เรื่องของเรื่องคือเรากับแฟนเก่าเป็นเพื่อนกันมาก่อน เรารู้ว่าเขามีแฟนก็เที่ยวก็ใช้ชีวิตกันมาปกติตลอด จนวันนึงเราสองคนรู้สึกมากกว่าอยู่ด้วยกันผูกพันธ์กันจนมีอะไรกัน แฟนเขาจับได้ เราเลิกให้เราถอย ไม่เคยบอกว่าเขาจะต้องไปเลิกกับเธอนะ เราขอโทษแล้วถอยออกมา แต่เขาไม่ปล่อยเขารั้งเราไว้จนสุดท้ายเขาไปเลิกกับแฟนแล้วมาคบเรา


เราคบกันอย่างมีความสุขไปพบครอบครัวนอนด้วยกันทุกคืน ช่วยงานบ้านเขา ตอนนั้นเรามีความสุขมากๆ พวกเราคบกันมาเกือบปีเราคิดจริงจังจะอยู่ด้วยกันไปตลอด เรารักเขามาก ใครบอกว่าเขาไม่ดียังไงไม่เคยฟังจะปกป้องตลอด เราคิดว่าคนคนนึงจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ จนสุดท้ายเขาห่างออกไปบอกไม่ว่างทำงาน โทรหาไม่เคยรับ เราก็จี้ๆๆหายไปไหนอยู่ไหน สุดท้ายเขาบอกเลิก บอกทนไม่ไหวแล้วอึดอัด เราก็โทษตัวเองมาตลอดว่าเราผิดเองไม่น่างี่เง่าเลย พยายามง้อสารพัดเขาก็บอกมีโอกาส แต่ต้องปรับปรุงตัวให้เห็น วันนึงเราจับได้ว่าเขามีคนอื่น คุยกันมาตั้งแค่ยังคบกับเรา นอนกอดเราทุกคืนตอนกลางวันเอาเวลาไปมีอะไรกับคนอื่น บอกรักบอกคิดถึง ซื้อดอกไม้ช่อใหญ่ให้ซึ่งเราไม่เคยได้ เราจับได้ขนาดนี้เขาก็ยังว่าเป็นเพราะเราเราทำพังทุกอย่าง เขาลืมช่วงเวลาที่เราลำบากมาด้วยกัน ลืมตอนที่เราร้องไห้ด้วยกัน ลืมตอนที่ยิ้มที่มีความสุขด้วยกัน แถมยังกลับไปคุยกับแฟนเก่าก่อนที่จะคบกับเราอีก

ถ้ามีคนบอกว่าเป็นเวรกรรมที่แย่งของคนอื่นมาแต่แรก แล้วทำไมเขาถึงไม่เป็นอะไรเลย ยังมีความสุขกับผู้หญิงหลายคนได้ต่อเรื่อยๆ

ตอนนี้เราเสียใจ เสียใจมาก ทำไมถึงให้เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ