สวัสดีคะ เราเป็นผญวัยทำงาน ที่ไม่มีความจำเป็นต้องแต่งตัวแต่งหน้าอะไรมากไม่แต่งเลยก็ได้เพราะเป็นสายงานที่ต้องแต่งตัวสุภาพอยู่แล้ว...
เรามีน้องสาวที่หน้าตาสวยมว้ากคะ ทำให้พี่ๆเพื่อนๆที่รู้จักน้องสาวเรามักจะเปรียบเทียบกับเราซึ่งห่างชั้นกับความสวยโขอยู่บวกกับไม่ชอบแต่งตัวแต่งหน้าของเราว่า ทำไมเราไม่สวยเหมือนน้อง แต่แอะเราจะบอกได้รึ เมื่อก่อนเราก็เสียใจบ้างแหละ แต่เราเข้าใจไงว่ามันเปลี่ยนไม่ได้แล้วก็มันไม่จำเป็นสำหรับเราด้วย เงินจำเป็นกว่า อิอิ พี่ๆเพื่อนๆที่เจอกันมักบ่นใส่จนหูเกือบชาบ่อยๆว่าทำไมหล่อนไม่แต่งตัวแต่งหน้าจะได้ดูสวยขึ้น เราเข้าใจว่าพี่ๆน้าน...บอกด้วยหวังดีและหวังลึกว่าจะมีหนุ่มๆชายตาแลบ้าง สักหน่อยก็ยังดี แต่ว่าเราคิดอีกแบบคือเราเป็นคนที่ขี้เกียจอยู่แล้ว ถ้าเราแต่งหน้าเรารู้สึกเหมือนใส่หน้ากากอ่า ซึ่งเราไม่อยากมีโมเม้นที่เช็ดเครื่องสำอางค์แล้วคนต๊กกะใจ เราทำใจไม่ด้ายยยย
        จริงๆเราเคยแต่งหน้าอะแหละแต่งแบบเราเองอะนะ พอไปปรากฏตัวสู่สายตาพี่ๆ ผลปรากฏว่า พี่ๆพูดว่า ทำไมไม่รู้จักแต่งหน้า หน้าซีดจริงๆเล้ย
เรานี้แบบฉันแต่งหน้าแล้วนะ ไว้อาลัยกับศิลปะการแต่งหน้าของตัวเองในใจ ด้วยว่าเราไร้ใจใจไม่รักในการแต่งหน้าแต่งตัวก็เลยปล่อยเลยตามเลย
         เรื่องแต่งตัวคือเราแต่งตัวเชยมาก ไม่ตามแฟชั่น เราเป็นคนที่ต้องรอตกแฟชั่นตกเทรนด์ก่อนถึงจะซื้อมาใส่มันรู้สึกอุ่นใจไงไม่รู้
         เราอยากจะถามเพื่อนๆในนี้ว่าเราจะสร้างแรงจูงใจอย่างไรที่จะมาดูแลความสวยความงามของตัวเอง ในเมื่อใจไม่รัก เราเป็นคนต้นทุนด้านร่างกายดีอยู่แล้วเป็นคนรูปร่างดีนั้นแหละ ขาดแต่สร้างสีสันบนร่างกาย แค่จับแปรงมือไม้เรามันก็แข็งแล้วคะ อุปกรณ์ของสาวๆมันมากมายเหลือเกิน เครื่องสำอางค์ล้านแปดชนิด แค่คิดก็บรื้อแล้ววว