หลายคนอาจจะสงสัยว่าอะไรคือPuypy Love 8 ปี.... เดี๋ยวเราจะบอกให้ว่าคำนี้มันมาจากอะไร หลายคนคงรู้จักคำว่าPuypy Love ก็นั้นและ คือที่มาของเรื่อง มามาเข้าเรื่องกันดีกว่า คือเราแอบปลื้มรุ่นพี่คนหนึ่งตอนนั้นเราอยู่ป.5พี่แกอยู่ป.6 555 ตกใจล่ะสิ ใช่พี่แกเป็นรักแรกเราเลยก็เป็นได้ แต่ตอนนั้นเรายังเด็กเราก็ยังไม่รู้อะไรมาก เราก็แอบมองพี่แกไปเรื่อยๆและตามภาษาเด็ก พอเวลาผ่านไปพี่แกก็เรียนจบป.6 พี่แกก็ไปเรียนโรงเรียนอื่น เราก็ไม่รู้ว่าพี่แกไปเรียนไหน เพราะพี่แกไม่เคยกลับมาเยี่ยมโรงเรียนอีกเลย แต่ที่เรารู้คือ พี่แกมีน้องสาว เราก็เลยตามสืบว่าน้องสาวพี่แกคนไหน จนรู้เราก็พยายามตีสนิทกับน้องสาวพี่แก แต่ก็น้อ เรายังเด็ก เห็นเราไปตีสนิทกับน้องสาวพี่แกอย่างนั้นน่ะเราพูดเลยว่าไม่เคยถามถึงพี่แกเลย ก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน*-* พอเวลาผ่านไปเริ่มมีเฟสบุ๊คเข้ามาเราก็เริ่มที่จะเล่นมัน ผ่านไปสักพักเราก็คิดขึ้นได้เราเลยตามหาเฟสพี่แก จนเราเจอ เราก็เลยแอดไป แต่ก็แอดไปอย่างนั้นและ ไม่เคยทักสักที เราส่องเฟสพี่แกมาตลอด 3-4 ปี จนมาวันหนึ่งไม่รู้เป็นเพราะอะไรที่ทำให้เราได้กลับมาเจอพี่แกอีกครั้ง เราเรียนพิเศษอยู่ที่หนึ่ง แล้วมีวันหนึ่งพี่แกมาสมัครเรียนที่เรียนกับเรา ตอนที่เรากับพี่แกกลับมาเจอกัน ตอนนั้นเราอยู่ม.5 พี่แกอยู่ม.6 เราก็จะได้เจอกันทุกเสาร์-อาทิตย์ เราก็แอบมองพี่แกทุกครั้งที่เจอ แต่พี่แกก็จำเราไม่ได้หรอก จนเราบอก พี่แกเลยจำได้ เราเลยกลับมันสนิทกัน มันเลยเป็นจุดเริ่มต้นอีกครั้งระหว่างเรากับพี่แก พอเรากลับบ้านเราก็ทักเฟสพี่แกไปแล้วเราก็แอบคุยกันมากตลอด จนมีวันหนึ่งคนอื่นรู้ว่าเราแอบชอบพี่แก แต่เขาก็ไม่บอกพี่แกว่าเราแอบชอบ แต่ก็มีแซวบ้าง นั้นและขั้นต่อไปที่เราจะกล้าแสดงออกมากขึ้น เราก็เริ่มที่จะบ้า คำว่าบ้าของเรานั้นอ่ะหรอ คือ เราจะไปที่เรียนพิเศษทุกวันเพื่อที่จะได้เจอพี่แก เราจะเก็บทุกอย่างที่พี่แกใช้ ทุกอย่างนี้เราเก็บอ่ะหรอ ก็คือ แก้วน้ำ กระดาษชิทชู ถุงขนม มันเยอะมากอ่ะ เราพยายามทุกอย่าง วันที่พี่แกจบ เราก็ทำของให้ วันเกิดเราก็ทำให้ วันที่พี่แกไปสอบมหาลัยบ้างที่เราก็ขอไปกับที่เรียนพิเศษเพื่อที่จะได้อยุ่กับพี่แก พูดได้คำเดียวว่าพี่แกเป็นคนเดียวพี่เราทำให้ เวลาผ่านไปปีกว่าๆที่เรากับพี่แกได้อยู่ด้วยกัน จนมาวันหนึ่งที่เรากับพี่แกต้องจากกัน คือวันที่พี่แกต้องไปเรียนต่อมหาลัยนั้นเอง เป็นวันที่รู้สึกแย่มากๆๆอ่ะ แต่ทำไงได้ ทุกอย่างมันเป็นไปแล้ว แต่ช่วงเวลาที่พี่แกไปอยู่ที่นู้นเราก็คุยกัน พี่แกไปอ่ะเราไม่เครียดเท่ากับกลัวพี่แกจะมีสาวมาติดนี้และ เพราะพี่แกไม่ได้คนขี้เหร่ คือพี่แกดูดีในสายตาเราอ่ะ ในสายตาสาวๆหลายคนด้วย เพราะพี่แกไปอยู่ได้แปปเดียวก็มีสาวมาติด เราก็เลยกลัว แต่เราก็ทำไรไม่ได้นิก็แค่คนแอบชอบ เราเลยต้องมาพยายามทุกอย่างเพื่อพี่แกเราพยายามทำตัวเองให้ดูดี พยายามสอบให้ติดมหาลัยตอนแรกเราจะไม่เรียนต่อด้วยซ้ำเราจะมาช่วยงานพี่บ้านแต่เป็นเพราะพี่แกเราเลยเลือกเรียนต่อ ตอนแรกเราจะสอบเข้ามอเดียวกับพี่แกแต่มันอยู่ในกรุงเทพ แม่เราไม่ให้เราเลยต้องสอบมอที่ใกล้พี่แกแล้วเรียนคณะที่ทำให้เราใกล้ชิดกันมาก จนเราก็ได้ตามความต้องการ จนเราเข้ามหาลัยเราก็ยังจะพยายามทักพี่แกไป จนมาวันหนึ่งเรารู้ว่าพี่แกมีแฟนแล้ว วินาทีที่รู้คือ ใจสลายอ่ะ รู้สึกแย่จนพูดอะไรไม่ออกอ่ะ แต่ทำอย่างไงได้พี่แกเลือกแล้ว จนเราคิดว่าเราน่าจะเปิดใจให้คนที่เข้ามาหาเราแล้วและ เราก็เปิดน่ะแต่ทำไมเรารู้สึกดีกับเขาแต่เราก็ไม่กล้าที่จะคบกับเขาโดยที่เค้าก็ดีพร้อมทุกอย่าง จนคนรอบข้างพูดว่าถ้าทำไปแล้วมันไม่มีความสุขเลิกทำเถอะ ทำไปก็ทำร้ายคนอื่นส่ะไป เราเลยเก็บมาคิดแล้วเราก็เริ่มกลับมาทำใจ แล้วเราก็เลิกความคิดที่จะเอาใครมาแทนพี่แกแล้วหันมาทำใจ แต่กว่าเราจะทำใจได้ก็นานอยู่ แต่เราก็ทักพี่แกไปน่ะ จนมาวันหนึ่งพี่แกเลิกกับแก นั้นและคือความสุขของคนแอบชอบอย่างเรา เราก็คุยกันมาตลอด จนมีคนอื่นพูดมา เราก็เลยสงสารน่ะว่ามันเป็นเพราะอะไรที่ทำให้เราชอบพี่แกได้ขนาดนี้ เรียกว่ารักเลยก็เป็นได้ พี่แกทำให้เราไม่อยากมีแฟน พี่แกคือผู้ชายในฝันเลย ปีเกือบที่เรากับพี่แกไม่ได้เจอกันไม่ได้จะทำให้เรารู้สึกกันพี่แกน้อยลงเลย ไหนๆเราก็แอบชอบมา 8 ปี จะรออีกหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก เราเคยคิดน่ะว่าจะบอกชอบพี่แกดีไหม เผื่อจะสมหวังเอาจิงๆน่ะเราก็กลัว เราก็รู้และว่าพี่แกต้องรู้ว่าเรารู้สึกอย่างไง แค่พี่แกไม่แสดงออก หลายคนก็บอกเราให้บอกพี่แกไปเลย ตอนนี้เราเลยเริ่มสับสนแล้วว่าจะทำไงดี????
(ถ้าเราพิมพ์ไรผิด พิมพ์ไม่เข้าใจเราขอขอโทษน่ะ อันนี้เป็นกระทู้แรก แล้วเราก็ไม่ใช่นักเขียนเราเลยเขียนไม่เป็นอ่ะ เราขอโทษจิงๆๆๆ)