เรามีแฟนที่คบกันมานาน แต่ถ้าคิดเป็นการพบเจอ การพูดคุย การสัมผัสกัน มันน้อยมากๆ
เช่น 1 ปี จะเจอประมาณเดือนละ 2-3 วันได้ ช่วงที่เจอกันเขามักจะนอนๆ ตื่นมากินข้าว ไปหาเพื่อน แล้วกลับมานอน
แล้วเขาก็กลับบ้านแม่ของเขาไป ในช่วงเวลาที่เราไม่เจอกัน โทรหาก็น้อยครั้งจะรับโทรศัพท์เพราะเขาไม่ชอบรับโทรศัพท์
ทักไลน์ไปนานๆจะตอบมาคำสองคำ ถามอะไรมากไม่ได้เพราะเขาจะหงุดหงิด ซึ่งจริงๆแฟนเขาก็เป็นประมาณนี้

แต่ที่แปลกคือ เราเองรู้สึกว่ามันห่างเหินกันเกินไป ไม่ค่อยได้คุย อยากปรึกษาเรื่องสำคัญๆก็ไม่ได้ พูดอะไรไปเขาก็บอกว่าเรื่องของเรา เราต้องแก้ปัญหาเองบอกเขา เขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ ซึ่งคนเป็นแฟนกันควรจะปรึกษาเรื่องราวทั้งทุกและสุขได้

คิดง่ายๆแม้แต่เงินเดือนเขาเรายังไม่รู้เลยว่าได้เท่าไร แต่แค่พอรู้คร่าวๆ ในส่วนของโบนัสเงินพิเศษหรืออะไรที่เกี่ยวกับส่วนตัวเขาเราเองไม่รู้เลย
เคยถามเล่นๆเขาก็ถามว่าจะรู้ไปทำไม ก็จบแค่นั้น

ในส่วนการไปไหนมาไหนไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันเลยค่ะบอกตรงๆ เพราะเขามาหาเพียงวันสองวันแล้วก้ไป จนหลายครั้งน้อยใจ
เหงามาก อยากได้ใครสักคนที่เข้าใจกว่านี้ มันทำให้รู้สึกว่าการไม่มีเขาเราก็อยู่ได้ และเขาก้เคยมีคุยกับคนอื่นไปด้วยนะ
ซึ่งเราก็เพียงบอกว่าอย่าให้เกินเลยแล้วกัน  อาจจะเพราะระยะทางทำให้เราไกลกัน จนปีนี้เราเหมือนกับไม่เคยได้คุยกันเลย

ส่วนข้อดีของเขาก็พอมีแหละ แต่ในความสัมพันธ์มันเหมือนไม่ให้เกียรติกัน หรือเราคิดมากไปเอง