เราก็เป็นนักเรียนคนนึงนะคะที่กำลังจะเรียนจบม.6เพื่อจะต่อมหายลัยเราเคยชอบครูคนนึงตอนอยู่ม.5ตอนนั้นเราชอบที่เค้าเก่งมากคือปลื้มมากคนอะไรเก่งสุดๆเเต่เค้าเป็นคนเเปลกๆไม่ค่อยเหมือนคนอื่นเเละมีโอกาสได้เรียนกับเค้าคือประทับใจมากพอเวลาเริ่มผ่านไปเรื่อยๆเราเป็นฝ่ายรุกเข้าหาก่อนเริ่มทักไปคุยต่างๆนาๆ (อ่อยนั้นเอง) ไปๆมาๆจากปลื้มก็กายเป็นชอบก็เริ่มคุยกันมากขึ้นจนเริ่มเป็นขี้ปากของคนใน รร เอาเราไปนินทาเสียๆหายๆ เเต่เราก็ไม่เเคร์อะไร เเต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เราดันไปคบกับเด็กที่มาชอบเราเพราะคิดว่ายังใงครูกับนักเรียนก็คบกันไม่ได้ ยิ่งนานไปก้ยิ่งเจ็บ เราเลยตัดใจมาจากเค้าเเต่ก็ยังคิดถึงเค้าตลอดเวลาถึงเเม้เค้าจะไม่คิดถึงพอเปิดเทอมขึ้นม.6 ครูคนนั้นก็กลายเป็นคนละคนกับที่เคยรู้จักเค้าเย็นชาเเม้เเต่หน้าเค้าก้ไม่มอง เราเสียใจมากคือเศร้ามากจนวันนึงเราทนไม่ไหวถึงขั้นถามว่า เราไปทำอะไรให้เค้าเกลียด เค้าได้ตอบกลับอย่างเย็นชามากว่า ไม่อยากให้เราไปทำลายอาชีพที่เค้ารัก ได้ยินเเบบนี้กลั้นน้ำตาเเทบไม่อยู่ หน้าชาเหมือนใครชกเเล้วสลบไป มันเป็นคำพูดที่เเรงมากสำหรับเราน่ะตอนนั้น เเต่ก็เป็นกำลังใจให้ใครหลายๆคนที่ชอบครูนะคะ มันไม่ผิดหรอกคะความรัก ถ้ารู้จักวางตัว