ต้องขอบอกก่อนว่า จขท ไม่เคยมีแฟนจนกระทั่งปัจจุบันอายุ 34 ถามว่าก่อนหน้าไม่เคยแฟนจริงเหรอ บอกได้ว่าจริงเพราะชีวิตส่วนใหญ่หมดไปกับการดูแลครอบครัวและทำงานอย่างเดียว จนกระทั่งได้เจอกับผู้ชายคนนึงในงานที่ไปทำขณะนั้นไม่ได้คิดอะไรคิดว่าเป็นเพื่อนร่วมงาน และอายุต่างกัน 4 ปี เราคิดแค่ว่าเป็นน้อง จนเมื่องานจบต่างคนต่างแยกย้าย แต่ก็ยังมีการคุยเล่นกันทาตลอด จนวันนึงเค้าขอเราเป็นแฟน เราก็ตอบตกลงไป ได้คุยกันว่าเราเป็นคนทำงานหนักรับได้ไหม เพราะเวลาเราทำงานคือ ทำงานอย่างจริงจัง เค้าก็บอกว่าได้ ตัวเค้าเองก็เหมือนกัน ณ ตอนนั้นความรูสึกทุกอย่างดีไปหมด อย่างน้อยการคบกัน เวลาทำงานจะได้ไม่ปัญหามาแหง่งอนกัน จนผ่านไป 1 ปี อะไรหลายๆอย่าง ทำให้เรารู้สึกว่า เราอึดอัดใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง
การคุยกัน เราต้องเป็นคนเริ่มตลอด เราหายไป 1 อาทิตย์ก็คือหายไป ถ้าทักไปถึงจะทักตอบ
เวลา ต่างคนต่างไม่ว่าง เราว่างเค้าไม่ว่าง หรือว่างพร้อมกันแต่เค้าอยากพัก ไม่เจอกันมา 5 เดือน บอกตรงๆ ว่าน่อยใจเราอดทนรอให้เค้าว่างแต่พอว่างกลับไม่ได้ เราเข้าใจถึงหน้าที่การงานเค้าน่ะ แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้
การไม่บอก เวลามีหารย้ายที่ทำงานหรือไปที่ไหนไม่เคยบอก เรามักจะรู้ที่หลังเสมอ ข้อนี้เคยคุยว่าขอให้บอกบ้างจะได้ไม่เป็นห่วง

ทุกอย่างวนเป็นแบบนี้มาตลอด ความเป็นผู้หญิงก็ต้องการการเอาใจใส่บ้างถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปมันก็ยิ่งอึดอัดขึ้นเรื่อย เพื่อนบางคนยังใส่ใจสนใจเรามากกว่านี้ หรือว่าเป็นเพราะเราไม่มีอะไรหวือหวา  อะไรก็ได้ ไม่เคยขัด ไม่เคยห้าม เพราะเราโตพอและเข้าใจไม่อยากงี่เง่า เค้าเลยไม่ได้ใส่ใจมากเหมือนแฟนคู่อื่นๆ

มาถึงนี้ คบกันมา 1 ปี ทบทวนอะไรหลายๆอย่างที่ผ่านมา คิดว่าน่าจะพอแล้วแหละ แต่เราไม่กล้าบอกตอนนี้เงียบหายไม่ติดต่อไป 2 อาทิตย์ ก็ยังเหมือนเดิมไม่มีการทักมาก่อน อยากจะพอแค่นี้ แต่มาคิดเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด เค้าทำงานหนัก เราอยู่ห่างกัน เต้าไม่ได้มีคนอื่น เราไม่กล้าที่จะบอก  ตอนนี้ไม่รู้จะไงดีปล่อยไปแบบนี้ก็เหมือนค้างคา ไม่เคยรักใครมาก่อนทำตัวไม่ถูก เห้ออออ

ขอผู้มีประสบการณ์ช่วยแนะหน่อย