สวัสดีค่ะที่เรามาเล่นเพราะคนในที่นี้ไม่รู้จักเราแต่เราต้องการคำตอบ ความจริงใจ ที่ระบายและกำลังใจ เพราะคนในโลกของความเป็นจริงคอยแต่จะเหยียบย่ำเราให้จมดินอยู่ตลอดเวลา
เรื่องมีอยู่ว่าตอนนี้เราท้องได้ 7 เดือนเราเข้าใจนะว่าคนท้องอารมณ์แปรปวน เอาแต่ใจ (ไม่รู้ว่าเป็นแค่เราคนเดียวหรือเปล่า) ช่วงนี้เราน้อยใจแฟนบ่อยมากจนทะเลาะกันบ่อยครั้ง และทุกครั้งเค้าก็ไม่เคยที่จะง้อเราเลยซึ่งมันแต่ต่างกับตอนที่เป็นแฟนกันมาก เราคบกับแฟนเรามา 9 ปี แต่งงานกันได้ปีที่ 2 ตอนนี้เรากำลังตั้งครรภ์ได้ 7 เดือน ตอนก่อนเป็นแฟนเค้าดีมากดีจนใครๆต้องชม ต้องพูดว่าเราต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดถ้าได้แต่งงานกับผู้ชายคนนี้ (เราไม่เคยเป็นคนที่อวดแฟนแต่เค้าดีจนใครๆเค้ารับรู้เอง) เค้าไม่กินเหล้า ไม่ดูดบุหรี่ ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้เราต้องเจ็บช้ำใจ เค้าทำทุกอย่างเพื่อให้เรามีความสุข เค้าจะพาไปทุกที่ที่เราอยากไป เค้าไม่เคยปฏิเสธเมื่อเราเออปากขอสิ่งใดประมาณว่าชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ จะบอกว่าไม่เคยทะเลาะกันเลยตอนที่เป็นแฟนมันก็มีทะเลาะกันบ่อยแต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันเค้าจะง้อเราตลอดไม่ว่าเราจะถูกหรือผิด แต่ส่วนมากเราจะเป็นคนผิดแต่เค้าจะขอโทษตลอดมันจึงทำให้เรารู้ว่าเค้ารักเรามากตอนนั้นเค้าทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเค้าเพราะว่าไม่ว่าเค้าจะทำอะไรเค้าจะมาพูดคุยและปรึกษาเราแล้วให้เราช่วยเค้าตัดสินใจตลอดไม่ใช่แค่ให้เราช่วยตัดสินใจนะ แต่เค้ายังยอมรับความคิดเห็นของเราและทำตามที่เราบอก เรารู้สึกสำคัญ แต่พอเราแต่งงานกับเค้าเราทะเลาะกันบ่อยมาก แต่เค้าก็ยังที่จะง้อเราเราอยู่ด้วยกันหนึ่งปีก็ทะเลาะกันง้อกันตามประสาผัวเมียจนเราตัดสินใจมีลูก ในช่วงสามเดือนแรกเราแพ้ท้องแพ้มากจนน้ำหนักลดเค้าก็ดูแลเราดีนะแต่พอเราหายแพ้เข้าเดือนที่ 4 เราก็น้อยใจนี่นู้นนั่นเช่นเทศกาลไม่มีของขวัญบ้างแหละ ไม่พาไปเที่ยวบ้างแหละ เห็นคนอื่นเค้าพาลูกพาเมียไปเที่ยว เค้าได้ของขวัญเราก็อย่างเป็นแบบนั้นบ้าง เราก็เลยทะเลาะกันมากขึ้นๆหลายสิ่งหลายอย่างเริ่มเปลี่ยนไปไม่ว่าจะความสำคัญของเราที่ลดน้อยลง เราจะเป็นคนสุดท้ายที่เค้าจะนึกถึง เราเริ่มมีความรู้สึกที่รักเค้ามากขึ้นซึ่งมันตรงกันข้ามกับเค้าที่ความรู้สึกของเค้ามันลดน้อยลงเราพยายามเข้าใจเค้าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ถึงขนาดยอมเปลี่ยนตัวเราเอง แต่เค้ากลับเริ่มโกหกเราบ่อยขึ้น มีเวลาว่างก็บอกว่าไม่มีเวลา (บางทีเราก็อยากมีเวลานอนดูหนังด้วยกันบ้าง ทำกลับข้าวทำนั่นทำนี่ด้วยกันบ้างนี่คือครอบครัวที่เราเคยฝันไว้) เงินก็เริ่มใช่เปลืองขึ้น เรารักเค้ามากจนขนาดยอมเลี่ยนตัวเองเพราะเราคิดว่าคนเป็นสามีภรรยาก็ควรที่จะปรับเปลี่ยนเพื่อที่เราจะอยู่ด้วยกันได้แต่เค้าก็เปลี่ยนนะแต่เปลี่ยนไปในด้านลบ เรารู้ว่าเรางี่เง่าแต่ทำไงได้เวลาเค้าไม่กลับบ้านหรือกลับบ้านดึกก็ทำให้เราคิดไปต่างๆนานาๆ (คิดลบ) เรารู้ว่ามันต้องส่งผลไปถึงลูกแต่ทำไงได้เราไม่เคยห้ามความคิดหรือสั่งให้ตัวเองหยุดคิดได้ เราเคยคิดนะว่าเค้าจะกลับมารักเราเหมือนเมื่อก่อนเพราะอย่างน้อยถ้าไม่รักเราก็น่าจะรักสายเลือดของเค้าบ้าง เราก็เเค่อยากให้สามีเอาใจขนาดตอนมีแฟนยังทำได้แล้วทำไมตอนนี้จะทำไม่ได้ทั้งที่เราไม่ได้ขออะไรมากมายเลยไม่ได้ขอมากเท่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำแค่มีเวลาอยู่ด้วยกันก็พอ พูดคุยกับลูกบ้าง ง้อเราบ้าง เราก็เข้าใจนะว่าเวลาทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไป แต่เราไม่คิดว่าจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เรากำลังอุ้มท้องที่มีลูกของเค้านะ ถ้าไม่รักเราแล้วช่วยนึกถึงลูกบ้างได้ไหม? เราอยากคิดบวกเราต้องทำไง อย่าด่าเราว่างี่เง่านะอันนี้เรารู้ตัวเราดี ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอโทษด้วยที่เขียนวกไปวนมา
จะต้องทำเช่นไรไม่ให้น้อยใจสามี (คุณแม่กำลังตั้งครรภ์)
เรื่องมีอยู่ว่าตอนนี้เราท้องได้ 7 เดือนเราเข้าใจนะว่าคนท้องอารมณ์แปรปวน เอาแต่ใจ (ไม่รู้ว่าเป็นแค่เราคนเดียวหรือเปล่า) ช่วงนี้เราน้อยใจแฟนบ่อยมากจนทะเลาะกันบ่อยครั้ง และทุกครั้งเค้าก็ไม่เคยที่จะง้อเราเลยซึ่งมันแต่ต่างกับตอนที่เป็นแฟนกันมาก เราคบกับแฟนเรามา 9 ปี แต่งงานกันได้ปีที่ 2 ตอนนี้เรากำลังตั้งครรภ์ได้ 7 เดือน ตอนก่อนเป็นแฟนเค้าดีมากดีจนใครๆต้องชม ต้องพูดว่าเราต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดถ้าได้แต่งงานกับผู้ชายคนนี้ (เราไม่เคยเป็นคนที่อวดแฟนแต่เค้าดีจนใครๆเค้ารับรู้เอง) เค้าไม่กินเหล้า ไม่ดูดบุหรี่ ไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงให้เราต้องเจ็บช้ำใจ เค้าทำทุกอย่างเพื่อให้เรามีความสุข เค้าจะพาไปทุกที่ที่เราอยากไป เค้าไม่เคยปฏิเสธเมื่อเราเออปากขอสิ่งใดประมาณว่าชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้ จะบอกว่าไม่เคยทะเลาะกันเลยตอนที่เป็นแฟนมันก็มีทะเลาะกันบ่อยแต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันเค้าจะง้อเราตลอดไม่ว่าเราจะถูกหรือผิด แต่ส่วนมากเราจะเป็นคนผิดแต่เค้าจะขอโทษตลอดมันจึงทำให้เรารู้ว่าเค้ารักเรามากตอนนั้นเค้าทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเค้าเพราะว่าไม่ว่าเค้าจะทำอะไรเค้าจะมาพูดคุยและปรึกษาเราแล้วให้เราช่วยเค้าตัดสินใจตลอดไม่ใช่แค่ให้เราช่วยตัดสินใจนะ แต่เค้ายังยอมรับความคิดเห็นของเราและทำตามที่เราบอก เรารู้สึกสำคัญ แต่พอเราแต่งงานกับเค้าเราทะเลาะกันบ่อยมาก แต่เค้าก็ยังที่จะง้อเราเราอยู่ด้วยกันหนึ่งปีก็ทะเลาะกันง้อกันตามประสาผัวเมียจนเราตัดสินใจมีลูก ในช่วงสามเดือนแรกเราแพ้ท้องแพ้มากจนน้ำหนักลดเค้าก็ดูแลเราดีนะแต่พอเราหายแพ้เข้าเดือนที่ 4 เราก็น้อยใจนี่นู้นนั่นเช่นเทศกาลไม่มีของขวัญบ้างแหละ ไม่พาไปเที่ยวบ้างแหละ เห็นคนอื่นเค้าพาลูกพาเมียไปเที่ยว เค้าได้ของขวัญเราก็อย่างเป็นแบบนั้นบ้าง เราก็เลยทะเลาะกันมากขึ้นๆหลายสิ่งหลายอย่างเริ่มเปลี่ยนไปไม่ว่าจะความสำคัญของเราที่ลดน้อยลง เราจะเป็นคนสุดท้ายที่เค้าจะนึกถึง เราเริ่มมีความรู้สึกที่รักเค้ามากขึ้นซึ่งมันตรงกันข้ามกับเค้าที่ความรู้สึกของเค้ามันลดน้อยลงเราพยายามเข้าใจเค้าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ถึงขนาดยอมเปลี่ยนตัวเราเอง แต่เค้ากลับเริ่มโกหกเราบ่อยขึ้น มีเวลาว่างก็บอกว่าไม่มีเวลา (บางทีเราก็อยากมีเวลานอนดูหนังด้วยกันบ้าง ทำกลับข้าวทำนั่นทำนี่ด้วยกันบ้างนี่คือครอบครัวที่เราเคยฝันไว้) เงินก็เริ่มใช่เปลืองขึ้น เรารักเค้ามากจนขนาดยอมเลี่ยนตัวเองเพราะเราคิดว่าคนเป็นสามีภรรยาก็ควรที่จะปรับเปลี่ยนเพื่อที่เราจะอยู่ด้วยกันได้แต่เค้าก็เปลี่ยนนะแต่เปลี่ยนไปในด้านลบ เรารู้ว่าเรางี่เง่าแต่ทำไงได้เวลาเค้าไม่กลับบ้านหรือกลับบ้านดึกก็ทำให้เราคิดไปต่างๆนานาๆ (คิดลบ) เรารู้ว่ามันต้องส่งผลไปถึงลูกแต่ทำไงได้เราไม่เคยห้ามความคิดหรือสั่งให้ตัวเองหยุดคิดได้ เราเคยคิดนะว่าเค้าจะกลับมารักเราเหมือนเมื่อก่อนเพราะอย่างน้อยถ้าไม่รักเราก็น่าจะรักสายเลือดของเค้าบ้าง เราก็เเค่อยากให้สามีเอาใจขนาดตอนมีแฟนยังทำได้แล้วทำไมตอนนี้จะทำไม่ได้ทั้งที่เราไม่ได้ขออะไรมากมายเลยไม่ได้ขอมากเท่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำแค่มีเวลาอยู่ด้วยกันก็พอ พูดคุยกับลูกบ้าง ง้อเราบ้าง เราก็เข้าใจนะว่าเวลาทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไป แต่เราไม่คิดว่าจะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ เรากำลังอุ้มท้องที่มีลูกของเค้านะ ถ้าไม่รักเราแล้วช่วยนึกถึงลูกบ้างได้ไหม? เราอยากคิดบวกเราต้องทำไง อย่าด่าเราว่างี่เง่านะอันนี้เรารู้ตัวเราดี ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ขอโทษด้วยที่เขียนวกไปวนมา