เราทั้งหลายล้วนมีกรรมเป็นเผ่าพันธ์

                        ล้วนมีกรรมเป็นแดนเกิด

                                          เหตุแห่งกรรมคือผัสสะ

ยากจน ร่ำรวย ปัญญาดี ขี้โรค สูง ต่ำ ดำขาว ง่อยเปลี้ย โฉมสราญ ฯลฯ ต่างๆเหล่านี้ล้วนเกิดจาก กรรม

เวทนาที่ได้รับ ณ วินาทีนี้ล้วนมีเหตุอันมาจาก กรรม แล้วแต่ปัจจัยใดจะส่งผล

ผัสสะ เหคุอันให้เกิด เวทนา

สุข อันเป็นเหตุให้เกิด ราคนุสัย

ทุกข์ อันเป็นเป็นเหตุให้เกิด โทสะนุสัย

ไม่ทุกข์ไม่สุข อันเป็นเหตุให้เกิด โมหะนุสัย

เมื่อผัสสะ > เวทนา ( สุข ทุกข์ ไม่สุขไม่ทุกข์ ) = วิบาก

การกระทำ ๓ > กาย วาจา ใจ อันเกิดจากเวทนา = กรรม

กรรม จากการกระทำ ๓ ( กรรม ) , ยังผลให้เกิด เวทนา ( วิบาก )

วิบาก > กรรม > วิบาก > กรรม  ฯลฯ >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

กรรม อันเป็นหนทางแห่งการสิ้นกรรม คือ อริยมรรคมีองค์ ๘

พระบรมศาสดาทรงเห็นศักยภาพของมนุษย์ ในการทำให้สิ้นกรรมได้ จึงทรง บรรลือสีหนาท แห่งธรรม เพื่อโปรดเหล่า เวไนยสัตว์

เมื่อผัสสะ อันมีเวทนาเป็น สุข ทุกข์ ไม่ทุกข์ไม่สุข > สติ อันเป็น โสภณเจตสิก , จะกั้นจิต มิให้เป็นไปในทาง อกุศล

ผัสสะ อันเป็นสุข มีสติ = กุศล , ผัสสะ อันเป็นทุกข์ มีสติ = กุศล , ผัสสะ อันไม่สุขไม่ทุกข์ มีสติ = กุศล

                                                                                        
                                                                                              สติ ท่านว่าคือเครื่องกั้นแห่ง อบาย