สวัสดีค่ะ ขอพื้นที่ระบายหน่อยยย ใครพอมีคำปรึกษาดีๆ หรือช่วยได้ขอขอบคุณไว้ล่วงหน้า🙏🙏
คือ  เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าว เราชอบเครียด ชอบโมโห ว่าเวลาเครียดแล้วจะควบคุม
อารมณ์ไม่ค่อยอยู่ แล้ว เราชอบคิดให้ว่าทำไมต้องมีชีวิตอยู่เหนื่อย รำคาญตังเอง เบื่อตัวเอง
ชอบคิดว่าทำไมรถไม่ชนเราสีกที ทำไมรถที่เรานัางไม่โดนสักที  ทำไมเราไม่หยุดหายใจสักที
ชอบตัวเองในกระจกแล้วร้องไห้  แต่ขอบอกก่อนเลยว่า ครอบครัวเจ้าของกระทู้ปกติ
แต่เราเคยคิดนะว่าถ้าหากเราเป็นอะไร เราพร้อมไปเสมอ ถ้าหากเรากล้าฆ่าตัวตายหรือว่าเกิดอุบัติเหตุ
เราไม่สนใจใครทั่งนั้น ขอแค่ให้เราได้ไปจากโลกนี้  เวลาเราจะหลับตานอนน้ำตาชอบไหลตลอด
ก่อนนอนเคยภาวนาให้พระเจ้าพาเราไปอยู่ด้วย เป็นคนพุทธนะคะแต่เรียนร.รคริสต์มาตั้งแต่เด็ก
เคยภาวนาให้พรุ่งนี้อย่าตื่น  เราเกลียดตัวเองที่ชอบคิดแบบนี้ เราชอบหวุดหงิด ชอบพาล
ชอบคิดไม่ดี เวลาอยู่กับเพื่อนเราเฮฮาเป็นคนสนุกสนาน แต่พออยู่คนเดียวชอบคิดไปเรื่อยๆ
ตอนนี้เราอายุ 17เราคิดแบบนี้มาประมาน3-4ปีแล้ว มันมรมานกับความคิดของตัวเรา
เราปรึกษา พ่อกับแม่แล้ว ว่าอยากไปหาจิตแพทย์ เขาก็หาว่าเราบ้า เราเหนื่อยกับความคิดของเรา
เราอยากจะลาโลกนี้แล้ว แต่เราไม่เคยกล้าทำ

ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่าน
ป.ล เขียนเป็นครั้งแรก  
ป.ล แต่เราไม่เคยกล้าทำเลย