เรื่องคือผมได้แอบชอบคนๆนึงอยู่ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติสำหรับการแอบชอบ มองมั้งอะไรมั้ง แต่มองกันไปมองกันมาจนวันนึงเค้านึกอะไรไม่รู้ช่วนไปดูหนังผมก็ตกลงไปก็ปกติตามการดูหนังของคนธรรมดาที่ไม่คล้ายว่ารู้จักกัน(ช่วยกันออก)  พูดคุยกันมั้งนิดหน่อยแต่ไม่เผยใจ หลังจากนั้นก็ไปดูกันอีกเรื่อง กินข้าวกันที่นี้เริ่มพูดคุยกันมากขึ้น แต่หลังจากกลับจากดูหนังก็มีการคุยต่อในเฟสนิดนึงละก็หายไปแบบไม่รู้จักกัน(มีเม้นมั้งอะไรมั้งตามประสาคนแอบชอบ) แต่เวลาเจอกันที่มหาลัยก็มองหน้ากันสบตากันมั้ง พอผ่านไปได้สักพักเค้าก็ทักมาบอกว่า"คิดถึง" ตอนนั้นผมรู้สึกเขินคิดไปไกล ไกลมากๆ หลังจากนั้นก็เริ่มคุยกันบ่อย ผมก็เริ่มเปิดเผยความในใจว่าแอบชอบนะ ชอบมานานแล้วนะ ที่เจอกันตรงนั้นไม่ได้บังเอิญนะอะไรก็ว่าไป ถามว่าเรียกว่า"ความรัก"ได้ไหม จะว่างั้นก็ได้แต่ผมรู้สึกเหมือนจะเรียกมันได้ไม่เต็มปาก เค้าก็บอกคิดถึง บอกรัก เหมือนว่าจะไปด้วยดี แต่อีกนัยเหมือนว่าเค้ายังไม่ลืมแฟนเก่า ตามความคิดของผม คุยกันไม่ได้เปิดเผยเหมือนรู้กันแค่เพื่อนๆ(อันนี้ผมคิดว่าดีผมชอบแบบนี้) แต่มันเหมือนมันไม่มีความชัดเจน เวลาผมบอกความในใจเค้า เค้าก็จะบอกว่าคุยกันไป"เรื่อยๆ"

ผมอยากรู้ว่าเรื่อยๆ ในความสัมพันธ์แบบนี้มีโอกาศสมหวัง ผิดหวัง มากแค่ไหนครับ ควรเดินต่อหรือพอแค่นี้ บางทีเราก็เหนื่อยเราก็ท้อ เพื่อนๆมีความเห็นอย่างไรมาช่วยกันแชร์หน่อยนะครับ หรือใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้มั้ง