สวัสดีค่ะทุกคน กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเราเลย ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ขอแนะนำตัวก่อนเลยแล้วกันค่ะ เราชื่อเหมยค่ะ แต่ว่าส่วนมากคนจะเรียกน้องหมวย สงสัยเพราะตาเรา ผิวเราบวกกับเป็นลูกคนจีนด้วยแหละค่ะ 555 เราเป็นคนตัวเล็กๆสูงแค่ 157 เอง เราเป็นคนที่เกือบสวยค่ะ..555555555 สมมุดสวยเต็ม 5 ก็ให้สัก 4 ประมาณนี้ หน้าตาออกไปทางหมวยๆ สายแบ๊วอะ แค่ไม่แบ๊วนะคะ 555 น้ำหนัก...ปล่อยมันไป 55555 คือเราเป็นคนไม่ผอมแต่ไม่เรียกว่าอ้วนอะค่ะ คือมีน้ำมีนวลพอมีแก้มแบบนี้อะค่ะ
เกริ่นเรื่องไว้ก่อนเนาะ คือเราขอย้อนกลับไปสมัยม.ปลายเลยนะคะ คือตอนนั้นเราอยู่ม.4ค่ะ เราแอบชอบพี่ม.5คนนึง ชื่อพี่ตี๋(นามสมมุดเพื่อให้เข้ากับน้องหมวย ><)พี่แกก็ตามชื่อเลยค่ะ ขาวตี๋มองดูดีๆมีความอปป้า ใช่เลยอะ เราชอบสไตล์นั้น บวกกับเราก็ติ่งเกาหลีบ้าง แค่ติดตามประมานนั้นอ่ะค่ะ เราเลยชอบสไตล์นั้น พี่แกจะสูงประมาณ 176 มั้ง กะจากสายตา ก็ไม่ได้สูงมากเนาะ เราชอบพี่เค้ามากค่ะ ชอบจนมาถึงม.5 เราก็ยังไม่ตัดใจ ไม่ใช่เราไม่อยากตัดใจนะคะ แต่เราพยายามแล้ว จนมันถึงจุดๆนึงที่เราคิดว่า เออ ช่างมันเถอะ ถ้าเราตัดใจไม่ได้ เราก็จะอยู่แบบนี้ ชอบพี่เค้าต่อไปแบบนี้ ไม่ขออะไรมาก ขอแค่ได้มีสิทชอบ ได้มองพี่เค้าและคนที่พี่เค้ารัก แค่นี้เราก็รู้สึกมีความสุขแล้วค่ะ ไม่ใช่พี่เค้าไม่รู้นะคะว่าเราชอบ แต่พี่เค้าแค่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อให้เรามองหน้ากันติดแค่นั้นเองค่ะ คนรอบข้าง ทั้งเพื่อนเราเพื่อนพี่เค้า รู้กันหมดค่ะว่าเราชอบพี่เค้า เราลืมบอก เราสนิทกับเพื่อนพี่เค้าคนนึงค่ะ เป็นผญ.ชื่อพี่น้ำ พี่น้ำให้คำปรึกษาเราดีมาก เชียร์ให้เราสมหวังกับพี่ตี๋ แต่อย่างว่าค่ะ ปรบมือข้างเดียวมันไม่ดัง เราก็เลยต้องอยู่แบบนี้
มาถึงเหตุการณ์สำคัญของเราเหตุการณ์นึงค่ะ คือวันนั้นเป็นวันเกิดเรา ก่อนหน้านี้เพื่อนเราก็บอกเราว่าเอาพี่ตี๋มาถือเค้กให้ดีกว่า เราก็แบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งค่ะเราพยายามไม่คิดมากจนถึงวันเกิดเรา วันนั้นเราเดินสวนกับพี่ตี๋ที่โรงอาหารค่ะ นางก็ไม่ได้สนใจเราเลย เราก็ทำเป็นไม่สนใจปกติ พอเรามาที่โต๊ะ พี่เค้าก็ถือเค้กวันเกิดมาให้เราค่ะ
เพื่อน : แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู
พี่ตี๋ : (วางเค้ก)
เพื่อน : ......แฮปปี้เบิร์ดเดย์ / พวกมันก็ร้องต่อไปค่ะ เราสังเกตเห็นได้เลยว่าพี่เค้าไม่เต็มใจค่ะ วางเค้กตั้งแต่เพลงยังไม่จบ แต่เราก็ไม่คิดมากค่ะ เค้ามาให้ก็ดีเท่าไหร่เลย เราดีใจ30%ค่ะ ที่เหลือคือความกังวลความอะไรไม่รู้อยู่เต็มเลย คือความคิดตอนนั้นพี่เค้าก็พยายามเพื่อให้เราอยู่กันแบบนี้ได้ แต่เหมือนพอพี่เค้าพยายามตีตัวออกห่าง เพื่อนเราก็เหมือนมาต่อความสัมพันนั้นขึ้นมาใหม่ค่ะ เราเลยsadมาก ตอนนั้นคิดอย่างเดียวกูต้องโทรหาพี่น้ำ เราตัดสินใจขึ้นห้องมาก่อนคนอื่นค่ะ เพราะกินอะไรไม่ลงแล้วในตอนนั้น เราขึ้นมาแล้วตามสไตล์ค่ะ
อีA : เหมยยย ใครเอาเค้กมาให้เอ่ยยยย
อีB : มีผู้ไม่บอกนาจาาาาา
อีC : ฮิ้วววววววว อิเหมยมีคนเอาเค้กมาให้ค่ะงงงงงงง / ล้อกูกันตามระเบียบ -'''-
ตอนนั้นเราตัดสินใจโทรหาพี่น้ำเลยค่ะ ไม่ไหวแล้ว พี่กรูต้องรู้
เรา : พี่น้ำ...
พี่น้ำ : ว่าไงงงง เป็นไงบ้างวันนี้ มีคนเอาเค้กไปให้ด้วย HBDนะคะ
เรา : ....เจ๊รู้หรอ ?
พี่น้ำ : ทำไมจะไม่รู้ เพื่อนแกบอกชั้นก่อนบอกอิตี๋อีก
เรา : โอ๊ยยยยย พวกเลววว เจ๊ น้องไม่okเลยหว่ะ..น้องพยายามตัดใจ พี่เค้าพยายามถอยห่าง แต่เหมือนทุกคนต้องการให้มันกลับมาอะ..
พี่น้ำ : เห้ย..อีหมวย ใจเย็นๆ มุงฟังกรูนะ ไอ้ตี๋มันจะชอบจะรู้สึกอะไรกับมุงมั้ยอะ กรูไม่รุ้นะ แต่สุดท้าย มุงยังมีพี่ มีเพื่อนมุง มีพ่อแม่ มีใครอีกตั้งหลายคนที่เค้าต้องการมุง อย่าไปใส่ใจกับคนที่เค้าไม่เคยสนใจเรามาก สุดท้ายแล้วอะ เราก้ต้องมีคนสักคนที่เราจะฝากชีวิตไว้กับคนนั้นได้ แต่มันจะมาเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ สู้ๆหว่ะเหมย
เรา : เหนื่อยหว่ะเจ๊ ไม่อยากโดนตอกย้ำว่ากรุชอบเค้า เหมยทำใจไม่ได้เจ๊ เหมยอยากเลิกชอบเค้า เหมยเหนื่อย../ ไม่ต้องสืบ ตอนนั้นน้ำตาไหลพรากแล้วค่ะ
พี่น้ำ : อิหมวยมุงยุไหน ?
เรา : 325(มันเป็นเลขห้องนะคะ)
พี่น้ำ : แค่นี้แหละ กรูไปหามุงเอง
พอวางสายกันไป ไม่ถึง5นาที เจ๊ขึ้นมาพร้อมกับพี่ตี๋ค่ะ เราตกใจมาก
เรา : เจ๊...พี่ตี๋หวัดดีค่ะ (ยกมือไหว้)
พี่ตี๋ : (รับไหว้)
พี่น้ำ : ไหนมากอดสิ้น้องพี่ /เจ๊ก็นั่งข้างๆแล้วกอดเรา เราร้องไห้เลยตอนนั้น ไม่สนใจมันละอิตงอิตี๋ กรูไม่ไหวแล้วกรูไม่ไหวกรูต้องร้อง!!
พี่น้ำ : มุงเคลียกันเลย อีกไม่กี่เดือนจะจบแล้ว เอาให้จบนะมุง
เรา : เคลียไรเจ๊!
พี่น้ำ : อิตี๋ มุงมานี่! (ผลักพี่ตี๋นั่งลงข้างๆเรา) เหมย ชอบมันมานานเท่าไหร่แล้ว
เรา : .....ไม่รู้ ใครจะไปสนใจนับวันขนาดนั้น
พี่น้ำ : อิเหมย!
เรา : โอ๊ย!! 1ปี 5เดือน! -""-
พี่น้ำ : อิตี๋ มีไรจะบอกมัน
พี่ตี๋ : เอ่อ....
พี่น้ำ : เอ่อเ_ี้ย!ไรสั_!! บอกดีๆ อย่าวอแว/เจ้แม่มอย่างโหด 5555
พี่ตี๋ : เออๆๆ คือเหมยพี่
เรา : หนูรู้ว่าพี่จะพูดอะไรค่ะ หนูเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว เคลียกันหมดแล้วนะคะ พอกันแค่นี้แหละค่ะ ลืมๆเรื่องวันนี้ไป ลืมไปว่าเรารู้จักกันเลยได้ยิ่งดี/ ตอนนั้นเราไม่คิดอะไรเลยที่พูดออกไป คือคิดแต่ว่า เราไม่ต้องการคำปฏิเสธ เรากลัว..กลัวว่าจะไม่ไหวแล้วร้องไห้ให้เค้าเห็น เราไม่อยากให้พี่ตี๋คิดมาก..
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกค่ะ เดินผ่านก็ทำเหมือนไม่เห็น ทำตัวปกติมากค่ะ เราไม่รู้หรอกว่าทำแบบนี้เค้ารู้สึกยังไง แต่สำหรับเรา เราเหนื่อยค่ะ เหนื่อยมาก อยากพอสำหรับทุกอย่าง เหนื่อยมาปีกว่า เป็นเวลาที่นานมากสำหรับเราค่ะ เราเลยคิดว่าจะพอแบบจริงๆจังๆแล้ว
เราพิมไว้แค่นี้ก่อนนะคะ ถ้ามีคนรอเราจะมาต่อใหม่ตอนดึกๆนะคะ