ตอนที่ขี้มูกชนิดแข็งหรือกึ่งแข็งกึ่งนิ่มติดอยู่ในรูจมูก ผิวนอกทั้งหมดของมันจะแห้ง เพราะลมหายใจเข้าออกของเรา ลมหายใจเข้านั้นจะมีอุณหภูมิเท่ากับอุณหภูมิอากาศภายนอก แต่ลมหายใจออกนั้นจะมีอุณหภูมิใกล้เคียงกับอุณหภูมิร่างกาย ทั้งลมเย็นที่หายใจเข้าและลมร้อนที่หายใจออก จะทำให้ผิวภายนอกของขี้มูกแห้ง และแบคทีเรียไม่อาจจะเจริญเติบโตได้ ขี้มูกจึงมีกลิ่นน้อย และกลิ่นที่มีบ้างนั้นก็จะคุ้นจมูก

ที่ว่าคุ้นจมูกนั้นคล้ายๆกับการที่เราอยู่ในที่ที่มีกลิ่นอย่างใดอย่างหนึ่งนานๆ จนชินกลิ่นนั้นแล้วไม่รู้สึกว่ามีกลิ่นทั้งๆที่มันมี เขาจึงบอกว่าเวลาเหม็นอะไรให้สูดลมหายใจเข้าไปสองสามครั้ง แล้วมันจะเริ่มชิน ดังนั้นเราจึงไม่ได้กลิ่นขี้มูกที่ติดอยู่ในรูจมูกหรือได้กลิ่นน้อยจนรู้สึกว่ามันไม่มี

แต่พอเราแคะออกมา ส่วนเปียกในขี้มูกจะส่งกลิ่น และเมื่อเราสูดดมด้วยความตั้งใจ ประสาทรับกลิ่นของเราก็จะได้กลิ่นขี้มูก ซึ่งบางคนก็ว่าเหม็น บางคนว่าตึๆเย้ายวนใจ จนทนไม่ได้ต้องส่งมันเข้าไปเคี้ยวในปาก แหวะ คนกินขี้มูกตัวเองนี่มีจริงๆ

ยิ่งบี้ขี้มูกหรือปั้นมัน ส่วนผสมระหว่างเปียกและแห้งจะมีเคมีที่ตรงกันหรืออย่างไรไม่ทราบ กลิ่นมันจะยิ่งโหยหวนมากขึ้น ยิ่งบี้ยิ่งมัน บี้ๆ ดมๆ แล้วดีดออกไปให้ปลิว ให้หายแค้นที่มันเหม็น เป็นอันเสร็จกระบวนการ

แล้วเริ่มต้นแคะก้อนใหม่ได้

อ่านแล้วอย่าเชื่อนะ แต่ลองแคะมันออกมาพิจารณาและดม แหวะ ไปก่อนละ่