เริ่มเลยนะ คือพ่อกับแม่เราเลิกกัน ท่านทั้งสองก็ต่างมีครอบครัวใหม่กันไป เราก็ย้ายไปอยู่กับพ่อบ้างและแม่บ้าง ตอนอยู่กับทางพ่อเราไม่มีปัญหาอะไร แม่เลี้ยงเราใจดี รักเราเหมือนลูกแท้ๆ แต่เราอยู่กับแม่เรา เราไม่มีความสุขสักเท่าไร พ่อเลี้ยงเราชอบตีเรา ตีเราแต่ละครั้งเหมือนวัวเหมือนควาย แม่เราก็ไม่เคยห้าม เราเคยคิดจะฆ่าตัวตายเพราะเราไม่อยากอยู่ที่นั้น เราอยู่ที่นั้นได้ 3 ปี ตลอดสามปี เราทรมานมากๆ คือเราก็ช่วยทำงานบ้านปกติ ได้เงินไปโรงเรียนวันละ 20 บาท เราเคยกลับบ้านช้า 1 ครั้ง เพราะไม่อยากกลับบ้านเบื่อ พ่อเลี้ยงกะแม่เราก็ออกไปตามที่โรงเรียนแต่เรากลับมาถึงบ้านแล้ว พอพวกเค้ามาถึง พ่อเลี้ยงก็ตีเรา แม่ก็ไม่ห้าม ไม่ฟังเหตุผล พ่อเลี้ยงเราติดการพนันมาก เมื่อก่อนแม่เรามีทุกอย่าง จนเราเห็นพ่อเลี้ยงเรา ยกของในบ้านไปขายวันล่ะอย่างสองอย่าง จนสุดท้ายเหลือแค่ทีวีเก่าๆ 1 ตัว แม่เราก็ได้แต่ร้องไห้ เราก็สงสารแม่ เลยออกไปทำงานพิเศษด้วยการช่วยเลี้ยงเด็กประมาณ 2-3 ขวบ เราจะเลี้ยงจันทร์ถึงศุกร์ เวลา 17.00-19.00 น. ได้ค่าตอบแทนอาทิตย์ 100 บาท เราก็เอาไปเป็นค่าขนม ตอนนั้นอยากกินขนมอะไรก็ไม่ได้กิน ต้องประหยัด เราต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อรีบไปโรงเรียนให้ทันเพราะโรงเรียนอยู่ไกล บางทีแม่ยังไม่กลับมาจากตลาด เราก็ต้มมาม่ากินก่อนไปโรงเรียน มีครั้งนึงพ่อเลี้ยงเราโมโหที่เรากินมาม่า เค้าบังคับให้เรา กินข้าวกับมะเขือเทศ อยู่เป็นเดือนๆ และแม่ก็ไม่ช่วยเราอีกเช่นกัน ชีวิตเป็นแบบนี้ตลอด 3 ปีที่อยู่ที่นั้น จนเราจบ ป.6 พ่อมาขอเราไปอยู่ด้วย เรารีบตัดสินใจทันทีว่าจะไป เราไม่อยากอยู่ที่นั้น พอเราไปอยู่กับพ่อของเรา เรามีความสุขดี แต่เราก็ช่วยที่บ้านทำสวนยาง ก็สนุกดี จนเราจบ ม. 3 ลุงกับป้าเราเอาเรามาอยู่ด้วย  ลุงกับป้าเราดูแลค่าใช้จ่าย พ่อเราส่งเงินให้เราเดือนละ 1000 บาท สำหรับค่าขนม ค่าเทอมเราเบิกได้เพราะพ่อเราเป็นทหาร เราอยู่กับลุงกับป้า แม่เราไม่เคยส่งเงินมาช่วยเลย เราก็เข้าใจว่าแม่คงมีภาระเยอะ เพราะพ่อเลี้ยงติดการพนัน มีครั้งนึงเราต้องขายสร้อยทองที่พ่อให้มาเพื่อเอาเงินไปให้แม่ แม่บอกว่าเดี๋ยวพ่อเลี้ยงจะใช้คืนให้ ถึงตอนนี้เราก็ยังไม่ได้คืน จนเราจบปริญญาตรี ทำงานเงินเดือนก็ไม่เยอะมากเพราะเป็นลูกจ้างชั่วคราวในหน่วยงานรัฐ เราก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง มีครั้งนึงแม่โทรมาขอยืมเงินเรา ถามว่ามีเงินเก็บเท่าไร เราก็บอกไปสองหมื่น แม่จะเอาทั้งหมด โดยให้พ่อเลี้ยงเรามาคุยว่าจะคืนเมื่อไรยังไง เราสงสารแม่เราเลยให้ยืม เชื่อไหม กว่าจะได้เงินก้อนนั้นคืน 3 ปีกว่าๆ แม่ก็ขอเงินเราเรื่อยๆ คือเงินเดือนเราก็ไม่ได้เยอะอะไร เราอยู่กับลุงกับป้า เราก็ช่วยท่านจ่ายค่าใช้จ่ายในบ้าน เวลาแม่มาขอเงินเราไม่อยากให้ แม่ก็จะพูดจาน่าสงสาร เราก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง เพราะเรารู้สึกว่าพ่อเลี้ยงเราไม่รับผิดชอบอะไร เราอยากถามว่าที่เรารู้สึกไม่อยากให้เงินแม่เราเป็นลูกที่แย่ไหม ตั้งแต่เกิดมาเราอยู่กับแม่แค่ 3 ปี ซึ่งเป็น 3 ปีที่โคตรทรมาน ทุกวันนี้แม่ก็ยังมาขอเงินเราอยู่บ้าง ซึ่งพูดตรงๆว่าเราไม่อยากให้ แต่เราก็รู้สึกแย่นะ แต่บางครั้งแม่มาหาเราก็จะพาแม่ไปกินของดีดี และซื้อรองเท้าดีดีให้ท่านตลอด แต่เรื่องให้เงินเรารู้สึกไม่อยากให้ เราเป็นลูกที่แย่ไหม ที่เราคิดแบบนี้