่นดีขึ้น ดูแลตัวเองมากขึ้น ผมคิดกับตัวเองเสมอว่า ผมหน้าตาไม่ได้แย่ เรียนไม่แย่ เพราะฉะนั้น สักวันผมต้องเจอคนที่เห็นคุณค่าในตัวเองได้แน่นอนครับ!^^
ผมไม่รู้นะว่าจะมีคนเข้ามาอ่านไหม 555 แต่อยากขอบคุณถ้าคุณอ่านมันจนจบ
ขอบคุณมากจริงๆ^^