เมื่อวานเพื่อนชวนไปดู ชวนตอนเที่ยงดูตอนเย็น ตัดสินใจเร็วมาก
ไปด้วยความรู้สึกแบบกลางๆ...คือไม่ได้คาดหวังอะไรมาก
ด้วยไม่เคยอ่านบทประพันธ์หรือรู้จักเมนหลักของบทประพันธ์เรื่องนี้

*เรื่องก่อนๆที่ไปดูส่วนใหญ่จะเคยอ่านนวนิยายมาก่อนหน้า

แต่ปรากฎว่าเหนือความคาดหมายค่ะคุณผู้โชมมมมมมมมม
องค์แรกผ่านไปแบบ ทึ่งในความแบงค์.... ลืมพี่แบงค์วงแคลชคนก่อนไปเลยค่ะ
อาเหลียงคืออาเหลียง แสดงได้ดีมาก ซึ้งมาก อินกับคำสอนที่อาเหลียงพยายามสอนลูกหลาน (และเราด้วย) เค้าทำให้เราเชื่อได้จริงๆ
จบองค์แรกนี่ มีแรงบันดาลใจในการตั้งใจทำงานมากๆๆๆๆ

อีกตัวละครท้อปฟอร์ม คือออออออ
พี่นกสินจัยค่ะ ยอมค่ะ กราบขุ่นแม่ //ก้มกราบสามที
เปิดตัวได้ลงเล้งโฉ้งเฉ้งสมเป็นเมียคนจีน
ลืมแม่พลอยไปเลยค่ะ ลืมไปให้หมดสิ้น
นางจีนมากกกกก แม้หน้าพี่นกจะไทยมากก็ตาม

พูดถึงความลงเล้ง ฉากที่แม่ผัวลูกสะใภ้ตีกันนี่มันส์...มากข่าคุ้ณณณณณ
ได้อารมณ์เหมือนอาม่าข้างบ้านด่าลูกสะใภ้จริงๆ 5555555

มาถึงตอนไกล้จบ ตลอดเรื่องผูกประเด็นให้เราคิดตาม เข้าใจ และขัดแย้งในเวลาเดียวกัน ครบรสทั้งความฮา ข้อคิด ฉากอลังการ
ช่วงหลังนี่ปาดน้ำตากันรัวๆ

ไม่มีเรื่องไหนของรัชดาลัยที่ดูแล้วไม่ร้อง

สรุปคือ ไปดูเถอะ เท่าที่ดูละครเวทีมาหลายครั้ง ทุกครั้งเราไม่ได้เเค่ความสนุก ฉากสวย หรือไปถ่ายรูปเชคอินเก๋ๆ
แต่ทุกครั้งที่ได้ดู มันมีแรงโมติเวทกลับมา ให้เราใช้ชีวิตให้ดีและมีคุณค่าให้ดียิ่งๆขึ้นไปเสมอ

ปล.ตั้งใจไว้เสมอว่าจะไปดูให้ได้ทุกปี ปีละครั้งเพราะตังไม่มี5555